Marie-France Garaud
| Data i miejsce urodzenia |
6 marca 1934 |
|---|---|
| Data śmierci |
23 maja 2024 |
| Posłanka do PE V kadencji | |
| Okres |
od 20 lipca 1999 |
Marie-France Garaud z domu Quintard (ur. 6 marca 1934 w Poitiers, zm. 22 maja 2024[1]) – francuska polityczka i prawniczka, eurodeputowana w latach 1999–2004.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Z wykształcenia prawniczka, z zawodu adwokat. W 1954 rozpoczęła praktykę w ramach miejscowej palestry. Związana z ruchem gaullistowskim. W latach 60. była parlamentarnym sekretarzem w resorcie kooperacji i następnie w Ministerstwie Sprawiedliwości. Od 1967 do 1974 pełniła funkcję doradczyni Georges'a Pompidou, gdy ten zajmował stanowiska premiera i prezydenta Francji[2].
W 1981 kandydowała w wyborach prezydenckich jako niezależna przedstawicielka prawicy, uzyskując 1,33% głosów i zajmując przedostatnie miejsce wśród dziesięciu pretendentów[3].
Na początku lat 90. zaangażowała się w kampanię przeciw przyjęciu traktatu z Maastricht. W wyborach w 1999 z ramienia eurosceptycznej listy RPFIE (którą zorganizowali Charles Pasqua i Philippe de Villiers) uzyskała mandat posłanki do Parlamentu Europejskiego V kadencji. Pozostała deputowaną niezrzeszoną, pracowała w Komisji Prawnej i Rynku Wewnętrznego. W PE zasiadała do 2004[4].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- De l'Europe en général et de la France en particulier, Le pré aux Clercs, 1992.
- Maastricht, pourquoi non, Omnibus, 1992.
- Oser dire non à la politique du mensonge, ouvrage collectif, Le Rocher, 2005.
- La Fête des fous: Qui a tué la Ve République?, Plon, 2006.
- Impostures politiques, Plon, 2010.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michel Noblecourt: Marie-France Garaud, ancienne conseillère de Georges Pompidou et de Jacques Chirac, est morte. lemonde.fr, 23 maja 2024. [dostęp 2024-05-23]. (fr.).
- ↑ Marie-France Garaud. smolec.pl. [dostęp 2011-02-19].
- ↑ Élection présidentielle 1981. france-politique.fr. [dostęp 2011-02-19]. (fr.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-02-18].