Martin Freund
Martin Freund (ur. 13 sierpnia 1863 w Nysie, zm. 13 marca 1920 we Frankfurcie nad Menem) – niemiecki chemik i profesor na Uniwersytecie Goethego we Frankfurcie nad Menem.
Życie[edytuj | edytuj kod]
Freund urodził się jako syn żydowskiego kupca w Nysie. Po ukończeniu wrocławskiego gimnazjum studiował chemię na Uniwersytecie Wrocławskim i Uniwersytecie Berlińskim od 1881 roku, na którym uzyskał w 1884 roku doktorat (przyczynek do znajomości kwasu malonowego). W czasie studiów w 1881 został członkiem Akademickiego Towarzystwa Naukowego we Wrocławiu[1]. Był asystentem Hermanna Wichelhausa i asystentem wykładowym Augusta Wilhelma von Hofmanna. W 1888 habilitował się w Berlinie, a w 1895 wyjechał do Physikalische Verein – Towarzystwo Edukacji i Nauki[2] we Frankfurcie nad Menem jako wykładowca, gdzie kierował laboratorium chemicznym. Od 1905 był wykładowcą w Wyższej Szkole Nauk Społeczno-Handlowych. W 1914 został profesorem zwyczajnym chemii na wydziale nauk przyrodniczych nowo powstałego Uniwersytetu we Frankfurcie[3] i dyrektorem Instytutu Chemii. Freund był powiernikiem Fritza Habera, z którym był spokrewniony[4].
W Instytucie Chemicznym utrzymywał bliskie związki z przemysłem (m.in. B. firmy Cassella, Degussa, Hoechst, Metallgesellschaft)[2].
Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]
Freund zajmował się alkaloidami i wyjaśniał na przykład skład narkotyny, a także przyczynił się do wyjaśnienia składu kodeiny i morfiny. W 1910 znalazł sposób syntezy kwasów polikarboksylowych w reakcji Friedela-Craftsa pochodnych kwasu malonowego z węglowodorami aromatycznymi. Wraz z Edmundem Speyerem po raz pierwszy zsyntetyzował oksykodon opioidowy w 1916 r., który następnie został wprowadzony na rynek przez firmę Merck jako lek przeciwbólowy Eukodal[5].
Inne dokonania[edytuj | edytuj kod]
Kwas Freunda (kwas 1-naftyloamino-3,5-disulfonowy), składnik sprzęgający chemii barwników, jest błędnie przypisywany Martinowi Freundowi w literaturze[6]. Nazwa nawiązuje jednak do patentu Louisa Freunda (St. Ludwig, Górna Alzacja) z 1883 r.[7], po rejestracji przeniesiono go do BASF.
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Wpis w Winfried Pötsch, Annelore Fischer, Wolfgang Müller: Leksykon ważnych chemików, Harri Deutsch 1989
- Skrypt historyczny Stowarzyszenia Księstwa Nyskiego w Nysie, „Znane osoby w historii Księstwa Nyskiego”. Uniwersytet w Ołomuńcu. Nysa 2015.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bericht über das II. Decennium des Akad. Naturwissenschaftlichen Vereins zu Breslau. Breslau 1894.
- ↑ a b Physikalischer Verein Frankfurt, Historisches.
- ↑ Ludwig Heilbrunn: Die Gründung der Universität Frankfurt A. M., Joseph Baer & Co 1915, S. 232.
- ↑ Margit Szöllösi-Janze: Fritz Haber, 1868–1934: eine Biographie, C. H. Beck, München 1998, S. 146, ISBN 978-3-406-43548-5.
- ↑ Walther Adolf Roth in Chemiker-Zeitung, Band 44, Dr. Alfred Hütig Verlag Heidelberg, 1920 S. 296. – Präparat von 1920.
- ↑ Pötsch u. a. Lexikon bedeutender Chemiker, Harri Deutsch 1989, S. 157. – Alexander Sennig, Elsevier´s Dictionary of Chemoethymology, 2007. – John Andraos, Named reagents, catalysts and compounds, York University 2014,pdf.
- ↑ Louis Freund, Verfahren zur Darstellung von Amidonaphtalindisulfosäuren und von Azofarbstoffen aus denselben, Deutsches Patent Nr. 27346 vom 24. Februar 1883.