Menaccarus arenicola
| Menaccarus arenicola | |||
| (Scholz, 1847) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Menaccarus arenicola | ||
| Synonimy | |||
| |||
Menaccarus arenicola – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny tarczówkowatych.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1847 roku przez Heinricha Scholza jako Sciocoris arenicola[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pluskwiak o owalnym w zarysie ciele długości od 4,2 do 7 mm. Ubarwienie wierzchu ciała jest maskujące, żółtobrązowe z ciemnym punktowaniem i wyraźnie ciemniejszymi oczami i plamami w tyle nadustka, przednich kątach tarczki i na listewce brzeżnej odwłoka. Czerwonobrązową barwę mają bardzo małych rozmiarów przyoczka. Czułki cechują się ciemniejszymi dwoma ostatnimi członami. Głowa, przedplecze i półpokrywy mają spłaszczone i rozszerzone boki. Dłuższe od nadustka i łączące się przed nim policzki mają na krawędziach ciemne kolce: krótkie po stronie grzbietowej i długie po stronie spodniej. Na brzegach bocznych głowy i krawędziach bocznych szerokiego przedplecza występują kolce, przy czym te na przedpleczu są masywniejszej budowy. Środkiem niemal tak szerokiej jak długiej tarczki biegnie podłużna wyniosłość. Półpokrywy cechuje krótsza od tarczki przykrywka i duża, brązowa do prawie bezbarwnej zakrywka z ciemniejszymi żyłkami[2].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Owad ten zasiedla tereny piaszczyste, niezbyt gęsto zarośnięte, zwłaszcza nadmorskie i śródlądowe wydmy. Bytuje w nasadowych częściach roślin, szczególnie z rodziny wiechlinowatych. Stadium zimującym są owady dorosłe, które dokonują tego zagrzebane w glebie na głębokości od 1 do 3 cm[2].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek palearktyczny, głównie śródziemnomorski[2]. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Francji, Austrii, Włoch, Niemiec, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Czarnogóry, Serbii, Macedonii Północnej, Rumunii, Bułgarii i Rosji[1]. W Polsce jest bardzo rzadko spotykany, znany z nielicznych stanowisk[2]. Dane z XXI wieku pochodzą z Ponidzia, Bielinka nad Odrą i dwóch lokalizacji na Nizinie Wielkopolsko-Kujawskiej[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Menaccarus arenicola (Scholz, 1847). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2019-07-12].
- ↑ a b c d Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski. T. XVIII: Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera. Cz. zeszyt 14: Tarczówkowate - Pentatomidae. Toruń: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 2000. ISBN 83-88518-05-4.
- ↑ G. Gierlasiński: Menaccarus arenicola. [w:] Pluskwiaki różnoskrzydłe (Hemiptera: Heteroptera) Polski [on-line]. [dostęp 2019-07-12].