Michaił Kuzniecow (1896–1941)
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 listopada 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 lipca lub 6 sierpnia 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1917, 1919-1941 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef sztabu: Frontu Dalekowschodniego, dowódca: 126 Dywizji Strzeleckiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Michaił Andriejewicz Kuzniecow (ur. 9 listopada 1896 w Kuzniecowie, zm. 8 lipca lub 6 sierpnia 1941 w rejonie newelskim) – radziecki dowódca wojskowy, uczestnik I wojny światowej oraz walk z ruchem Basmaczy i wielkiej wojny ojczyźnianej.
Urodził we wsi Kuzniecowo, rejon Wielikijski Ustiug, obwód wołogodzki. W czasie I wojny światowej, w 1916 został wcielony w szeregi armii carskiej. Służbę pełnił jako szeregowy w 209 Rezerwowym Pułku Strzelców. Następnie służył w 181 Rezerwowym Pułku Piechoty i 94 Jenisejskim Pułku Piechoty jako młodszy oficer. Po wybuchu rewolucji październikowej został wybrany dowódcą kompanii we wspomnianym pułku. Po demobilizacji pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej we wsi Iłowackie.
Służbę w Armii Czerwonej rozpoczął w lipcu 1919. Brał udział w likwidacji bandy pod dowództwem Matchinskiego, za co 15 kwietnia 1924 został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Jako dowódca batalionu w 12 Turkiestańskim Pułku Strzelców, walczył też przeciwko ruchowi Basmaczy. W 1924 został skierowany został na kurs "Wystrieł", a w 1926 na studia do Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego. Od 1936 kontynuował naukę w Akademii Sztabu Generalnego Armii Czerwonej.
W lipcu 1939 został wysłany na Daleki Wschód, gdzie brał udział m.in. w walkach przeciw armii japońskiej nad rzeką Chałchin-Goł. W lipcu 1940 został mianowany szefem sztabu formującego się Frontu Dalekowschodniego[1].
Od 27 stycznia 1941 dowodził 126 Dywizją Strzelecką. W czasie napaści III Rzeszy na Związek Radziecki nadal dowodził wspomnianą dywizją. Podczas walk, gen. Kuzniecow 27 lipca został ciężko ranny i w wyniku odniesionych ran zmarł 6 sierpnia 1941[1]. Został pochowany w obwodzie połockim.
Według wersji z 2005, gen. Kuniecow zmarł z ran już 8 lipca 1941 roku w rejonie Borkowiczy.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Czerwonego Sztandaru;
- Order Czerwonej Gwiazdy;
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Konecki 2007 ↓, s. 112.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Konecki: Labirynt dezinformacji w drugiej wojnie światowej. Od Compiegne 22 czerwca 1940 roku do hasła Dortmund 22 czerwca 1941 roku. Warszawa: 2007. ISBN 978-83-05-13506-1.