Mieczysław Lencznarowicz

Mieczysław Lencznarowicz
Czarny, Hanomag, Leon
	plutonowy podchorąży
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1923 ; Łańcut
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 2016 ; Szczecin
	Przebieg służby
Lata służby	1936–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Związek Walki Zbrojnej; Armia Krajowa
Jednostki	Korpus Kadetów Nr 1; Ochotniczy Batalion Obrony Lwowa; 106 Dywizja Piechoty AK
Stanowiska	dowódca drużyny; dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; (kampania wrześniowa; akcja „Burza”)
Późniejsza praca	oficer nawigator; kapitan statku
	Odznaczenia

Mieczysław Lencznarowicz (ur. 1 stycznia 1923 w Łańcucie, zm. 22 sierpnia 2016 w Szczecinie) – podoficer Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Gustawa (ur. 1893), kapitana Wojska Polskiego, pełniącego służbę w KRU Łańcut, i Heleny z domu Wojnar (nauczycielki). W roku 1936 wstąpił do lwowskiego Korpusu Kadetów Nr 1, którego elewem pozostawał do wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 bronił Lwowa w szeregach plutonu łączności kompanii harcerskiej, wchodzącej w skład Ochotniczego Batalionu Obrony Lwowa. Od 1940 działał w Związku Walki Zbrojnej na terenie powiatu łańcuckiego. W 1942 skierowany do Szefostwa Konspiracyjnej Produkcji Broni krakowskiego Okręgu ZWZ-AK. Uczestnik akcji zlikwidowania szefa Urzędu Pracy Generalnego Gubernatorstwa, przeprowadzonej w Krakowie 23 października 1943, za udział w której odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari^[1].

Przeniesiony do Inspektoratu Miechów AK (listopad 1943) i awansowany do stopnia kaprala podchorążego. W sierpniu 1944 mianowany do rangi plutonowego podchorążego. Od lutego 1944 w oddziale partyzanckim wraz z którym, w czasie akcji „Burza”, wszedł w skład Szturmowego Batalionu Partyzanckiego, walczącego w ramach 106 Dywizji Piechoty AK. Uczestniczył w walkach jako dowódca drużyny, a następnie plutonu. Od sierpnia do września 1945 więziony w Gdańsku przez organa bezpieczeństwa publicznego. Ujawnił się w połowie października 1945 i został zweryfikowany w stopniu podporucznika. W roku 1948 ukończył Państwową Szkołę Morską w Gdyni. W latach 1948-1949 ponownie więziony, do roku 1956 pozbawiony był możliwości pływania na statkach. Zrehabilitowany po odwilży październikowej^[1].

Absolwent szczecińskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej (1953) i Politechniki Szczecińskiej (1958), w roku 1966 uzyskał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. Do czasu przejścia na emeryturę (w 1983) pracował jako kapitan i oficer nawigator w polskiej marynarce handlowej - na statkach Polskich Linii Oceanicznych i Polskiej Żeglugi Morskiej^[2].

W 1949 zawarł związek małżeński z Janiną Szerszeń (zm. w 1956), w roku 1958 ożenił się ponownie z Marią Nowak. Z pierwszego małżeństwa ma syna Krzysztofa, a z drugiego syna Jana. Mieszkał w Szczecinie^[3], gdzie zmarł w 2016. Spoczywa na cmentarzu Centralnym w Szczecinie – kwatera 25C, rząd 2, grób 13.

W roku 2015 został mianowany, decyzją Ministra Obrony Narodowej, na stopień majora^[a].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Informacja podana na podstawie https://archiwum-wszwszczecin.wp.mil.pl/pl/46_169.html.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Polak (red.) 1999 ↓, s. 65.
↑ Polak (red.) 1999 ↓, s. 65-66.
↑ Polak (red.) 1999 ↓, s. 66.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.

[4] Informacja podana na podstawie https://archiwum-wszwszczecin.wp.mil.pl/pl/46_169.html.

[CITEREFPolak_(red.)199965-1] Polak (red.) 1999 ↓, s. 65.

[CITEREFPolak_(red.)199965-66-2] Polak (red.) 1999 ↓, s. 65-66.

[CITEREFPolak_(red.)199966-3] Polak (red.) 1999 ↓, s. 66.

[1]

[2]

[3]

[a]