Nakarczek (zbroja końska)
Wygląd
Nakarczek – element zbroi końskiej, chroniący szyję konia przed zranieniem w czasie walki.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze nakarczki płytowe robiono z kilku płyt przyczepionych do kropierza, co znacznie ograniczało ruchy konia, więc ostatecznie wykonywano go jako folgowy.
W wersji lekkiej nakarczek chronił tylko górną część szyi konia. Składał się z płytek połączonych nitami. Od spodu zazwyczaj uzupełniano go kolczugą. Mocowany do naczółka i szyi pasami. Wersja pełna chroniła całą szyję konia; składała się z górnej i dolnej połówki.
Nakarczek w zbroi łuskowej to płat zbroi wokół szyi; związany lub spięty pasami z przodu lub z tyłu szyi.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Lekki nakarczek o ażurowej budowie, obejmujący wierzch szyi
-
Koń w kolczudze. Widoczny nakarczek połączony z naczółkiem, przypięty paskami
-
Koń w lekkim nakarczkiem i naczółkiem. Widoczne paski mocujące
-
Pełen nakarczek z naczółkiem, odsłonięty fragment chroniono kolczugą(brak na zdjęciu)
-
Na pierwszym planie koń w lekkim nakarczku, z lewej w pełnej wersji
-
Koń w pełnym nakarczku folgowym, wzmocnionym płytami policzkowymi z naczółka
-
Niekompletna zbroja końska – widoczny lekki naczółek folgowo-kolczugowy
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981.