Naprowadzanie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Naprowadzanie – technika występująca w broni rakietowej.

Określenie organizacji lotu pocisku występujące w technice rakietowej, która jest tak obliczona, żeby osiągnąć maksymalne prawdopodobieństwo rażenia celu[1][2].

Występują dwa sposoby naprowadzania[1][2]:

  • a) jeden sposób polega na zbliżeniu się pocisku do celu na taką odległość przy której zapalnik radiowy znajdujący się w nim zadziała niezawodnie i cel zostanie rażony odłamkami ładunku bojowego,
  • b) drugi sposób polega na bezpośrednim trafieniu pocisku w cel.

Ogólnie w procesie naprowadzania lotu pocisku, w tym przypadku jest to zależne od metody jaka została przyjęta do określenia punktu wyprzedzenia przez odpowiedni układ systemu kierowania, do którego jest konieczna znajomość odległości do pocisku oraz celu[1]. Powoduje to skomplikowanie aparatury sterowania pociskiem przy jednoczesnym zmniejszeniu wymagań dotyczących jego manewrowości[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Modrzewski (red.) 1987 ↓, s. 408.
  2. a b Laprus 1979 ↓, s. 237.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 408. ISBN 83-11-07275-2.
  • Marian Laprus: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 237. ISBN 83-11-06229-3.