Przejdź do zawartości

Niedomiar zmiennoprzecinkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Niedomiar zmiennoprzecinkowy, w skrócie niedomiar[1] (ang. underflow) – stan podczas obliczeń arytmetycznych na liczbach zmiennoprzecinkowych, gdy wartość bezwzględna uzyskanego wyniku jest mniejsza niż najmniejsza liczba większa od zera możliwa do zapisania w rejestrze lub pamięci.

Prostym przykładem wygenerowania niedomiaru zmiennoprzecinkowego jest podniesienie do kwadratu najmniejszej dodatniej liczby zmiennoprzecinkowej. Na przykład dla 32-bitowych liczb zmiennoprzecinkowych w standardzie IEEE 754 można zapisać

Uzyskany wynik nie mieści się w zakresie dopuszczalnych wartości powodując niedomiar.

Sposoby obsługi niedomiaru[edytuj | edytuj kod]

Wystąpienie niedomiaru nie jest błędem krytycznym[2]. Powoduje jedynie zmniejszenie dokładności obliczeń[3], lecz obliczenia mogą być kontynuowane[2]. Jego obsługa może być następująca:

  • Zwracanym wynikiem jest zero[1].
  • Zwracany wynik jest w postaci nieznormalizowanej[4].
  • Generowany jest wyjątek[3] jako sygnał utraty dokładności.
  • Generowany jest błąd[5], a program jest przerywany.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Butryło 2012 ↓, s. 11.
  2. a b Butryło 2012 ↓, s. 13.
  3. a b FP Exceptions - The GNU C Library [online] [dostęp 2013-05-05] (ang.).
  4. Liczby zmiennoprzecinkowe [online] [dostęp 2013-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-05].
  5. Andrzej Marciniak, Turbo Pascal 5.5, Poznań: Wydawnictwo NAKOM, 1991, s. 537, ISBN 83-85060-20-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]