Orbita synchroniczna
Orbita synchroniczna – orbita wokół ciała niebieskiego (zazwyczaj planety) o okresie równym średniemu okresowi, z jakim ciało niebieskie obraca się wokół własnej osi. Orbitujący obiekt (zazwyczaj sztuczny satelita) obraca się w tym samym kierunku co ciało niebieskie[1].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Satelita na kołowej orbicie synchronicznej, leżącej w płaszczyźnie równika, będzie wydawał się obserwatorowi na planecie zawieszony w jednym punkcie nad równikiem. Dla satelity obiegającego Ziemię taka orbita nazywana jest geostacjonarną i jest szczególnym przypadkiem orbity geosynchronicznej.
Orbita synchroniczna nie musi być jednak ani kołowa, ani położona na płaszczyźnie równika. Obiekt na orbicie synchronicznej o niezerowej inklinacji będzie wydawał się oscylować na północ i na południem od punktu nad równikiem, a obiekt na orbicie eliptycznej - na wschód i na zachód. Kombinacja obu zjawisk sprawia, że obserwowany obiekt zdaje się poruszać po figurze podobnej do liczby 8, tzn. analemmie.
Przykłady[edytuj | edytuj kod]
Przykładem ciała niebieskiego na orbicie synchronicznej jest księżyc Plutona, Charon[2]. Najczęściej o orbicie synchronicznej mówi się w kontekście sztucznych satelitów telekomunikacyjnych.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Catalog of Earth Satellite Orbits [online], earthobservatory.nasa.gov, 4 września 2009 [dostęp 2022-02-15] (ang.).
- ↑ S.A. Stern, The Pluto-Charon Systems, „Annual Review of Astronomy and Astrophysics”, 30 (1), 1992, s. 185–233, DOI: 10.1146/annurev.aa.30.090192.001153, ISSN 0066-4146 [dostęp 2022-02-15] (ang.).