Przejdź do zawartości

Paradajské jazero

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paradajské jazero
Państwo

 Słowacja

Kraj

 bańskobystrzycki

Data budowy

połowa XVIII w.

Pojemność całkowita

0,0253 mln m³

Wysokość lustra wody

~810 m n.p.m.

Powierzchnia

0,004 km²

Głębokość

6,6 m

Funkcja

tajch

Położenie na mapie kraju bańskobystrzyckiego
Mapa konturowa kraju bańskobystrzyckiego, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Paradajské jazero”
Położenie na mapie Słowacji
Mapa konturowa Słowacji, blisko centrum po lewej na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Paradajské jazero”
Ziemia48°27′40″N 18°52′48″E/48,461217 18,880050

Paradajské jazero (dawniej też: Ottergrund, Ottergrundský tajch, Ottergrundské jazero) – sztuczny zbiornik zaporowy w Górach Szczawnickich na Słowacji. Należy do dużej grupy tego typu zbiorników, zwanych w bańskoszczawnickim okręgu górniczym tajchami, budowanych w XVI–XVIII w. w celu gromadzenia wody niezbędnej do napędu urządzeń górniczych i hutniczych.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Leży w centralnej części Gór Szczawnickich, w granicach miasta Bańska Szczawnica, na wschodnich stokach wzniesienia Paradajs, 1 km na południe od przełęczy Červená studňa. Jest to najwyżej położony z bańskoszczawnickich tajchów. Korona zapory zbiornika leży na wysokości ok. 810 m n.p.m.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Zbiornik powstał w połowie XVIII w.[1], zapewne przed 1759 r.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Zapora ziemna, tworząca zbiornik, ma długość 44 m i wysokość 7 m[2]. Powierzchnia lustra wody zbiornika wynosi 0,4 ha, największa głębokość 6,6 m, objętość zbiornika 25 300 m3. Woda do zbiornika doprowadzana była siecią kanałów, głównie ze stoków Paradajsu[1].

Tuż powyżej zbiornika znajduje się tzw. Trubanov majer. Są to najwyżej położone (ok. 820 m n.p.m.) zabudowania mieszkalne w Bańskiej Szczawnicy[2].

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Drogą biegnącą kilkadziesiąt metrów poniżej zapory prowadzi niebiesko znakowany szlak turystyczny niebieski szlak turystyczny (Chodník Andreja Kmeťa) z przełęczy Červená studňa na Sitno. Przez samą koronę zapory biegnie jedna ze ścieżek dydaktycznych, zapoznających z miejscowymi tradycjami górnictwa kruszców (Náučný chodník Milana Kapustu po žile Terézia)[3]. Z korony zapory interesujący widok na Bańską Szczawnicę i otaczające ją góry.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Albert Kelemen a kolektív: Štiavnické vrchy. Turistický sprievodca ČSSR nr 16, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1986, s. 219
  2. a b Vladimír Bárta, Ján Novák: Banská Štiavnica. Stručný vlastivedný sprievodca, wyd. abARTPRESS, Banská Bystrica 1991, s. 39-40
  3. Wg mapy.cz [1]