Peronospora destructor
 Nalot Peronospora destructor na liściu cebuli | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Peronospora destructor |
| Nazwa systematyczna | |
| Peronospora destructor (Berk.) Casp. ex Berk. Outl. Brit. Fung. (London): 349 (1860) | |
Peronospora destructor (Berk.) Casp. ex Berk. – gatunek organizmów należący do grzybopodobnych lęgniowców[1]. Wywołuje chorobę o nazwie mączniak rzekomy cebuli[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peronospora, Peronosporaceae, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1841 r. Miles Joseph Berkeley nadając mu nazwę Botrytis destructor. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1860 r. Robert Caspary i M.J. Berkeley, przenosząc go do rodzaju Peronospora[1].
- Botrytis destructor Berk 1841
- Peronospora schleidenii Unger 1847[3].
Morfologia i rozwój[edytuj | edytuj kod]
Peronospora destructor jest mikroskopijnym pasożytem obligatoryjnym występującym na całym świecie[4]. Na liściach i innych częściach porażonego pędu cebuli zwyczajnej powoduje powstawanie jasnoszarego nalotu, w którym tworzą się konidiofory z zarodnikami sporangialnymi (konidiami). Nalot ten tworzy się nocą. Po pewnym czasie plamy stają się czarne wskutek wtórnego zainfekowania mikroskopijnymi grzybami saprotroficznymi[2] z rodzajów Alternaria, Cladosporium, Epicoccum i inne[4].
Konidiofory mają długość 200–570 µm, średnicę 10–17 µm, u podstawy są pogrubione do 20 µm. Rozgałęziają się monopodialnie 5–7 razy. Ich odgałęzienia są proste lub lekko zakrzywione, wzniesione, Końcowe gałęzie są dziobowate lub rozwidlone i zakrzywione, równomiernie zwężające się, stępione u góry, ukośne pod mniej lub bardziej ostrym kątem, czasem proste, do 23 µm długości, 2,5–5 µm szerokości u podstawy. Konidia elipsoidalne, zwężone u podstawy, czasami z dużą brodawką, zaokrąglone lub lekko zaostrzone u góry, żółtobrązowe, o wymiarach 42–60 × 20–32 µm[4]
Zarodniki mają klinowato zwężającą się nasadę, są żółtobrunatne, o wymiarach 42–60 × 20–32 μm. Tworzą się również kuliste oospory o średnicy 30–45 μm z nieregularnie ułożonym episporium o średnicy do 6 µm[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-06-24].
- ↑ a b Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Choroby roślin uprawnych, t. 2, Poznań: PWRiL, 2011, ISBN 978-83-09-01077-7.
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-06-24].
- ↑ a b c d Janusz Błaszkowki, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej, Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii, Szczecin: wyd. AR w Szczecinie, 1999, ISBN 83-87327-23-9.