Piotr Małaszyński
Piotr Małaszyński (przed 1939) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
prawd. luty 1945 |
Starosta grodzki krakowski | |
Okres |
od 1930 |
wicewojewoda krakowski | |
Okres |
od 14 października 1935 |
Wicewojewoda lwowski | |
Okres |
od marca / kwietnia 1939 |
Odznaczenia | |
|
Piotr Małaszyński (ur. 15 lipca 1897 w Skopówce, zm. prawd. w lutym 1945 w III Rzeszy) – polski doktor praw, oficer Wojska Polskiego, urzędnik samorządowy w II Rzeczypospolitej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 15 lipca 1897 w Skopówce[1] lub w Kołomyi[2]. Był synem Emeryka (leśniczy) i Marii z domu Pawlak[1]. Od 1910 czył się w C. K. Gimnazjum w Kołomyi[1]. W tym mieście od 1910 do 1913 działał w harcerstwie, od 1913 do 1913 w Polskiej Drużynie Strzeleckiej[1]. Po wybuchu I wojny światowej wyruszył wraz z Stanisława Schustera-Kruka i od 20 sierpnia 1914 był żołnierzem Legionów Polskich[2][1]. Służył w szeregach 2 pułku piechoty w składzie II Brygady podczas kampanii[2][1]. W lutym 1918 zdał maturę w macierzystym gimnazjum[1].
U kresu wojny od listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[1]. Później uczestniczył w walkach o Kresy Wschodnie[2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 205 pułku piechoty[2]. Mianowany na stopień podporucznika piechoty z dniem 1 lipca 1919[1]. W okresie pokoju pełnił funkcje szefa okręgowego Urzędu Przysposobienia Rezerwy przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”, komendanta okręgu Związku Strzeleckiego we Lwowie, oficera placu Biała-Bielsko[2]. Był oficerem 40 pułku piechoty ze Lwowa[1]. Potem awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. Potem przydzielony do 4 pułku Strzelców Podhalańskich (1921)[1]. W 1923, jako oficer nadetatowy 26 pułku piechoty, był oficerem instrukcyjnym w PKU Lwów Powiat[5][6] i pozostawał na tym stanowisku do maja 1925[7]. W 1926 był oficerem 3 pułku Strzelców Podhalańskich (1926)[1].
Potem przeniesiony do korpusu oficerów sądowych i zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8]. Od 1927 do 1929 pracował w Prokuraturze Wojskowego Sądu Okręgowego Nr II w Lublinie[8]. Był tam podprokuratorem[2], a według stanu z 1928 był prokuratorem przy WSO II[8]. Został awansowany na stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1932[9]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku i odszedł z czynnej służby wojskowej 1930[9][1].
Odbył studia prawnicze, w 1925 otrzymał dyplom magistra praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a w 1935 na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał stopień doktora praw[2][1]. Po odejściu z wojska podjął pracę w administracji terytorialnej II Rzeczypospolitej[1]. Od 1930 do 1932 sprawował posadę starosty grodzkiego w Krakowie[1][2]. Potem był naczelnikiem Wydziału Społeczno-Politycznego w Krakowie[2]. Od 14 października 1935 do 10 marca 1939 piastował urząd wicewojewody krakowskiego[1]. Od marca / kwietnia 1939 sprawował stanowisko wicewojewody lwowskiego do lata tego roku[2][10][11].
Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Francją, skąd w październiku 1939 wysłano go do Węgiersko-Polskiego Komitetu Opieki nad Uchodźcami, gdzie dzuałał też w sferze konspiracyjnej[1]. 21 grudnia 1944 został aresztowany przez gestapo w Kapuvár[1]. Został przetransportowany do Eisenstadt[1]. Przypuszczalnie zabito go przy próbie ucieczki w lutym 1945[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie (przed 1924)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie[1]
- Krzyż Obrony Lwowa[1]
- Odznaka Pamiątkowa II Brygady[1]
- odznaczenia węgierskie i estońskie[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Piotr Małaszyński. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2023-02-10].
- ↑ a b c d e f g h i j k Nowy wicewojewoda lwowski. „Wschód”. Nr 125, s. 5, 9 kwietnia 1939.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 438.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 381.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200, 1470.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186, 1339.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 29 kwietnia 1925 roku, s. 230.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 697.
- ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 368.
- ↑ Organizacja Komitetu Wczasów Robotniczych we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 128, s. 4, 10 czerwca 1939.
- ↑ Urlop wojewody lwowskiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 150, s. 4, 2 lipca 1939.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934. [dostęp 2023-02-10].
- Absolwenci Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie
- Członkowie Polskich Drużyn Strzeleckich
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1919–1939)
- Ludzie związani z Białymstokiem
- Ludzie związani z Grajewem
- Ludzie związani z Łomżą
- Ludzie związani z Tarnowem
- Odznaczeni Krzyżem Obrony Lwowa
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 3 Pułku Strzelców Podhalańskich
- Oficerowie 4 Pułku Strzelców Podhalańskich
- Oficerowie 40 Pułku Piechoty Dzieci Lwowskich
- Oficerowie 26 Pułku Piechoty (II RP)
- Oficerowie Wojskowego Sądu Okręgowego Nr II
- Porucznicy audytorzy II Rzeczypospolitej
- Porucznicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Starostowie grodzcy II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Wicewojewodowie II Rzeczypospolitej
- Żołnierze II Brygady Legionów Polskich
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1945