Przejdź do zawartości

Quarantine (album)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Quarantine (album)
Wykonawca albumu studyjnego
Laurel Halo
Wydany

21 maja 2012

Gatunek

muzyka elektroniczna, synth pop

Długość

41:30

Wydawnictwo

Hyperdub (Wielka Brytania, Beat Records (Japonia)

Producent

Laurel Halo

Oceny
Przejdź do sekcji „Odbiór”
Album po albumie
— Quarantine (album)
(2012) 		Behind the Green Door
(2013)

Quarantine – debiutancki album studyjny amerykańskiej kompozytorki Laurel Halo, wydany 21 maja 2012 roku nakładem wytwórni Hyperdub jako CD, płyta winylowa i digital download[1].

Album[edytuj | edytuj kod]

Historia[edytuj | edytuj kod]

Halo zaczęła nagrywać materiał muzyczny na swój debiutancki album w lipcu 2011 roku, a skończyła w lutym roku następnego. Zrealizowała ponad 30 dem, z których 18 usunęła. Wszystko to zrealizowała w swoim domowym studiu, natomiast partie gitary, syntezatora i Wurlitzera nagrała w Londynie. Jak stwierdziła w wywiadzie dla magazynu Fact, chciała połączyć brzmienia ze swoich poprzednich płyt w coś spójnego. W listopadzie wysłała dema założycielowi wytwórni Hyperdub, Kode9 (Steve’owi Goodmanowi), który odpowiedział z pozytywnym zainteresowaniem. „Jestem fanką Hyperdub od lat, więc to był szalony przypływ ekscytacji” – przyznała artystka dodając: „Szanuję pracę Steve’a i spodobało mi się to, że mogliśmy porozmawiać o muzyce, sprzęcie i produkcji, po prostu zrównanie się z nim jako innym muzykiem w ten sposób sprawiło, że poczułam, że to będzie dobra wytwórnia”[2].

Okładka[edytuj | edytuj kod]

Ilustracja na okładce pochodzi z pracy Makoto Aidy, zatytułowanej „Harakiri Schoolgirls” z 2002 roku. Halo komentując ilustrację w wywiadzie dla magazynu Fact stwierdziła: Uwielbiam [w niej] to, że jest brutalna i gwałtowna, ale kolorowa i powoli zapadająca w pamięć. Uważam, że to bardzo humorystyczne, jak zabawne są te dziewczyny, które się sztyletują i pozwalają, żeby wyszły im wnętrzności!”[2].

Promocja[edytuj | edytuj kod]

Po wydaniu albumu Halo wyruszyła w trasę koncertową, podczas której prezentowała opracowane na nowo utwory studyjne, między innymi poprzez wprowadzenie do niektórych z nich w większym wymiarze partii wokalnych. Podczas jesiennego tournée po Wielkiej Brytanii i Europie postanowiła nadać swym występom oprawę wizualną. Nawiązała w tym celu współpracę z Tomem Scholefieldem (znanym pod pseudonimem Konx-Om-Pax). Jak stwierdziła w wywiadzie dla Rory’ego Gibba z magazynu The Quietus: „Od jakiegoś czasu chciałam zrobić wizualizacje do mojego występu, a praca Toma też od dawna mnie interesowała. Istnieje wiele cyfrowych, krzyżowych zapyleń między jego sztuką wizualną a moją muzyką”[3].

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

Lista według Discogs[1]:

1. Airsick 3:59
2. Years 2:53
3. Thaw 5:59
4. Joy 3:28
5. MK Ultra 4:18
6. Wow 1:23
7. Carcass 4:33
8. Holoday 1:51
9. Tumor 2:40
10. Morcom 3:04
11. Nerve 2:32
12. Light + Space 4:50
41:30

Personel[edytuj | edytuj kod]

  • Laurel Halo – instrumenty: Access Virus Xl, Akai Ax-60, Akai Mpc 1000, Arp 2600, Elektron Octatrack, Fender Jaguar, Korg Electribe Es-1, Korg Ms-20, Korg Monopoly, Korg Polysix, Mfb Synth Ii, Roland D-50, Roland Juno-106, Roland Sh-101, Yamaha Cs-80, Electric Piano [Wurlitzer], śpiew
  • projekt graficzny – Makoto Aida
  • layout – Manuel Sepulveda
  • zdjęcia – Kei Miyajima
  • mastering – Jason Goz
  • miksowanie – Laurel Halo, Zeljko McMullen
  • produkcja, nagrywanie – Laurel Halo
  • nagrano w Endless Echo (Brooklyn), So Many Fields (Brooklyn) oraz 4AD Studios (London). Mastering zrealizowano w Transition.

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Opinie krytyków[edytuj | edytuj kod]

Kilka miesięcy po premierze Quarantine Laurel Halo pozostaje jednym z najbardziej intrygujących i kontrowersyjnych odsłuchów [albumowych] tego roku.

Rory Gibb, The Quietus[3]

Album otrzymał średnią ocenę 80 na 100 na podstawie 20 recenzji krytycznych w podsumowaniu Metacritic[6], 78 na 100 na podstawie 17 recenzji w zestawieniu Album of the Year oraz 7.7/10 na podstawie 13 recenzji w zestawieniu AnyDecentMusic?[5].

Quarantine to – zdaniem Glenna Jacksona z magazynu XLR8R – „wymagająca płyta, która prawdopodobnie przyciągnie uwagę zdecydowanych słuchaczy – tych, którzy będą ją chwalić jako wzorowy przykład elitarnej sztuki oraz tych, którzy uznają ją za zbyt 'hipsterską' lub niepotrzebnie 'awangardową'”[19].

Według Andrew Sachera z magazynu BrooklynVegan Quarantine stanowi „drastyczne odejście od wszystkich poprzednich prac Laurel i jest zdecydowanie jej największą i najbardziej wyrazistą deklaracją. Po zaprezentowaniu i potwierdzeniu swoich umiejętności producenckich na Hour Logic i Spring, Laurel pozostawia w Quarantine niemal całą swoją prace nad beatami za sobą na rzecz dopasowania piosenek do własnego głosu”[20].

„Piękno tego albumu polega na tym, że w jakiś sposób udaje mu się zrównoważyć swoją kapryśną naturę z całkowicie obcym krajobrazem, który zdecydował się wykorzystać. Kończy się to mieszanką dawania i brania, ale jako atak na wszystkie zmysły zawsze kończy się sukcesem” – twierdzi Deviant. ze Sputnikmusic[17].

Zdaniem Andy’ego Kellmana z AllMusic „tak dziwacznie makabryczny jak grafika Makoto Aidy, jest Quarantine uzależniającą ścieżką dźwiękową do jakiegoś koszmaru science fiction”[7].

Również Adam Bychawski z Drowned in Sound poświęca uwagę okładce Quarantine dowodząc, iż jej treść wykazuje wiele podobieństw do muzyki Halo. „Kobiece postacie z ostrzami wtapiają się w tło linii technicznych i tęczy, ciał ustawionych na tle wirtualnego pasa. Choć brutalna, gwałtowna i niepokojąca, surrealistyczna hybryda człowieka i symulacji ma w sobie pewne dziwne piękno” – konstatuje autor[8].

„Quarantine jest zarówno satysfakcjonujący, jak i zaskakujący, ponieważ zapewnia znacznie więcej, niż tylko dostarczanie tego, czego można oczekiwać od tej niezależnej i fascynującej artystki” - uważa Daniel Paton z musicOMH. „Tytuł jest trafny – muzyka sprawia wrażenie izolowanej, odizolowanej i oddzielonej od świata przyrody”, zaś Laurel Halo „poczyniła ogromne postępy w rozwijaniu bardziej abstrakcyjnej i dociekliwej strony swojej muzycznej osobowości”[12].

Derek Miller z Resident Advisor twierdzi, iż album Halo jest „nie tylko jej najbardziej wciągającym i pięknym dziełem w jej dotychczasowej karierze, ale też prawdopodobnie najbardziej kontrowersyjnym” zaś ona sama ugruntowała swoją pozycję jako „jedna z bardziej intrygujących postaci w art-popie opartym na ambiencie”[21].

Daniel Sylvester z magazynu Exclaim! uważa, iż Halo ma „desperacką potrzebę wydawania się muzycznie heretycką i nieortodoksyjną. To właśnie ten motyw prawdziwej niedoskonałości pozwala [albumowi] Quarantine uchodzić za obnażony, zraniony majstersztyk”[22].

„Przechodząc od klaustrofobicznych dioram science-fiction, przez medytacyjne syntezatorowe drony, po nagie i pełne ekspresji wyznania zwierzeń, debiut Laurel Halo w Hyperdub jest połączony przez podstawową perspektywę i osobowość, które przyciągają uwagę, a jednocześnie pozostawiają wiele dla wyobraźni” – twierdzi Ian Cohen z magazynu Pitchfork[14]

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • okładka albumu znalazła się na liście 20 najlepszych okładek albumowych magazynu Pitchfork[23]
  • album znalazł się na liście Płyt Przeoczonych[24] oraz
  • liście Albumów Roku z Honorowym Wyróżnieniem tegoż magazynu[25]
  • zajął również 25. miejsce na liście 100 Ulubionych Wydawnictw Muzycznych Dekady 2010–2020 magazynu Tiny Mix Tapes[26]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Laurel Halo – Quarantine. Discogs. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  2. ↑ a b Trilby Foxx: Laurel Halo on working with Hyperdub and the pursuit of "sensual ugliness". Fact. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  3. ↑ a b Rory Gibb: INTERVIEW: Laurel Halo. The Quietus. [dostęp 2023-10-19]. (ang.).
  4. ↑ Album of the Year: Laurel Halo - Quarantine. Album of the Year. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  5. ↑ a b AnyDecentMusic?: Laurel Halo: Quarantine. AnyDecentMusic?. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  6. ↑ a b Metacritic: Quarantine by Laurel Halo. Metacritic. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  7. ↑ a b Andy Kellman: Quarantine – Laurel Halo. AllMusic. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  8. ↑ a b Adam Bychawski: Laurel Halo – Quarantine. Drowned in Sound. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  9. ↑ Steve Shaw: Laurel Halo: Quarantine. Fact. [dostęp 2023-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)]. (ang.).
  10. ↑ Rebecca Nicholson: Laurel Halo: Quarantine – review. The Guardian. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  11. ↑ Jim Carroll: Laurel Halo: Quarantine. The Irish Times. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  12. ↑ a b Daniel Paton: Laurel Halo – Quarantine. musicOMH. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  13. ↑ Noel Gardner: Laurel Halo - 'Quarantine'. NME. [dostęp 2023-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-11)]. (ang.).
  14. ↑ a b Ian Cohen: Quarantine: Laurel Halo. Pitchfork. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  15. ↑ Bram E. Gieben: Laurel Halo – Quarantine. The Skinny. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  16. ↑ Philip Sherburne: Laurel Halo, ‘Quarantine’ (Hyperdub). Spin. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  17. ↑ a b Deviant.: Laurel-Halo – Quarantine. Sputnikmusic. [dostęp 2022-10-17]. (ang.).
  18. ↑ James Parker: Laurel Halo Quarantine. Tiny Mix Tapes. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  19. ↑ a b Glenn Jackson: Laurel Halo Quarantine. XLR8R. [dostęp 2023-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-30)]. (ang.).
  20. ↑ Andrew Sacher: Laurel Halo reading 'Quarantine', opening for Chairlift. BrooklynVegan. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  21. ↑ Derek Miller: Laurel Halo – Quarantine. Resident Advisor. [dostęp 2023-10-19]. (ang.).
  22. ↑ Daniel Sylvester: Laurel Halo Quarantine. Exclaim!. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  23. ↑ Pitchfork: The Best Album Covers of 2012. Pitchfork. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  24. ↑ Pitchfork: Overlooked Records 2012. Pitchfork. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  25. ↑ Pitchfork: Albums of the Year: Honorable Mention. Pitchfork. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  26. ↑ TMT Staff: Favorite 100 Music Releases of the Decade. Tiny Mix Tapes. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Quarantine_(album)&oldid=73131503”