Rebecca Nurse
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
21 lutego 1621 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
19 lipca 1692 |
Zawód, zajęcie |
Gospodyni domowa |
Rodzice | |
Małżeństwo | |
Dzieci |
Rebecca, Sarah, John, Samuel, Mary, Elizabeth, Francis, Benjamin |
Krewni i powinowaci |
Rebecca Towne Nurse (lub Nourse) (ur. 21 lutego 1621, zm. 19 lipca 1692) została stracona za czary przez rząd prowincji Massachusetts Bay w Nowej Anglii podczas procesów czarownic z Salem w 1692 roku. Była żoną Francisa Nurse'a. Miała kilkoro dzieci oraz wnucząt i była szanowaną członkinią lokalnej społeczności. Ponieważ istniały przeciwko niej dowody widmowe, została oskarżona o bycie czarownicą i powieszona 19 lipca 1692 roku. Nastąpiło to w czasie, gdy kolonia Massachusetts została opanowana przez histerię dotyczącą czarów i obecności Szatana w kolonii. Jej siostry, Mary oraz Sarah, również zostały oskarżone o czary. Mary również została stracona po uznaniu jej za winną, natomiast Sarah uwolniono od zarzutów.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/41/RebeccaNurse-inChains.jpg/220px-RebeccaNurse-inChains.jpg)
Rebecca, córka Williama i Joanny Towne z domu Blessing, urodziła się w 13 lutego 1621 roku w Great Yarmouth w Anglii. Dokumenty świadczą, że przyjęła chrzest 21 lutego 1621. Jej rodzina wyemigrowała do kolonii w prowincji Massachusetts Bay, osiadając w Salem, choć większość pozostałych członków rodziny Towne’ów przeniosła się dalej w głąb lądu, do Topsfield[1]. Rebecca miała trzy siostry: Susan (ochrzczona 26 października 1625; zmarła 29 lipca 1630), Mary (ochrzczona 24 sierpnia 1634; zmarła ok. 1692) i Sarah. Miała też trzech braci: Edmunda (ochrzczonego w czerwcu 1628 roku), Jacoba (ochrzczonego 11 marca 1631 lub 1632 roku) i Josepha (urodzonego ok. 1639 roku). Około roku 1644 wyszła za mąż za Francisa Nurse'a (lub Nourse'a),również urodzonego w Anglii[2]. Jej mąż był wytwórcą tacek, chociaż produkował prawdopodobnie wiele innych drewnianych artykułów gospodarstwa domowego. Ze względu na rzadkość takich artykułów rzemieślnicy, którzy je wyrabiali, cieszyli się powszechnym szacunkiem. Francis i Rebecca założyli swoją rodzinę w Salem, w dzisiejszym stanie Massachusetts. Mieli ośmioro dzieci: cztery córki i czterech synów. Ich imiona to John (ur. 1645), Rebecca (ur. 1647), Samuel (ur. 1649), Elizabeth (ur. 1655 lub 1656), Mary (ur. 1657 – 28 czerwca 1749), Francis (ur. 1660 lub 1661), Sarah (ur. 1662) i Benjamin (ur. 1665 lub 1666). W 1672 roku Francis Nurse pełnił w Salem funkcję posterunkowego. Rebeccę opisano później jako kobietę, która „zyskała reputację wzorowej pobożności, która praktycznie nie była kwestionowana we wspólnocie”, co czyniło ją jedną z tych osób, których oskarżenie o czary było „mało prawdopodobne.” W 1678 rodzinie zaoferowano możliwość wydzierżawienia 300-akrowego (1,2 km²) gospodarstwa na terenie wsi Salem (dziś Danvers), które pierwotnie zostało przekazane w darowiźnie biskupowi Townsend w 1636.[1][1] Gospodarstwo to istnieje do dziś i zachowało się jako Zagroda Rebekki Nurse. Rebecca i Francis uczęszczali do protestanckiego domu modlitwy we wsi Salem. Francis był bardzo zaangażowany w życie społeczności, co sprawiło, że zyskał sobie szacunek mieszkańców — często proszono go, aby służył jako mediator w sporach. Nurse’owie oficjalnie pozostali członkami kościoła w mieście Salem aż do śmierci, pomimo swojej aktywności w społeczności wiejskiej. W 1699 roku dzieci Nurse’ów mogły pełnoprawnie nabyć gospodarstwo, które zostało domem ich oraz ich potomków przez wiele pokoleń.
Oskarżenia oraz proces sądowy[edytuj | edytuj kod]
Dnia 23 marca 1692 roku, na podstawie oskarżeń wystosowanych przez Edwarda i Johna Putnamów, wydano nakaz aresztowania Rebekki. Po usłyszeniu zarzutów 71-letnia Nurse, często opisywana jako niepełnosprawna, powiedziała: „Jestem równie niewinna, co nienarodzone dziecko, lecz z pewnością Bóg znalazł we mnie jakiś nieodpokutowany grzech, z tego też powodu zesłał na mnie na starość takie nieszczęście.”[3]
Zarzuty postawione kobiecie spotkały się z powszechnym sprzeciwem, jako że Rebecca była uznawana za kobietę o bardzo pobożnym charakterze, która żyła w zgodzie ze swoimi sąsiadami i była znana ze swojej szczodrości. Nawet jej sąsiadka, Sarah Holton, która wcześniej oskarżyła Rebekkę o nierozsądne zachowanie podczas kłótni dotyczącej świń wchodzących na jej posesję, zmieniła później zdanie i stanęła w obronie Rebekki[4]. 39 najbardziej znaczących członków społeczności podpisało petycję w obronie Nurse[5]. W wieku 71 lat była ona jedną z najstarszych oskarżonych. Sędziowie śledczy, John Hathorne i Jonathan Corwin, którzy zwykle rozpatrywali winę oskarżonej jako oczywistą, w sprawie Rebekki przyjęli zupełnie inną postawę podobnie stało się również w przypadku jej siostry, Mary Eastey. Powiedzieli Rebece otwarcie, że jeśli jest ona niewinna, to mają nadzieję, że Bóg wskaże jej niewinność, ponieważ „jest rzeczą smutną widzieć oskarżonych członków kościoła.”[6] Na Hathorne’a bez wątpienia wywarł wpływ fakt, iż jego siostra, Elizabeth Porter, była bliską przyjaciółką Rebekki i jedną z jej najbardziej oddanych obrończyń[7].
Proces sądowy rozpoczął się 30 czerwca 1692 roku. Zgodnie z obowiązującymi procedurami, Rebecca Nurse, podobnie jak inne osoby oskarżone o czary, reprezentowała samą siebie, ponieważ nie miała pozwolenia na to, aby mieć obrońcę. Dzięki temu, że była osobą poważaną, wielu członków społeczności zeznawało w jej imieniu wraz z członkami jej rodziny. „Dotknięci czarami” często mieli ataki i twierdzili, że Nurse ich dręczy. Te tak zwane „dowody widmowe” były dopuszczone do procesu sądowego, aby wykazać, że Szatan dręczy inne osoby należące do społeczności na żądanie oskarżonej[8]. W odpowiedzi na ich wybuchy, Nurse oznajmiła „Nie mam nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić, poza Bogiem.”[9]
Ostatecznie ława przysięgłych orzekła, że Nurse nie jest winna. Z powodu powszechnego sprzeciwu i powtarzających się ataków i spazmów „dotkniętych czarami,” sędziowie wraz z ławą przysięgłych ponownie rozpatrzyli sprawę Rebekki. Podkreślono szczególnie jeden punkt, a ława przysięgłych poprosiła o ponowne obrady, będące praktyką prawną stosowaną w tamtych czasach. Ława przysięgłych poprosiła Rebekę o wyjaśnienie jej słów na temat innej oskarżonej „czarownicy,” Deliverance Hobbs, w których Rebecca stwierdziła, że Deliverance była „jej towarzyszką”, czego implikacją miało być to, że obie podpisały pakt z Diabłem. Niedosłysząca Rebecca nie usłyszała pytania; wyjaśniła później swoim dzieciom, że odnosiła się do owej kobiety jako do „współoskarżonej” czarownicy[10]. Mimo tego, ława przysięgłych zmieniła werdykt i skazała Nurse na śmierć 19 lipca 1692 roku. Z uwagi na naglące błagania jej rodziny, jak i ogrom dowodów świadczących o jej dobrym charakterze, łącznie z poruszającym listem wystosowanym przez przewodniczącego ławy przysięgłych Nurse, gubernator Massachusetts William Phips, ułaskawił kobietę, jednak decyzja ta została później unieważniona.
Śmierć i jej następstwa[edytuj | edytuj kod]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2d/RebeccaNurseHouse2006.jpg/220px-RebeccaNurseHouse2006.jpg)
Wielu ludzi opisywało Nurse jako "kobietę dostojną" z powodu jej opanowanego zachowania w obliczu śmierci na szafocie. Zgodnie ze zwyczajem po tym jak ją powieszono, jej ciało zostało pochowane w płytkim grobie w pobliżu miejsca egzekucji. Osoby powieszone uważane były za nienadające się do chrześcijańskiego pochówku na przykościelnym cmentarzu. Zgodnie z przekazem ustnym rodzina Nurse wróciła po zmroku i po kryjomu odkopała ciało, które należycie pochowała na terenie rodzinnej farmy. Mimo że dokładne miejsce jej pochówku nigdy nie zostało potwierdzone, w 1885 jej potomkowie wznieśli wysoki granitowy pomnik na cmentarzu Zagrody Rebekki Nurse w Danvers (wcześniej Salem) w stanie Massachusetts.
W 1706 roku oskarżycielka Nurse, Ann Putnam Jr., wydała publiczne oświadczenie podczas wstępowania do zgromadzenia wiernych Salem. Wyraziła ogromną skruchę z powodu roli jaką odegrała w procesie Rebekki i jej dwóch sióstr, Mary Eastey i Sarah Cloyce. "Pragnę uniżyć się przed Bogiem za tę smutną i pouczającą opatrzność, która spadła na rodzinę mojego ojca około roku 92; dzięki której to ja, będąca w okresie dzieciństwa, zostałam instrumentem do oskarżenia kilku osób o tak poważne przewinienie, za sprawą którego straciły życie, które teraz mam powód uważać za niewinne, oraz że było to zwodzenie Szatana, które omamiło mnie w tym smutnym czasie, w którym słusznie się obawiałam odegrania znaczącej roli, nieświadomie i bezwiednie, w sprowadzeniu na mnie i na tę ziemię przewinienie rozlania niewinnej krwi; zostało to powiedziane i zrobione przeze mnie innym ludziom, lecz mogę szczerze i uczciwie przyznać przed Bogiem i człowiekiem, że dopuszczając się tego czynu nie miałam złych intencji wobec nikogo; ale to co zrobiłam było spowodowane nieświadomym zwodzeniem Szatana. A ponieważ byłam głównym organem oskarżenia Pani Nurse oraz jej dwóch sióstr, pragnę zostać pochowana w pyle i być za to upokorzoną, gdyż na równi z innymi byłam przyczyną tej smutnej katastrofy, jaka dotknęła ich i ich rodzin; i właśnie dlatego pragnę spocząć w pyle i żarliwie błagać o wybaczenie Boga i wszystkich tych, którym przysporzyłam zmartwień i zniewag, których krewni zostali zabrani oraz oskarżeni."
Członkowie rodziny Nurse przyjęli przeprosiny Ann i pojednali się z nią[11]; jednak nigdy nie wybaczyli Samuelowi Parrisowi, wiejskiemu pastorowi, którego osobiście obwiniali o bolesną stratę – "nikt nie wie, przez co przeszliśmy po stracie takiej matki" – i nie poprzestali, aż do usunięcia go ze stanowiska w 1697 roku[12]. W 1711 orku jej dzieci złożyły petycję do rządu o uchylenie wyroku śmierci oraz przyznano im odszkodowanie za niesprawiedliwą śmierć Rebekki. W 1712 roku kościół miejski w Salem cofnął ekskomunikę nałożoną na Rebekkę: "że nie był ujmą dla jej pamięci ani powodem do smutku dla jej dzieci"[11].
W 1892 roku społeczność wzniosła drugi pomnik upamiętniający czterdziestu sąsiadów na czele z Israelem i Elizabeth (Harthorne) Porter, którzy wzięli na siebie ryzyko wyrażania publicznego poparcia dla Nurse poprzez podpisanie petycji do sądu w 1692 roku. Jednym z sygnatariuszy był ojciec generała Israela Putnama.
Rodzina Nurse pozostała w swojej posiadłości przez wiele pokoleń. W końcu farma została sprzedana Phineasowi Putnamowi, kuzynowi Benjamina, pra-prawnuka Rebekki w 1784 roku. Rodzina Putnamów pozostała tam aż do około 1905 roku. Przed 1909 r. farma została uratowana przez wolontariuszy oraz przekształcona w muzeum, które ma powierzchnię 27 akrów z pierwotnych 300 (1,2 km²) i składa się z oryginalnego domu oraz cmentarza.
W kulturze popularnej[edytuj | edytuj kod]
Proces Nurse został przedstawiony w jednym z odcinków programu radiowego stacji CBS „CBS Is There”, który został wyemitowany 28 lipca 1947 roku.
Rebecca Nurse jest główną postacią sztuki Arthura Millera, „Czarownice z Salem”. W oryginalnej broadwayowskiej produkcji z 1953 roku w jej rolę wcieliła się Jean Adair, która zmarła niedługo później. Utwór ten doczekał się adaptacji filmowych w 1957 i 1996 roku. Postać Nurse zagrały odpowiednio Marguerite Coutan-Lambert i Elizabeth Lawrence. W pierwszej i uznanej przez krytyków adaptacji telewizyjnej, wyprodukowanej przez stację BBC w 1980 roku, zagrała ją Ann Dyson.
Jest ona również kluczową postacią w uhonorowaną Nagrodą Pulitzera operze Roberta Warda, "The Crucible" bazowanej na sztuce Millera.
Postać Nurse była inspiracją dla innych scenicznych scenariuszy o Procesach Czarownic z Salem. Film telewizji PBS, "Three Sovereigns For Sarah" z Vanessą Redgrave w roli jednej z sióstr Rebekki, Sara Cloyce; pomimo bycia oskarżoną o uniknięcie egzekucji. Film przedstawia historię Nurse oraz członków jej rodziny. W 2002 roku w miniserialu stacji CBS, "Salem Witch Trials" w rolę Rebekki wcieliła się aktorka Shirley MacLaine. Charles W. Upham napisał o niej książkę, "Lectures on Witchcraft". Zostaje ona wspomniana także w powieści Robina Cooka, "Acceptible Risk". Postać uważa Nurse za bogobojną i dziwi się, gdy widzi ją zmierzającą na egzekucję. Nurse jest również obecna jako postać drugoplanowa w dramacie historycznym Katherine Howe, "The Physick Book of Deliverance Dane"[13]. W powieści Howe Nurse przedstawiona jest jako zupełne przeciwieństwo głównej bohaterki Deliverance Dane. Rebekka głównie pojawia się w scenach skazywania oraz egzekucji osób oskarżonych o czary.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b "Map: Sites in the Life of Rebecca Nurse"
- ↑ Frances Hill , Delusion of Satan-the Full Story of the Salem Witch Trials London Hamish Hamilton Ltd.
- ↑ Frances Hill, Delusion of Satan- the Full Story of the Salem Witch Trials Hamish Hamilton Ltd 1996, s. 88
- ↑ Frances Hill, Delusion of Satan- the Full Story of the Salem Witch Trials Hamish Hamilton Ltd 1996, s. 100
- ↑ "Petitions relating to the trial of Rebecca Nurse for witchcraft"., 8 marca 2013 .
- ↑ Marion L. Starkey , The Devil in Massachusetts Doubleday edition 1989 s. 82 .
- ↑ Frances Hill, Delusion of Satan- the Full Story of the Salem Witch Trials Hamish Hamilton Ltd 1996, s. 87
- ↑ The Salem Witchcraft Papers, original volumes edited by Paul Boyer and Stephen Nissenbaum (1977) / revised, corrected, and augmented by Benjamin C. Ray and Tara S. Wood (2010).
- ↑ "Salem Witch Trials: Court Examination of Rebecca Nurse"., 8 marca 2013 .
- ↑ Biography of Rebecca Nurse - Salem Witch Trials [online], www.learnreligions.com [dostęp 2020-07-09] (ang.).
- ↑ a b Starkey, The Devil in Massachusetts, s. 268 .
- ↑ Hill, Delusion of Satan, s. 214 .
- ↑ Katherine Howe , "The Physick Book of Deliverance Dane", Hyperion, 2009 .