Robert De Niro
Robert De Niro | |
Imię i nazwisko |
Robert Anthony De Niro Jr. |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
17 sierpnia 1943 |
Zawód |
aktor, reżyser, producent filmowy |
Współmałżonek |
Diahnne Abbott |
Lata aktywności |
od 1965 |
Odznaczenia | |
Robert Anthony De Niro Jr.[1] (ur. 17 sierpnia 1943 w Nowym Jorku) – amerykański aktor, reżyser i producent filmowy, zdobywca dwóch Nagród Akademii Filmowej za role w filmach Ojciec chrzestny II (1974) i Wściekły Byk (1980), uważany za jednego z najlepszych i najbardziej wszechstronnych aktorów[2][3][4][5], a także jednego z najbardziej dochodowych aktorów w historii kina; filmy z jego udziałem uzyskały przychód, według witryny Box Office Mojo, ponad 2,2 miliarda dolarów[6].
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Nowym Jorku w rodzinie katolickiej jako syn Virginii Admiral, malarki, i Roberta Henry’ego De Niro, rzeźbiarza i malarza abstrakcyjnego[7]. Jego ojciec miał pochodzenie włoskie i irlandzkie, natomiast przodkowie matki wywodzili się z Holandii, Francji i Niemiec[8]. Włoscy pradziadkowie Roberta, Giovanni De Niro i Angelina Mercurio, wyemigrowali z Ferrazzano, a babka ze strony ojca, Helen O’Reilly, była prawnuczką Edwarda O’Reilly’ego, imigranta z Irlandii[9][10].
Jego rodzice poznali się na zajęciach malarstwa i zamieszkali w nowojorskiej dzielnicy Greenwich Village, wynajmując mieszkanie na poddaszu jednego z budynków. Wkrótce po jego urodzeniu znaleźli się w stanie separacji, a w 1945 się rozwiedli[11]. Ojciec opuścił matkę i wówczas 3-letniego Roberta juniora, gdy zdał sobie sprawę, że jest homoseksualistą[12][13], pozostał jednak obecny w życiu syna przez całe życie[14]. Robert De Niro pośmiertnie zadedykował mu wyreżyserowany przez siebie film Prawo Bronxu (A Bronx Tale, 1993)[15].
De Niro dorastał na obszarze nowojorskiego Manhattanu, zwanym Małymi Włochami (ang. Little Italy), wychowywany przez matkę. Dołączył do ulicznego gangu, zyskując przydomki „Bobby Milk”[16] i „Robden”. Przez sześć lat uczęszczał do Public School 41, publicznej szkoły podstawowej na Manhattanie. Brał lekcje aktorstwa w Dramatic Workshop i w wieku dziesięciu lat zadebiutował na scenie w roli tchórzliwego lwa w inscenizacji L. Franka Bauma Czarnoksiężnik z Krainy Oz[17]. Uczył się w Elisabeth Irwin High School[18] i Little Red School House[18]. Przez krótki czas uczęszczał do Liceum Muzyki i Sztuki[18], zanim przeniósł się do publicznego liceum IS 71, Charles Evans Hughes Junior High School. Następnie naukę kontynuował w McBurney School[18], a później w Rhodes Preparatory School[18]. Znalazł w sztuce sposób na złagodzenie nieśmiałości i zafascynował się kinem, porzucił szkołę średnią w wieku 16 lat. Studiował aktorstwo w Herbert Berghof Studio, Actors Studio pod kierunkiem Lee Strasberga[18] oraz u Stelli Adler w Stella Adler Conservatory, gdzie miał kontakt z technikami systemu Stanisławskiego[19][20].
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Początki kariery[edytuj | edytuj kod]
W 1963 po raz pierwszy trafił przed kamery filmowe z Jill Clayburgh w roli Cecila w farsie Briana De Palmy Wesele (The Wedding Party), którego premiera miała jednak miejsce sześć lat później (1969). Następnie wystąpił jako siostrzeniec w dramacie krotkometrażowym Spotkanie (Encounter, 1965) z Dyanne Thorne o spotykaniu matki i syna, którego wcześniej oddała do adopcji. U Marcela Carné pojawił się we francuskim komediodramacie Trzy pokoje na Manhattanie (Trois chambres a Manhattan, 1965) z Annie Girardot jako klient w restauracji i francusko-włoskim dramacie Młode wilki (Les Jeunes loups, 1968) jako hipis. Brian De Palma zaangażował go do głównej roli Jona Rubina; najpierw jako weterana wojny wietnamskiej w komedii satyrycznej Pozdrowienia (Greetings, 1968), a potem jako początkującego filmowca i podglądacza w czarnej komedii Cześć, mamo! (Hi, Mom!, 1970) z Charlesem Durningiem. W dwóch realizacjach Jordana Leondopoulosa – dramacie neo-noir Pieśń Sama (Sam’s Song, 1969) z Sybil Danning i później w zmontowanym zupełnie innym filmie Cannon Films Zamiana/Linia ognia (The Swap/Line of Fire, 1979) jako Sam „Sammy” Nicoletti, montażysta filmu dokumentalnego o Nixonie i filmu porno, zostaje zamordowany przez nieznanego sprawcę. W dramacie kryminalnym Rogera Cormana Krwawa mamuśka (Bloody Mama, 1970)[21] z Shelley Winters, opartym na prawdziwej historii Ma Barker, zagrał narkomana Lloyda Barkera. W 1970 zadebiutował na profesjonalnej scenie w produkcji off-broadwayowskiej Jednorazowa przygoda hałaśliwego pasażera (One Night Stands of a Noisy Passenger)[22] w roli szorstkiego i energicznego hipisowskiego aktora u boku Diane Ladd, Sally Kirkland i Richarda Lyncha[23].
W dramacie sportowym Uderzaj powoli w bęben (Bang the Drum Slowly, 1973) z Michaelem Moriarty przyjął rolę Bruce’a Pearson, jednego z gorszych graczy baseballu, który dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory. W 1974 wcielił się w postać młodego Don Vito Corleone w filmie Francisa Coppoli Ojciec chrzestny II[24]; by dobrze przygotować się do roli, zamieszkał na jakiś czas na Sycylii. Wcześniej aktor starał się o angaż w Ojcu chrzestnym, uczęszczając na przesłuchania do ról Sonny’ego Corleone, Michaela Corleone, Carlo Rizziego i Paulie’ego Gatto. Występ w Ojcu Chrzestnym II przyniósł De Niro pierwszą Nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszego drugoplanowego aktora[25]. Statuetkę w jego imieniu przyjął jednakże Coppola, gdyż Robert był nieobecny na ceremonii. Stał się on jednocześnie pierwszym aktorem w historii, który w filmie porozumiewał się przede wszystkim w języku innym niż angielski i otrzymał Oscara; w tym przypadku były to różne sycylijskie dialekty. De Niro i Marlon Brando, który grał Vito Corleone w pierwszej części filmu, są jedynymi aktorami w historii, którzy zdobyli Nagrody Akademii za grę tej samej postaci. Brando i De Niro wystąpili wspólnie tylko raz, w obrazie Rozgrywka (2001).
W 1976 wystąpił w obrazie Bernarda Bertolucciego 1900, ukazującym życie we Włoszech przed wybuchem I wojny światowej, widziane oczami dwóch przyjaciół z dzieciństwa, reprezentujących dwie różne grupy hierarchii społecznej; właściciela ziemskiego Alfredo Berlinghieri (De Niro) i chłopa Olmo Dalcò (Gérard Depardieu), którzy są świadkami i uczestniczą w politycznych konflikty między faszyzmem a komunizmem w pierwszej połowie XX wieku[26]. Dwa lata później zagrał Michaela „Mike’a” Vronsky, który z dwójką przyjaciół (Christopher Walken i John Savage) trafia do wietnamskiej niewoli, w słynnym dramacie wojennym Michaela Cimino Łowca jeleni (1978)[27], za który otrzymał nominację do Nagrody Akademii Filmowej dla najlepszego aktora[28].
W 1986 zadebiutował na Broadwayu w przedstawieniu Kuba i jego pluszowy miś (Cuba & His Teddy Bear)[29] z Ralphem Macchio. W 1987 został uhonorowany nagrodą specjalną Theatre World[30]. W 2016 powrócił na Broadway jako reżyser musicalu A Bronx Tale The Musical[29].
Współpraca ze Scorsesem[edytuj | edytuj kod]
W 1973 rozpoczął owocną współpracę i długoletnią przyjaźń z Martinem Scorsesem. Łączyło ich wspólne doświadczenie pokoleniowe, dzieciństwo spędzone w tej samej dzielnicy Nowego Jorku, wspólna improwizacja oraz zagłębianie się i wnikanie w ciemną stronę męskiej natury. Nakręcili razem filmy, które na stałe zapisały się w historii światowego kina.
Do metod aktorskich De Niro należało wykorzystywanie każdej ekstremalnej taktyki, która wydaje się konieczna, do najlepszego wcielenia się w daną rolę. W pierwszym wspólnym filmie ze Scorsese – dramacie kryminalnym Ulice nędzy (Mean Streets, 1973) – De Niro zagrał zadłużonego cwaniaczka Johnny’ego Boya, kuzyna (Harvey Keitel) pracującego dla mafii kontrolującej nowojorską Małą Italię, na którego lichwiarz nasyła płatnego zabójcę. Pochodząca z tego filmu scena wejścia De Niro do baru przy dźwiękach „Jumpin’ Jack Flash” grupy The Rolling Stones weszła na stałe do historii kina. Jednym z najważniejszych filmów w karierze De Niro okazał się Taksówkarz (1976), gdzie wcielił się w rolę Travisa Bickle’a, weterana wojennego, który dorabia jako kierowca[31]. Bickle stwierdza, że otaczający go świat jest równie brutalny i zepsuty, co wojenny front, więc postanawia zaprowadzić w nim porządek. Przygotowując się do roli, De Niro przez miesiąc pracował po 12 godzin dziennie jako taksówkarz[32]. Jego ikoniczna rola przyniosła mu sławę, nominację do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym i nagrody BAFTA oraz sprawiła, że jego nazwisko kojarzone jest ze słynnymi słowami Bickle’a wypowiadanymi przed lustrem: „You talkin’ to me?” („Mówisz do mnie”), które, jak przyznał później De Niro, były silnie improwizowane[33][34]. Za postać egoistycznego saksofonisty Jimmy’ego Doyle’a (De Niro nauczył się gry na saksofonie), zakochanego się w piosenkarce (Liza Minnelli) w dramacie muzycznym New York, New York (1977) zdobył nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu. Do roli narwanego pięściarza Jake’a LaMotty, który dąży do wielkości, lecz po czasie jego autodestrukcyjny charakter i nieopanowany gniew oraz szaleństwo bezwzględnie sprowadzają go w dół, w dramacie biograficznym Wściekły Byk (1980) przytył 40 kilogramów i uczył się boksu[35]. Za tę rolę otrzymał Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego i Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym. W czarnej komedii Król komedii (1983) jako pozbawiony talentu Rupert Pupkin, widzi siebie w roli komika estradowego i ma obsesję na punkcie popularnego talk show, nęka znaną gwiazdę showbiznesu; podczas filmowania De Niro obrzucił Jerry’ego Lewisa kilkoma antysemickimi epitetami, aby nadać autentyczności wściekłości, którą na ekranie demonstrował grany przez niego bohater[36]. W biograficznym dramacie kryminalnym Chłopcy z ferajny (1990) zagrał autentyczną postać irlandzko-amerykańskiego gangstera Jamesa Burke’a, jednego z najbardziej przerażających mafijnych bossów, nieobliczalnego, budzącego grozę już samą tylko swoją obecnością. współpracownikiem rodziny przestępczej z Lucchese[37]. Do roli Maxa Cady’ego (nominowanej do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego), byłego skazańca pałającego wolą okrutnej zemsty na adwokacie (Nick Nolte) i jego rodzinie w dreszczowcu Przylądek strachu (1991) De Niro oszlifował zęby.
W kolejnym filmie Martina Scorsesego, Kasyno (1995), wcielił się w rolę Sama „Ace’a” Rothsteina. Postać miała swój pierwowzór w prawdziwym życiu – Franka „Lefty’ego” Rosenthala. Kasyno było ósmym filmem aktora, który reżyserował Scorsese. Pod koniec tego samego roku Robert wystąpił w dreszczowcu Gorączka, u boku swojego długoletniego przyjaciela Ala Pacino[38]. Duet wywołał duże zainteresowanie widzów, gdyż aktorzy byli często do siebie porównywani. Pacino i De Niro ponownie spotkali się na planie – dramatu kryminalnego Jona Avneta Zawodowcy (2008)[39] i biograficznego filmu kryminalnego Scorsesego Irlandczyk (The Irishman, 2019)[40].
Scorsese i De Niro wystąpili razem w obrazie Czarna lista Hollywood (1991) i obaj użyczyli głosów postaciom z animacji Rybki z ferajny (2004).
Późniejsza kariera filmowa[edytuj | edytuj kod]
W obawie, że będzie kojarzony wyłącznie z rolami gangsterów, De Niro zaczął w połowie lat 80. okazyjnie występować w komediach, a wśród nich były: Brazil (1985); Zdążyć przed północą (1988), Showtime (2002), Depresja gangstera (1999) oraz Nawrót depresji gangstera (2002), a także Poznaj mojego tatę (2000) i Poznaj moich rodziców (2004).
Inne filmy, w których na przestrzeni lat zagrał De Niro, obejmują m.in.: Zakochać się (1984), Dawno temu w Ameryce (1984), Misja (1986), Harry Angel (1987), Nietykalni (1987), Chłopcy z ferajny (1990), Przebudzenia (1990), Gorączka (1995), Fan (1996), Uśpieni (1996), Fakty i akty (1997), Jackie Brown oraz Ronin (1998).
W 1993 wystąpił w filmie Chłopięcy świat, gdzie partnerowali mu wschodzący wtedy aktorzy: Leonardo DiCaprio i Tobey Maguire. W tym samym okresie otrzymał propozycję wcielenia się w rolę Mitcha Leary’ego w Na linii ognia, jednak odrzucił ją ze względu na konflikty w terminarzu, wynikające z kręcenia Prawa Bronxu. Postać tę zagrał ostatecznie John Malkovich, otrzymując za swoją kreację nominację do Nagrody Akademii Filmowej. De Niro odniósł się do Na linii ognia (oraz Brudnego Harry’ego i Siły magnum – trzech filmów z udziałem Clinta Eastwooda) w obrazie Zawodowcy (2008).
Był narratorem 9/11 (2002), dokumentu na temat zamachu terrorystycznego z 11 września 2001, opartego na materiałach Jules’a i Gédéona Naudetów, skupiających się na roli i działaniach strażaków, którzy interweniowali po atakach.
Po sukcesie komedii Poznaj mojego tatę (2000), w której zagrał postać przyszłego teścia Bena Stillera i emerytowanego ogrodnika – Jacka Byrnesa, powrócił w kontynuacji hitów kasowych – Poznaj moich rodziców (2004) i Poznaj naszą rodzinkę (2010)[41].
W 2004 użyczył głosu postaci Don Lino w filmie animowanym Rybki z ferajny. Otrzymał propozycję roli w filmie Infiltracja, którą jednak musiał odrzucić ze względu na prace na planie Dobrego agenta: „Naprawdę chciałem. Chciałem to zrobić, ale przygotowania do Dobrego agenta trwały tak długo, że nie miałem na nic czasu. Próbowałem wymyślić coś, aby wziąć udział w tym projekcie w trakcie prac, ale to było niemożliwe.”[42]. Robert nie tylko wystąpił w Dobrym agencie, ale również był jego reżyserem, a na planie partnerowali mu m.in.: Matt Damon, Angelina Jolie i Joe Pesci, z którym De Niro grał kilkakrotnie w przeszłości.
W 2006 przekazał swoje archiwalne kolekcje – złożone ze scenariuszy, kostiumów i rekwizytów – Harry Ransom Center w Uniwersytecie Teksańskim w Austin. 27 kwietnia 2009 roku zbiory zostały wystawione dla odwiedzających.
Przewodniczył jury konkursu głównego na 64. MFF w Cannes (2011). W filmie sensacyjnym Elita zabójców (The Killer Elite, 2011) z Jasonem Stathamem był jednym z oddziału zawodowych morderców. Za rolę Bena Whitakera, 70-letniego wdowca, który zatrudnia się jako stażysta w firmie internetowej, sprzedającej odzież dla kobiet, w komediodramacie Nancy Meyers Praktykant (2015)[43] z Anne Hathaway otrzymał Nagroda Critics’ Choice w kategorii najlepszy aktor w komedii. Następnie wystąpił jako wdowiec i weteran wojenny porucznik Richard „Dick” Kelly, który pragnie ponownie zasmakować życia u boku wnuka (Zac Efron) i młodych kobiet w komedii Co ty wiesz o swoim dziadku? (Dirty Grandpa, 2016)[44].
Dokonania reżyserskie[edytuj | edytuj kod]
Debiut reżyserski De Niro nastąpił wraz z filmem Prawo Bronxu w 1993 roku. Przez następnych trzynaście lat nie powracał on do tego zajęcia, aż do obrazu Dobry agent, którego reżyserii podjął się w 2006 roku.
Robert wystąpił w obu wyreżyserowanych przez siebie filmach.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
De Niro, mieszkaniec Nowego Jorku, inwestował na obszarze TriBeCa, części Manhattanu, od 1989. Był współzałożycielem studia filmowego TriBeCa Productions, współwłaścicielem Nobu Hospitality (firmy zajmującej się zarządzaniem luksusowymi obiektami hotelowymi), restauracji Nobu i Tribeca Grill, hotelu The Greenwich Hotel, a także współorganizatorem Tribeca Film Festival[45].
28 kwietnia 1976 poślubił Diahnne Abbott[46], z którą ma przybraną córkę po ich ślubie – Drenę (ur. 3 września 1971) i syna Raphaela (ur. 9 listopada 1976), byłego aktora i agenta nieruchomości w Nowym Jorku[47]. W 1988 rozwiódł się z żoną[46]. Romansował z Sally Kirkland (1976), Bette Midler (1979), Charlotte Lewis (1986) i Cindy Crawford[46]. Jest ojcem bliźniaków, Juliana Henry’ego i Aarona Kendricka (narodzonych w wyniku zapłodnienia in vitro przez surogatkę w 1995). 17 czerwca 1997 ożenił się z Grace Hightower, którą poślubił podczas ceremonii w ich posiadłości w Marbletown, w stanie Nowy Jork. Mają syna, Elliota (ur. 18 marca 1998) i córkę Helen Grace (ur. 2011)[48]. W listopadzie 2018 rozwiódł się z żoną[46]. Ze związku z instruktorką sztuk walki Tiffany Chen ma córkę Gię (ur. 2023)[49].
Jest właścicielem rezydencji na wschodnim i zachodnim Manhattanie. W lutym 1998, podczas kręcenia jednego z filmów we Francji, był przez dziewięć godzin przesłuchiwany przez miejscową policję w sprawie rzekomego korzystania z usług prostytutek. Zaprzeczył on, jakoby miał coś wspólnego ze sprawą, twierdząc: „Nigdy nie płaciłem za seks, a nawet jeśli bym to zrobił, nie byłoby to zbrodnią.”[50]. Funkcjonariusze zdecydowali o przesłuchaniu, gdyż nazwisko aktora zostało wymienione przez jedną z call girls. W wywiadzie dla „Le Monde”, De Niro powiedział: „Nigdy nie wrócę do Francji. I będę odradzał wizytę w tym kraju moim przyjaciołom. [...] Zwrócę moją Legię Honorową ambasadorom tak szybko, jak będzie to możliwe”. Przedstawiciele francuskiego wymiaru sprawiedliwości oświadczyli po incydencie, że aktor nie był przesłuchiwany w roli podejrzanego, tylko potencjalnego świadka.
We wrześniu 2004, podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji, miał otrzymać włoskie obywatelstwo. Jednakże organizacja Sons of Italy wystosowała protest, twierdząc, że De Niro zniszczył wizerunek Włochów i Amerykanów włoskiego pochodzenia, poprzez częste granie ról kryminalnych. Minister kultury, Giuliano Urbani, zlekceważył sprzeciwy, a ceremonia została przesunięta w czasie. Kontrowersje ponownie się nasiliły, gdy aktor nie pojawił się na dwóch spotkaniach medialnych, które miały miejsce w tym samym miesiącu. De Niro tłumaczył się „poważnymi problemami komunikacyjnymi”, dodając: „Ostatnią rzeczą, którą chciałem zrobić, było obrażenie kogokolwiek. Kocham Włochy”. Obywatelstwo zostało mu nadane 21 października 2006 podczas finałowego dnia Festiwalu Filmowego w Rzymie. De Niro zarejestrowany jest w regionie Molise, z którego wywodzili się jego włoscy przodkowie.
Jest zwolennikiem Partii Demokratycznej i wspierał Ala Gore’a w wyborach prezydenckich w 2000. Następnie udzielił poparcia Johnowi Kerry’emu, który ubiegał się o urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych w 2004. W 1998 lobbował członków Kongresu, aby ci nie pociągali do odpowiedzialności i nie oskarżali Prezydenta Billa Clintona[51]. Podczas promocji filmu Dobry agent gościł wraz z Mattem Damonem w programie Hardball with Chris Matthews, w odcinku emitowanym 8 września 2006. Jedno z pytań dotyczyło tego, kogo aktor widziałby jako kolejnego Prezydenta Stanów Zjednoczonych, na co De Niro odpowiedział: „Myślę o dwójce ludzi: Hillary Clinton i Obamie”. 4 lutego 2008 poparł Obamę podczas wiecu w Izod Center w New Jersey[52].
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł:
Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł:
Nagrody Akademii Filmowej[edytuj | edytuj kod]
- Wygrana: Najlepszy aktor drugoplanowy, Ojciec chrzestny II (1974)
- Nominacja: Najlepszy aktor, Taksówkarz (1976)
- Nominacja: Najlepszy aktor, Łowca jeleni (1978)
- Wygrana: Najlepszy aktor, Wściekły Byk (1980)
- Nominacja: Najlepszy aktor, Przebudzenia (1990)
- Nominacja: Najlepszy aktor, Przylądek strachu (1991)
- Nominacja: Najlepszy aktor drugoplanowy, Poradnik pozytywnego myślenia (2013)
Złote Globy[edytuj | edytuj kod]
- Nominacja: Najlepszy aktor, Taksówkarz (1976)
- Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, New York, New York (1978)
- Nominacja: Najlepszy aktor, Łowca jeleni (1979)
- Wygrana: Najlepszy aktor, Wściekły Byk (1980)
- Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, Zdążyć przed północą (1988)
- Nominacja: Najlepszy aktor, Przylądek strachu (1991)
- Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, Depresja gangstera (1999)
- Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, Poznaj mojego tatę (2000)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Prezydencki Medal Wolności – 2016[53]
- Legia Honorowa – Francja
- Grande Ufficiale Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2004[54]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Personalidade: Robert De Niro (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2019-07-08]. (port.).
- ↑ Top 100 Greatest Actors of All Time (The Ultimate List). IMDb. [dostęp 2019-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)].
- ↑ Peter Bradshaw (2018-02-21): Who is the best Oscar winning lead actor of all time?. „The Guardian”. [dostęp 2019-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ De Niro voted greatest star. BBC News. [dostęp 2001-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro najlepszym aktorem wszech czasów. Wirtualna Polska. [dostęp 2019-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (pol.).
- ↑ People Index. Box Office Mojo. [dostęp 2001-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro Biography (1943-). Film Reference. [dostęp 2019-07-08]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs, 26 grudnia 2007. [dostęp 2021-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-11)]. (ang.).
- ↑ Famous people from Molise. Delicious Italy. [dostęp 2001-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ De Niro’s part-Irish Ancestors. Genealogue Challenge. [dostęp 2007-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Aidan Lonergan: 7 things you never knew about Robert De Niro’s surprising Irish roots. „The Irish Post”, 16 marca 2018. [dostęp 2019-07-08]. (ang.).
- ↑ Portwood Jeremy: Robert De Niro: Me & My Gay Dad. „Out”, 17 sierpnia 2016. [dostęp 2021-08-11]. (ang.).
- ↑ Dalya Alberge: Robert De Niro on his father's journals: 'It was sad for me to read. He had his demons'. „The Guardian”, 29 września 2019. [dostęp 2021-07-14]. (ang.).
- ↑ Todd Leopold: De Niro opens up about his gay father. CNN, 29 maja 2014. [dostęp 2021-07-14]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro wyprodukował dokument o swym ojcu. interia.pl, 25 lutego 2014. [dostęp 2021-08-11]. (pol.).
- ↑ Krzysztof Logan Tomaszewski: Supergwiazdy na walizkach. Polska Oficyna Wydawnicza Logan, 1993, s. 12. ISBN 83-900770-1-9.
- ↑ Lucia Bozzola: Robert De Niro Biography. AllMovie. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Robert De Niro Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Shyam Menon: Robert De Niro, the final word of method acting!. SBMenon, 26 października 2020. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Drew Grant: 30 Method Acting Moments That Went Too Far. Collider, 1 stycznia 2019. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro. Rotten Tomatoes. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2021-07-19]. (ang.).
- ↑ One Night Stands of a Noisy Passenger (1970-1975). slleiter.com. [dostęp 2021-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-12)]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro’s 10 greatest performances of all time. „London Evening Standard”. [dostęp 2019-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro Awards. AllMovie. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Jake Jizzenhall: Anatomy of a Scene’s Manatomy: Robert De Niro and Gérard Depardieu Get Serviced in Bertolucci’s „1900”. MrMan.com, 15 kwietnia 2020. [dostęp 2021-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-11)]. (ang.).
- ↑ Jacob Shelton: The 12 Greatest Robert De Niro Co-Star Performances. Ranker. [dostęp 2019-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ 1978 Academy Awards. Infoplease.com. [dostęp 2001-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ a b Robert De Niro. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro Awards. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- ↑ Krzysztof Logan Tomaszewski: Supergwiazdy na walizkach. Polska Oficyna Wydawnicza Logan, 1993, s. 10. ISBN 83-900770-1-9.
- ↑ Julia Właszczuk: Niezapomniane filmy Roberta De Niro. „Vogue”. [dostęp 2020-11-18]. (pol.).
- ↑ 'There was a sense of exhilaration about what we had done'. „The Guardian”. [dostęp 2001-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Ula Ryciak: „You talkin' to me?” Robert De Niro: Lepiej iść na żywioł, niż być eleganckim dupkiem. Gazeta.pl. [dostęp 2020-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-18)]. (pol.).
- ↑ Krzysztof Logan Tomaszewski: Supergwiazdy na walizkach. Polska Oficyna Wydawnicza Logan, 1993, s. 11–12. ISBN 83-900770-1-9.
- ↑ For further reference: The Protocol of Celebrity Racism. „People”. [dostęp 1983-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)]. (ang.).
- ↑ Adrienne Tyler: Goodfellas: How De Niro's Jimmy Conway Compares To The Real James Burke. ScreenRant, 28 listopada 2020. [dostęp 2021-07-18]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro i Al Pacino po raz trzeci! Czy ostatni?. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2019-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (pol.).
- ↑ De Niro, Pacino reunite for 'Kill'. „Variety”. [dostęp 2001-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-04)]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro maluje domy w filmie „Irlandczyk”. Wirtualne Media. [dostęp 2019-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (pol.).
- ↑ Robert De Niro. MYmovies. [dostęp 2019-07-08]. (wł.).
- ↑ Jamie Graham. „The Total Film Interview”: Total Film, 2007-03, s. 105.
- ↑ Praktykant. interia.pl. [dostęp 2019-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-02)]. (pol.).
- ↑ Ross Mcdonagh: Zac Efron tries to outdo Robert De Niro on set of Dirty Grandpa. „Daily Mail”, 30 kwietnia 2015. [dostęp 2021-08-11]. (ang.).
- ↑ William H. Honan (1989-08-23): De Niro Is Trying Life Behind the Camera. „The New York Times”. [dostęp 1983-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ a b c d Robert De Niro Dating History. FamousFix. [dostęp 2021-09-29]. (ang.).
- ↑ New York Real Estate Agent Raphael De Niro. Douglas Elliman. [dostęp 2013-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Brian Marks: Robert De Niro, 75, steps out for ice cream with his daughter Helen, seven, in New York City. „Daily Mail”, 25 kwietnia 2019. [dostęp 2021-09-29]. (ang.).
- ↑ Robert De Niro został jednym z najstarszych ojców. Gia to "wielka radość" - Plejada.pl [online], plejada.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
- ↑ De Niro furious over French grilling. BBC News. [dostęp 1998-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Scepticism and support swirl around Clinton. BBC News. [dostęp 1998-12-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ De Niro, Damon: Spies, patriotism and politics. NBC News. [dostęp 2006-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-08)]. (ang.).
- ↑ Piękny gest Obamy na koniec kadencji. Medale Wolności dla Michaela Jordana, Roberta De Niro, Diany Ross i.... gazeta.pl, 2016-11-23. [dostęp 2016-11-23].
- ↑ Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2016-11-23]. (wł.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Robert De Niro w bazie IMDb (ang.)
- Robert De Niro w bazie Filmweb
- Robert De Niro w bazie Notable Names Database (ang.)
- Robert De Niro w bazie Discogs.com (ang.)
- ISNI: 0000000120968949
- VIAF: 114969074
- ULAN: 500353292
- LCCN: n85231405
- GND: 118823930
- NDL: 00620565
- LIBRIS: 0xbfjsdj50mmfd0
- BnF: 12113120f
- SUDOC: 02952136X
- SBN: RAVV088394
- NLA: 36003755
- NKC: ola2002159233
- BNE: XX887842
- NTA: 074166883
- BIBSYS: 90853181
- CiNii: DA09913126
- Open Library: OL7516526A
- PLWABN: 9810628167305606
- NUKAT: n97018873
- J9U: 987007518849905171
- CANTIC: a10887556
- LNB: 000190065
- CONOR: 16434787
- BNC: 000417503
- ΕΒΕ: 65374
- BLBNB: 000176105
- KRNLK: KAC2020J0040
- LIH: LNB:BB7n;=BP
- Robert De Niro
- Absolwenci The Lee Strasberg Theatre & Film Institute
- Aktorzy związani z Nowym Jorkiem
- Amerykanie pochodzenia francuskiego
- Amerykanie pochodzenia holenderskiego
- Amerykanie pochodzenia irlandzkiego
- Amerykanie pochodzenia niemieckiego
- Amerykanie pochodzenia włoskiego
- Amerykańscy aktorzy dubbingowi
- Amerykańscy aktorzy filmowi
- Amerykańscy aktorzy głosowi
- Amerykańscy aktorzy teatralni
- Amerykańscy reżyserzy filmowi
- Amerykańscy reżyserzy teatralni
- Amerykańscy hotelarze
- Kawalerowie Legii Honorowej
- Laureaci AFI Life Achievement Award
- Laureaci Kennedy Center Honors
- Laureaci Nagrody Gildii Aktorów Ekranowych za całokształt twórczości
- Laureaci Nagrody im. Cecila B. DeMille’a
- Laureaci Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego
- Laureaci Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego
- Laureaci Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym
- Ludzie urodzeni w Nowym Jorku
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Odznaczeni Prezydenckim Medalem Wolności
- Reżyserzy związani z Nowym Jorkiem
- Urodzeni w 1943