Saibara
Saibara (jap. 催馬楽; „muzyka zachęcająca konie (do wyruszenia w drogę)”) – starojapońskie pieśni ludowe przystosowane do stylu dworskiego[1].
Pieśni saibara ukształtowały się prawdopodobnie w końcu VII wieku, od VIII do X wieku były kultywowane na dworze, zaś ostateczny sposób śpiewania ukształtował się w wieku X[1]. Nazwa saibara pojawiła się po raz pierwszy w Kronice trzech okresów (jap. 三代実録 Sandai jitsuroku) z początku X wieku[1]. Z wieków VII–VIII zachowało się około 60 pieśni tego rodzaju, uważanego za jeden z najstarszych gatunków japońskiej poezji melicznej[1].
Pochodzenie nazwy saibara nie jest jasne. Mogły to być pieśni śpiewane przez odwożących daniny z prowincji do stolicy (stąd ideogramy oznaczające muzykę zachęcania, poganiania koni)[1]. Według innej hipotezy utwory mogły nawiązywać do stylu muzyki chińskiej epoki Tang, nazywanej po japońsku saibaraku[1].
Forma wiersza saibara jest nieregularna – najczęściej występują frazy 5- i 7-sylabowe, rzadziej 2-, 3- i 6-sylabowe[1]. Wiersze dzielone są najczęściej na 2–3 strofy[1]. W warstwie językowej obecne są częste powtórzenia, pararelizmy, aliteracje, świadczące o ludowym pochodzeniu utworów[1]. Brak natomiast wpływów języka chińskiego[1].
Tematyka utworów saibara była różnorodna – pieśni miłosne, pieśni o pracy, podróży, żartobliwe, biesiadne, dziecięce[1]. Teksty, o niezbyt skomplikowanej budowie, często miały charakter żartobliwy, rubaszny[1]. W okresie Heian (IX–XII wiek) saibara stanowiły popularną rozrywkę na dworskich bankietach[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mikołaj Melanowicz: Saibara. W: Słownik rodzajów i gatunków literackich. Grzegorz Gazda (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 979.