Sieczkarnia
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/56/R%C4%99czna_sieczkarnia.jpg/220px-R%C4%99czna_sieczkarnia.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/14/H%C3%A4cksel_076.jpg/220px-H%C3%A4cksel_076.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/da/%D9%BE%D9%B9%DA%BE%DB%92_%DA%A9%D8%AA%D8%B1%D9%86_%D8%A2%D9%84%DB%8C_%D9%85%D8%B4%DB%8C%D9%86.jpg/220px-%D9%BE%D9%B9%DA%BE%DB%92_%DA%A9%D8%AA%D8%B1%D9%86_%D8%A2%D9%84%DB%8C_%D9%85%D8%B4%DB%8C%D9%86.jpg)
Sieczkarnia – maszyna rolnicza służąca do cięcia słomy, siana lub zielonek na sieczkę[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Sieczkarnie pojawiły się w XIX wieku i wyparły ręczne narzędzia podobne do kosy służące do robienia sieczki zwane rzezakiem. Tradycyjne sieczkarnie są oparte na idei rzezaka, w którym wprowadzono mechanizm obrotowego ruchu noża i mechanizm podający materiał do rozdrobnienia. Obecnie są głównym mechanizmem w maszynach do zbioru i rozdrabniania roślin na pasze, maszyny te zwane są sieczkarniami. Są także dodatkowym wyposażeniem innych maszyn do zbioru lub niszczenia roślin.
Rodzaje[edytuj | edytuj kod]
Wyróżniamy sieczkarnie: samojezdne, polowe, przyczepiane do ciągnika, albo stacjonarne napędzane ręczne korbą, kieratem lub silnikiem elektrycznym. Mogą być też częścią kombajnu.
Tradycyjna sieczkarnia składa się z:
- koryta – zwykle drewnianego, w którym układa się cięte surowce;
- zespołu podającego – zwykle składającego się z dwóch walców o zębatej powierzchni, górny jest dociskany do przesuwanego surowca dźwignią z obciążnikiem;
- zespołu tnącego – zwykle to para noży tnąca surowiec;
- zespołu napędzającego – to zwykle korba do ręcznego obracania przez człowieka lub kuta końcówka do podłączenia do kieratu;
- koła zamachowego.
Długość ciętej sieczki można regulować, najczęściej w granicach 5–80 mm.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mała encyklopedia rolnicza, Warszawa: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1964, s. 716 .