Przejdź do zawartości

Stanisław Jarmoszko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Jarmoszko pierwszy z prawej

Stanisław Jarmoszko – polski profesor nauk społecznych, pracownik naukowo-dydaktyczny Zakładu Badań Społecznych i Kultury Bezpieczeństwa Instytutu Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach. Wcześniej był zatrudniony między innymi w: Wojskowym Instytucie Badań Socjologicznych, Wojskowej Akademii Technicznej, Akademii Obrony Narodowej czy Akademii Humanistycznej w Pułtusku).

Zainteresowania naukowe[edytuj | edytuj kod]

Zainteresowania naukowe Stanisława Jarmoszko w początkowym okresie działalności związane były ze społecznymi problemami władzy i autorytetu, służby wojskowej i edukacji wojskowej, społecznymi aspektami funkcjonowania sił zbrojnych oraz teorią transformacji systemowej. Obecne zainteresowania badawcze oscylują głównie wokół problematyki antropologii bezpieczeństwa, strategii bezpieczeństwa i myślenia strategicznego oraz szeroko rozumianego społeczeństwa ryzyka i bezpieczeństwa społecznego[1].

W szczególności można wymienić:

  • społeczne źródła zagrożeń bezpieczeństwa jednostki i zbiorowości (struktur) społecznych;
  • osobliwości społecznej recepcji zagrożeń i psychospołecznych reakcji na nie;
  • społeczne aspekty (źródła, mechanizmy i konsekwencje) przemocy;
  • różne odsłony bezpieczeństwa społecznego;
  • problemy promocji bezpieczeństwa;
  • społeczno-kulturowe aspekty i uwarunkowania działalności tzw. grup dyspozycyjnych (wojska, policji, służb specjalnych, straży pożarnej, różnych grup ratowniczych itp.);
  • kulturowe aspekty bezpieczeństwa w ujęciu podmiotowym i przedmiotowym;
  • antropologiczne konteksty strategii bezpieczeństwa oraz myślenia strategicznego;
  • antropologia kultury strategicznej;
  • strategie humanizacji wojny;
  • antropologiczne problemy wojny kulturowej;
  • problemy bioantropologii i kultury bezpieczeństwa;
  • analiza mechanizmów tzw. antroposfery bezpieczeństwa, czyli strukturalno-funkcjonalnej (synchronicznej) płaszczyzny antropologii bezpieczeństwa;
  • specyfikacja i deskrypcja diachronicznego (procesualnego, historycznego) wymiaru antropologii bezpieczeństwa (analiza procesu kreacji bezpieczeństwa (i jego artefaktów) od wczesnych hominidów, poprzez główne ery antropologiczne i epoki historyczne, po czasy współczesne).
Najbardziej znaczące publikacje książkowe

Autorskie:

  • Oficerowie armii europejskich. Szkic socjologiczny / European Armies Officers: Sociological Outline, Wyd. MON, Warszawa 1996;
  • Społeczne aspekty przemian w Wojsku Polskim / Social Aspects of the Polish Army Changes, Wyd. MON, Warszawa 1998;
  • Oficerowie Wojska Polskiego przełomu wieków. Zarys socjologii empirycznej zawodu oficera / Polish Army Officers at the Turn of the Centuries: Outline of Empirical Sociology of Officer’s Profession, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2001;
  • Wojsko Polskie pierwszej dekady transformacji (w poszukiwaniu teorii przemian) / The Polish Army in the First Decade of the System Transformation (in Search of evolution Theory), Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2003;
  • Autorytet. Kontrowersje i aksjomaty / Authority: Controversies and Axioms, Wyd. ASPRA-JR, Warszawa 2010;
  • Militarne dziedzictwo a współczesne aplikacje strategii / Military Heritage and Modern Strategy Applications, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2015.
  • Ścieżki konceptualizacji strategii bezpieczeństwa / Security Strategies Conceptualisation Ways, Wyd. UPH, Siedlce 2015.
  • Antropologia bezpieczeństwa. Kontury naukowej tożsamości / Anthropology of Security. An Outline of Scientific of Identity, Wyd. UPH, Siedlce 2015.
  • Technologie myślenia strategicznego / Strategic Thinking Technologies, Wyd. UPH, Siedlce 2016.
  • Za kulisami przetrwania (diachroniczna perspektywa antropologii bezpieczeństwa), t.1, Konteksty teoriometodologiczne – Biologiczne dziedzictwo – Pradzieje / Behind the Scenes of Survival. Diachronic Perspective of the Anthropology of Security, Vol.1, Theoretical Contexts-Biological Heritage-Prehistory, Wyd. UPH, Siedlce 2019.

Współautorskie:

  • Podstawy pedagogiki w kształceniu oficerów / Basics of Pedagogy in Officer Education, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2002 (redakcja naukowa oraz autorstwo czterech rozdziałów);
  • Nauki społeczne wobec problemu bezpieczeństwa (wybrane zagadnienia) / Social Sciences and the Issue of Security (selected aspects), Wyd. UPH, Siedlce 2016 (współautorzy: C. Kalita, J. Maciejewski).
  • Bezpieczeństwo społeczne w sytuacjach krytycznych / Social Security in Critical Situations, Wyd. UPH, Siedlce 2017, (współautor: W. Barszczewski).

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Awanse naukowe:

  • doktorat: 1989,
  • habilitacja: 2001,
  • profesura: 2018[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Instytut Nauk o Bezpieczeństwie UPH w Siedlcach - Strona główna [online], uph.edu.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  2. Prof. Stanisław Jarmoszko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-12-08].