Stefan Minc
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
prof. dr inż. nauk technicznych | |
Specjalność: Chemia | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1947 |
Profesura |
1954 |
Odznaczenia | |
Stefan Minc (ur. 5 sierpnia 1914 w Warszawie, zm. 9 września 2003 w Warszawie) – chemik, profesor Politechniki Gdańskiej i Uniwersytetu Warszawskiego, dziekan Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej, żołnierz II wojny światowej i specjalista z chemii fizycznej.
Działalność naukowa i zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Absolwent Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Warszawskiego, specjalność chemia i biologia fizyczna, od 1938 – mgr filozofii w zakresie chemii. Od 1935 do 1939 pracował na Uniwersytecie Warszawskim, od 1936 do 1939 w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie.
Uczestniczył w obronie Warszawy w 1939.
Od 1939 przebywał w Białymstoku, później w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Pracował na Białorusi w fabryce sztucznego włókna wiskozowego w Mogilowie w Centralnym Laboratorium Badawczym, od stycznia do czerwca 1941 w Laboratorium Koloidów. Po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej w czerwcu 1941 do 1942 i od jesieni 1942 do lata 1943 w fabryce nr 32 w Czelabińsku – inżynier chemik. W 1942 został wcielony do Armii Czerwonej, od czerwca 1943 w I Armii Wojska Polskiego, dwukrotnie ranny. W maju 1945 został zdemobilizowany w stopniu podpułkownika. Od lipca 1945 w Gdańsku. Był jednym z pierwszych wykładowców Politechniki Gdańskiej od 1 października 1945. W latach 1945-1952 pracował na Politechnice Gdańskiej. W okresie od 1947 do 30 sierpnia 1951 był dziekanem Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. W okresie pełnienia funkcji dziekana podjął współpracę naukową z przemysłem Trójmiasta – Stocznia Gdańska, Port morski Gdańsk i Port morski Gdynia. Pozyskał dla biblioteki Wydziału Chemicznego 120 tomów periodyku „Chemical Abstracts” z lat 1907-1950.
W 1946 był mianowany zastępcą profesora, w 1947 profesorem nadzwyczajnym, w 1954 profesorem zwyczajnym. W 1947 uzyskał doktorat na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej. Był wykładowcą w Akademii Medycznej w Gdańsku od 1948 do 1951. Od 1952 do 2003 mieszkał w Warszawie. W latach 1952-1984 pracował na Uniwersytecie Warszawskim, od 1972 do 1975 był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Chemii Wydziału Chemii. Od 1984 był na emeryturze.
W latach 1952-1954 był kierownikiem Zakładu Elektrochemii w Katedrze Chemii Fizycznej, od 1954 do 1959 kierownikiem Katedry Elektrochemii, od 1960 do 1969 Katedry Chemii Fizycznej, od 1969 kierownikiem Pracowni Elektrochemii. Miał udział w utworzeniu samodzielnego Wydziału Chemii w 1955, rozbudowy bazy dydaktycznej. Od 1955 do 1965 był w Zakładzie Elektrochemii Instytutu Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk. W latach 1958-1968 w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, od 1958 do 1962 zastępca dyrektora do spraw nauki.
W latach 1962-1966 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. W latach 1952-1958 pełnił funkcję zastępcy sekretarza Wydziału III Nauk Matematyczno-Fizycznych i Chemicznych Polskiej Akademii Nauk.
Członek Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk od 1954 do 1968, Komitetu Spektroskopii PAN od 1969 do 1980, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1945-2003), International Society of Electrochemical (1955-), Electrochemical Society w USA (1956-). Członek PZPR od 1948, wcześniej (w latach 1944-1948) był członkiem Polskiej Partii Robotniczej.
Zapoczątkował nowoczesne kierunki badań naukowych w Polsce: spektroskopii molekularnej, roztworów (elektrolitów), chemii radiacyjnej, elektrochemii. Był wieloletnim zastępcą redaktora naczelnego „Roczników Chemii” – periodyku Polskiego Towarzystwa Chemicznego od 1953 do 1977. Był autorem ponad 350 publikacji, współautorem 3 książek z zakresu badań własności elektrochemicznych, bioelektrochemii. Był promotorem 44 doktorów.
Ordery i odznaczenia (wybrane)[1][edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Walecznych (1945)
- Złoty Krzyż Zasługi (1945)
- Nagroda państwowa III stopnia (1955)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
- Odznaka tytułu Zasłużony Nauczyciel PRL
- Medal Uniwersytetu Warszawskiego (1986)
- Nagroda Państwowej Rady do spraw Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej I stopnia (1965)
- liczne nagrody resortowe, w tym I stopnia 1963 oraz 1985
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 853
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jubileusz 40-lecia Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1955-1995), red. Z. Wielogórski, Warszawa 1995
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, red. L. Becela et al., Warszawa 1989, str. 853
- Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E. Wittbrodt, Gdańsk 2005
- Politechnika Gdańska 1945-1970. Księga pamiątkowa,Gdańsk 1970
- Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945-2010, red. E. Klugmann-Radziemska, Gdańsk 2010
- Członkowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
- Obrońcy Warszawy (1939)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (Polska Ludowa)
- Odznaczeni odznaką tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
- Odznaczeni Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem 10-lecia Polski Ludowej
- Polacy i obywatele polscy wcieleni do Armii Czerwonej 1939–1945
- Polscy chemicy
- Polscy inżynierowie
- Urodzeni w 1914
- Wykładowcy Politechniki Gdańskiej
- Wykładowcy Wolnej Wszechnicy Polskiej
- Zmarli w 2003
- Żołnierze ludowego Wojska Polskiego – uczestnicy walk na froncie wschodnim
- Ludzie urodzeni w Warszawie