Stefan Szaniawski

Stefan Szaniawski
	pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	28 marca 1882 ; Kamyk
Data śmierci	16 października 1943
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	1 Dywizjon Artylerii Konnej,; 29 Pułk Artylerii Polowej,; 4 Pułk Artylerii Ciężkiej
Stanowiska	dowódca pułku artylerii ciężkiej
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa
	Odznaczenia

Stefan Szaniawski h. Junosza (ur. 28 marca 1882 w Kamyku, zm. 16 października 1943^[1]) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Aleksandra (ur. 1841) i Franciszki z Kosmendowskich. W 1903 ukończył szkołę handlową w Łodzi, następnie odbył roczną służbę wojskową i uzyskał szarżę oficerską w armii rosyjskiej. Walczył na froncie wojny rosyjsko-japońskiej, później w czasie I wojny światowej. Po rewolucji rosyjskiej był przewodniczącym Związku Wojskowych Polaków 105 Dywizji Piechoty. W latach 1918–1919 uczęszczał na kursy akademickie dla wyższej administracji przy Uniwersytecie Warszawskim.

W Wojsku Polskim był m.in. przez pewien czas zastępcą komendanta miasta stołecznego Warszawy. W 1924 roku służył w 1 dywizjonie artylerii konnej, na stanowisku zastępcy dowódcy jednostki. Został awansowany na podpułkownika. Zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 50. lokatą w korpusie oficerów artylerii.

W listopadzie 1925 został przeniesiony z 29 pułku artylerii polowej w Grodnie do 4 pułku artylerii ciężkiej w Łodzi na stanowisko dowódcy^[2]. W lutym 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi^[3]. Z dniem 31 sierpnia 1929 został przeniesiony w stan spoczynku^[4]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I^[5].

W 1910 ożenił się z Marią Antoniną Vieujean.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4938 (1921)^[6]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy 1921)^[7]
Złoty Krzyż Zasługi (10 sierpnia 1924)^[8]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ baza nekrologów warszawskich (dostęp: 5 lutego 2012).
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 121 z 17.11.1925 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 4 z 14.02.1929 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 06.07.1929 r.
↑ Rocznik oficerski rezerw 1934 s. 341, 849.
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3423 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1722).
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1957 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812).
↑ M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r. oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 720, 736.
Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 412, 447.
Rocznik oficerski rezerw 1934.
Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938, s. 714.

[1] za nekrologów warszawskich (dostęp: 5 lutego 2012).

[2] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 121 z 17.11.1925 r.

[3] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 4 z 14.02.1929 r.

[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 06.07.1929 r.

[5] Rocznik oficerski rezerw 1934 s. 341, 849.

[6] Dekret Wodza Naczelnego L. 3423 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1722).

[7] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1957 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812).

[8] M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r. oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]