Stewiol występuje w postaci glikozydów stewiolowych (m.in. stewiozydu, rebaudiozydu A czy rebaudiozydu M)[3], stosowanych jako substancja słodząca w Paragwaju od 500 lat, a w Japonii od 1970[4]. W ostatnich latach zyskują popularność również w Stanach Zjednoczonych i Europie[5].
↑M.M.BrideM.M., R.R.LavieilleR.R., The sweet principle in Kaa-he-e (Stevia rebaudiana. Bertoni). II. Hydrolysis of stevioside by enzymes. III. Steviol by enzymic hydrolysis and isosteviol by acid hydrolysis, „Bulletin de la Societe de Chimie Biologique” (13), 1931, s. 781–796.
↑Jakub MichałJ.M.KurekJakub MichałJ.M., ZbigniewZ.KrejpcioZbigniewZ., The functional and health-promoting properties of Stevia rebaudiana Bertoni and its glycosides with special focus on the antidiabetic potential – A review, „Journal of Functional Foods”, 61, 2019, art. nr 103465, DOI: 10.1016/j.jff.2019.103465(ang.).
↑EFSA Panel on Food Additives and Nutrient Sources added toE.P.F.A.N.S.FoodEFSA Panel on Food Additives and Nutrient Sources added toE.P.F.A.N.S., Scientific Opinion on the safety of steviol glycosides for the proposed uses as a food additive, „EFSA Journal”, 8 (4), 2010, DOI: 10.2903/j.efsa.2010.1537.