Strategia żółwia
Strategia żółwia – system transakcyjny oparty na podążaniu za trendem, wymyślony w latach 60. XX wieku przez Richarda Donchiana, a rozpropagowany przez traderów Richarda Dennisa i Billa Eckhardta w latach 80.[1][2] Znany również jako strategia wybicia z 4-tygodniowego kanału Donchiana lub reguła 4 tygodni[1][2].
Podstawą systemu jest założenie, że początkiem trendu jest ruch cen generujący odpowiedni impet. Zgodnie z tym założeniem w trendzie wzrostowym wyższe ceny powodują zwiększenie popytu, co wpływa na jeszcze wyższe ceny i odwrotnie[1].
Podstawowe założenia[edytuj | edytuj kod]
- Otwarcie pozycji: kupuj/sprzedawaj po osiągnięciu najwyższego wybicia cenowego z ostatnich 20 dziennych interwałów czasowych.
- Zamknięcie pozycji: sprzedawaj/kupuj po osiągnięciu najwyższego wybicia cenowego z ostatnich 10 dziennych interwałów czasowych[1].
Wady[edytuj | edytuj kod]
Z uwagi, iż silne trendy pojawiają się rzadko w strategii żółwia niezbędna jest odpowiednia dywersyfikcja portfela inwestycyjnego oraz ochrona przed poważnym obsunięciem kapitału, te dwa elementy powodują, że ewentualny inwestor musi dysponować dużym kapitałem początkowym[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Penfold 2013 ↓.
- ↑ a b Murphy 1999 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Brent Penfold: Uniwersalne zasady spekulacji. Warszawa: Wydawnictwo Linia, 2013, s. 212-213. ISBN 978-83-63000-64-6.
- John J. Murphy: Analiza techniczna rynków finansowych. Warszawa: Wydawnictwo WIG-Press, 1999, s. 189-190. ISBN 83-87014-22-2.