Strofa wagabundów
Strofa wagabundów – strofa czterowersowa, pisana trzynastozgłoskowcem ze średniówką po sylabie siódmej, męskim spadkiem w średniówce i żeńskim w klauzuli, występująca w średniowiecznej poezji łacińskiej[1]. Z poezji łacińskiej strofa wagabundów przeniosła się do ówczesnej liryki polskiej.
- Patris sapientia, veritas divina,
- Deus homo captus est hora matutina:
- A notis discipulis cito derelictus:
- A Iudaeis traditus, venditus, et afflictus.
- (Horae Sanctae Crucis)
- Jezus Chrystus, Bóg Człowiek, mądrość Oćca swego,
- Po czwartkowej wieczerzy czasu jutrzennego,
- Gdy się modlił w ogrodzie Oćcu Bogu swemu,
- Zdradzon, jęt i wydań jest ludu żydowskiemu.
- (Godzinki)[2]
Strofą wagabundów posługiwał się też pierwszy wybitny polski poeta, Władysław z Gielniowa:
- Jezusa Judasz przedał za pieniądze nędzne,
- Bóg Ociec Syna wydał na zbawienie duszne.
- Jezus kiedy wieczerzał, swe ciało rozdawał,
- Apostoły swe smętne swoją krwią napawał.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Teresa Kostkiewiczowa, Strofa wagabundów, [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
- ↑ O anonimowych Godzinkach, będących najstarszym znanym przykładem zastosowania w poezji polskiej trzynastozgłoskowca, pisali między innymi Maria Dłuska (Studia z teorii i historii wersyfikacji polskiej) i Adam Kulawik (Poetyka).