Tętnica błędnika
Tętnica błędnika, tętnica błędnikowa (łac. arteria labyrinthi), dawniej tętnica słuchowa wewnętrzna (łac. arteria auditiva interna) – w anatomii człowieka parzysta gałąź tętnicy dolnej przedniej móżdżku lub tętnicy podstawnej. Jest główną tętnicą ucha wewnętrznego[1][2][3].
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Tętnica błędnika jest naczyniem parzystym, cienkim, odchodzącym zwykle od tętnicy dolnej przedniej móżdżku lub od tętnicy podstawnej. Biegnie bocznie razem z nerwem przedsionkowo-ślimakowym i wstępuje do przewodu słuchowego wewnętrznego, gdzie dzieli się na gałęzie zaopatrujące ucho wewnętrzne oraz początkowy odcinek nerwu twarzowego (do jego wejścia do kanału nerwu twarzowego)[2][4].
Gałęzie[edytuj | edytuj kod]
Tętnica błędnika w trakcie przebiegu przez przewód słuchowy wewnętrzny oddaje (w kolejności odejścia)[5]:
- Tętnicę przedsionkową (łac. arteria vestibularis) – unaczyniającą narząd przedsionkowy (woreczek, łagiewkę, przewód półkolisty przedni i boczny oraz ich bańki).
- Gałęzie końcowe:
- Tętnicę przedsionkowo-ślimakową (łac. arteria vestibulocochlearis) – dzielącą się na gałąź przedsionkową (łac. ramus vestibularis), unaczyniającą część tylną woreczka i łagiewki oraz przewód półkolisty tylny i jego bańkę oraz gałąź ślimakową (łac. ramus cochlearis), unaczyniającą część podstawnego zakrętu ślimaka. Gałąź ślimakowa zespala się z gałązkami tętnicy ślimakowej.
- Tętnicę ślimakową (łac. arteria cochlearis) – wnikającą do wrzecionka i po rozgałęzieniu na 2–3 gałązki unaczyniającą ślimak. Gałązki zespalają się z gałęzią ślimakową tętnicy przedsionkowo-ślimakowej tworząc bogatą sieć naczyniową ślimaka i okolicznych tkanek.
Odmiany[edytuj | edytuj kod]
Tętnica błędnika najczęściej odchodzi od tętnicy dolnej przedniej móżdżku, nieco rzadziej od tętnicy podstawnej, wyjątkowo od tętnicy kręgowej. Podział tętnicy na trzy główne gałęzie występuje w ok. 80% przypadków. W pozostałych przypadkach dzieli się tylko na dwie gałęzie, tętnicę przedsionkową i tętnicę przedsionkowo-ślimakową. Pień tętnicy błędnika po oddaniu tętnicy przedsionkowej, a przed podziałem na tętnicę przedsionkowo-ślimakową i tętnicę ślimakową bywa nazywany tętnicą wspólną ślimaka (łac. arteria cochleae communis)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 476.
- ↑ a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 217, ISBN 978-83-200-3257-4.
- ↑ Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 138, ISBN 978-83-66548-16-9.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 219.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 476–478.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 478.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3258-1.
