Torfowiec obły
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Klasa | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
torfowiec obły | ||
Nazwa systematyczna | |||
Sphagnum teres (Schimp.) Ångstr. Handb. Skand. Fl. (ed. 8) 417 1861[3][4] | |||
Synonimy | |||
|
Torfowiec obły (Sphagnum teres (Schimp.) Ångstr.) – gatunek mchu z rodziny torfowcowatych. Szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej, w południowej części zasięgu rośnie na obszarach górskich. W Polsce gatunek częsty na północy i rzadki na południu. Rośnie na żyznych, minerotroficznych torfowiskach. Wyróżnia się makroskopowo wyraźnie widocznym pąkiem szczytowym w środkowej części główki i zwykle ciemną, brązową łodyżką[6].
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Jest rozpowszechniony na półkuli północnej w strefie okołobiegunowej i umiarkowanej. W Europie rośnie pospolicie na północy (Półwysep Skandynawski)[6] i wschodzie (po Ural)[7]. W środkowej i południowej Europie występuje na obszarach górskich (Pireneje, Alpy, góry Półwyspu Bałkańskiego i Kaukaz). W Azji rośnie na północy (Syberia po Kamczatkę[7] i Japonię)[5], dalej na południu na obszarach górskich (Ałtaj, Himalaje)[5]. Rozprzestrzeniony także w Ameryce Północnej[7].
W Polsce jest dość pospolity na północy i rzadszy na południu[8][7].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Mech średniej wielkości tworzący darnie dość luźne do zbitych, o barwie od jasnozielonej przez żółtą do czerwonobrązowej[6][9], najczęściej żółtawozielony[5]. Ciemniejszy (brązowy) jest w miejscach nasłonecznionych[9][4].
- Główki
- Niewielkie[8] lub średniej wielkości[9], stożkowato zakończone[8] – z wyraźnie widocznym pąkiem szczytowym[6][9].
- Łodyżki
- Zwykle brązowawe[8], ale czasem zdarzają się jasnozielone (jasne łodyżki występują u form z miejsc cienistych[9]), czasem też czarnobrązowe[6]. Osiągają do 20 cm[8]. Są dość grube – osiągają do 1 mm średnicy[9]. Warstwa zewnętrzna (hyaloderma) tworzona jest przez 2–3[9][7], czasem 4[6][7] warstwy komórek. Komórki zewnętrzne hyalodermy czasem z pojedynczą, okrągłą porą[7]. Ciemne zabarwienie łodyżce nadaje cylinder wewnętrzny[9], wyraźnie odgraniczony od warstwy zewnętrznej[7].
- Pęczki
- Składają się z 4–6 gałązek. Dwie–trzy są odstające, osiągają do 2 cm długości. Także dwie–trzy są zwisające i mają bardzo zmienną długość[6][9]. Gałązki na przekroju są okrągłe[9].
- Listki łodyżkowe
- Na łodyżce odstające lub wzniesione[9], nigdy nie przylegające do niej ściśle[6]. Językowate lub kształtu prostokątnego[6][9], długości do 1,5 mm i szerokości do 1 mm[8], na szczycie szeroko zaokrąglone i mniej lub bardziej poszarpane[6][9]. Wzdłuż brzegów blaszki są do nasady obrzeżone[7]. Komórki blaszki pozbawione są listewek[7].
- Listki gałązkowe
- Dachówkowato zachodzące na siebie, ale u roślin ocienionych lub wysychających końcówki listków często mniej lub bardziej odstają[9]. Listki są dość duże – osiągają do 2 mm i szerokości ok. 1 mm[8][9]. Mają kształt jajowaty, zwężają się w długi, trójkątny dzióbek[8][6]. Na przekroju poprzecznym duże komórki wodne są wypukłe z obu stron liścia, ale silniej od strony brzusznej[9]. Z obu stron są silnie porowate[7]. Komórki asymilacyjne są trójkątne, trapezowe do jajowatych. Są wypukłe i szersze od strony grzbietowej listków, tu też ich ściany komórkowe są silniej zgrubiałe[9][6].
- Gametangia i sporogony
- Skupienia gametangium są dwupienne[7]. Listki perygonialne, wspierające plemnie, nie różnią się od wegetatywnych listków gałązkowych. Listki perychecjalne, wspierające rodnie i później sporofit (sporogon) są podługowato-językowate i osiągają 4–5 mm długości oraz 2 mm szerokości. Zarodniki są szarawo brązowe, osiągają ok. 25 µm średnicy[5].
-
Przekrój przez łodyżkę
-
Listek łodyżkowy
-
Listki gałązkowe
-
Przekrój przez listek gałązkowy
Ekologia i biologia[edytuj | edytuj kod]
Występuje na eutroficznych i mezotroficznych torfowiskach[10] niskich i przejściowych[9] zasilanych minerotroficznie tj. wodami, które wcześniej przepływały przez podłoże mineralne[6]. Jest tolerancyjny względem stopnia uwodnienia i zacienienia[10], ale preferuje miejsca otwarte, rzadko rośnie w zaroślach i luźnych lasach[9]. Często obecny jest na zasadowych torfowiskach soligenicznych i w mszarnych zbiorowiskach w obrębie tundry[10]. Zwykle towarzyszą mu inne torfowce preferujące siedliska o wyższej trofii, takie jak torfowiec Warnstorfa Sphagnum warnstorfii[11][6], pierzasty S. subnitens, środkowy S. centrale, nastroszony S. squarrosum i Girgensohna S. girgensohnii[6]. W górach najwyżej położone stanowisko w Polsce znajduje się w Karkonoszach na rzędnej 1430 m n.p.m.[9] W ogólnym zasięgu spotykany jest do rzędnej 2400 m n.p.m.[10]
W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych Europy Środkowej gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Caricion lasiocarpae[12].
Sporofity powstają niezbyt często, dojrzewają zwykle w końcu wiosny i na początku lata[4]. W Polsce zarodnikowanie jest bardzo rzadkie i następuje w lipcu i sierpniu[8].
Systematyka i zmienność[edytuj | edytuj kod]
Gatunek zaliczany jest do podrodzaju Isocladus (Lindb.) Braithw. i sekcji Squarrosa (Russow) Schimp.[13][6][7]. Sekcja obejmuje średnie i dużych rozmiarów torfowce z główką z okazałym pąkiem wierzchołkowym, z liśćmi łodygowymi odstającymi lub częściowo zwieszonymi, dużymi, językowatymi (±prostokątnymi) i na końcu nieco postrzępionymi[14]. Spośród gatunków europejskich do sekcji należy obok torfowca obłego tylko torfowiec nastroszony S. squarrosum[14] (spoza Europy zaliczane są tu także S. mirum i S. tundrae)[15].
Występowanie roślin o cechach pośrednich między torfowcem obłym i nastroszonym oraz ich bliskie pokrewieństwo wskazywane jest jako możliwość zachodzenia hybrydyzacji między tymi gatunkami[6].
Dawniej rangę form nadawano zmienności wynikającej z warunków siedliskowych – rośliny o listkach gałązkowych dachówkowato ułożonych (przylegających do gałązek) określano jako f. imbricatum Warnst. (= f. leioclada), natomiast rośliny o końcach listków odstających f. squarrosulum Warnst. (= f. echinoclada)[7].
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Gatunek jest szeroko rozprzestrzeniony i na wielu obszarach pospolity. W skali kontynentalnej w Europie jest zasoby określane są jako bardzo znaczne (zwłaszcza w Skandynawii i krajach bałtyckich) i gatunek ma status najmniejszej troski (LC) na czerwonej liście IUCN. Mimo ustępowania gatunku w południowo-wschodniej i środkowej Europie zasoby gatunku w skali kontynentalnej określane są jako generalnie stabilne[10].
Gatunek jest objęty w Polsce ochroną od 2001 roku. W latach 2001–2004 podlegał ochronie częściowej, a w latach 2004–2014 ochronie ścisłej. Od roku 2014 jest wpisany na listę gatunków roślin objętych ochroną częściową w Polsce na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin[16][17][18].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
- ↑ B. Goffinet , W.R. Buck , Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2015-05-24] (ang.).
- ↑ Sphagnum teres. [w:] The Plant List [on-line]. [dostęp 2015-06-01]. (ang.).
- ↑ a b c d Richard E. Andrus , Sphagnum teres (Schimper) Ångstrom, [w:] Bryophyte Flora of North America [online], eFloras.org [dostęp 2024-06-02] .
- ↑ a b c d e Sphagnum teres. [w:] Moss Flora of China vol. 1 [on-line]. [dostęp 2024-06-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Jukka Laine i inni, The Intricate Beauty of Sphagnum Mosses. A Finnish Guide to Identification, Helsinki: Department of Forest Sciences, University of Helsinki, 2011, s. 100–101, ISBN 978-952-10-5617-8 .
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Bronisław Szafran , Flora Polska. Rośliny zarodnikowe Polski i ziem ościennych. Mchy (Musci), t. I, Warszawa: PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1957, s. 32–33 .
- ↑ a b c d e f g h i Stanisław Kłosowski, Grzegorz Kłosowski: Rośliny wodne i bagienne. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2007, s. 267. ISBN 978-83-7073-248-6.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Adam Stebel , Torfowce Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Lasy Środkowopomorskie” (Pomorze Zachodnie), Sianów: Nadleśnictwo Karnieszewice, 2017, s. 66–68, ISBN 978-83-937066-3-1 .
- ↑ a b c d e Ignatov, M. & Baisheva , E., Sphagnum teres (Europe assessment) [online], The IUCN Red List of Threatened Species 2019, 2019 [dostęp 2024-06-02] .
- ↑ Adam Stebel , Torfowce Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Lasy Środkowopomorskie” (Pomorze Zachodnie), Sianów: Nadleśnictwo Karnieszewice, 2017, s. 26, ISBN 978-83-937066-3-1 .
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 132. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ Ryszard Ochyra , Jan Żarnowiec , Halina Bednarek-Ochyra , Census Catalogue of Polish Mosses, Kraków: Polish Academy of Sciences, Institute of Botany, 2003, s. 15, ISBN 83-85444-84-X .
- ↑ a b Andy Amphlett , Sandy Payne , Field key to Sphagnum [online], britishbryologicalsociety.org.uk [dostęp 2023-12-31] .
- ↑ Gilles Ayotte , Line Rochefort , Sphagnum Mosses of Eastern Canada, Editions JFD, 2020, s. 16, ISBN 2-89799-093-7 .
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 11 września 2001 r. w sprawie listy gatunków roślin rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkową ścisłą częściową oraz zakazów właściwych dla tych gatunków i odstępstw od tych zakazów (Dz.U. z 2001 r. nr 106, poz. 1167).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną (Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409).