Włodzimierz Zmaczyński

Włodzimierz Zmaczyński

Владимир Михайлович Змачинский

generał major
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1902 Kijów
Data i miejsce śmierci	23 września 1966 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1919–1955
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Odznaczenia

Włodzimierz Michajłowicz Zmaczyński, ros. Владимир Михайлович Змачинский (ur. 1 sierpnia^?/14 sierpnia 1902 w Kijowie, zm. 23 września 1966 w Moskwie) – generał major Armii Czerwonej służący w LWP.

Życiorys

Pochodził z osiadłej w Kijowie polskiej rodziny Michała i Kazimiery. Od śmierci ojca w 1904 mieszkał z matką w Petersburgu, gdzie podczas I wojny światowej skończył 5 klas szkoły realnej. Od stycznia 1919 urzędnik w Komisariacie Aprowizacyjnym. W grudniu 1919 wstąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików). Od lutego do lipca 1920 studiował w Piotrogrodzkim Instytucie Dróg i Komunikacji, po czym został wcielony do Armii Czerwonej, gdzie początkowo był szeregowym, potem kursantem. Walczył w wojnie domowej w Rosji i w wojnie z Polską, ranny. W 1921 zdemobilizowany, do 1924 skończył studia inżynieryjne. 1924–1925 w Szkole Dowódców w Leningradzie. W latach 1926–1932 pracował jako inżynier przy budowie dróg i gmachów i melioracji, po czym ponownie został powołany do Armii Czerwonej. Dowódca plutonu szkolnego, komendant pułkowej szkoły młodszych dowódców, potem dowódca kompanii i dowódca batalionu. 1934–1940 studiował w Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Kujbyszewa w Moskwie. Po studiach został głównym mechanikiem w sztabie Zachodniego Okręgu Wojskowego. Od 1941 komendant odcinka na froncie zachodnim i szef sztabu brygady saperów, od jesieni 1942 podpułkownik. W 1943 wykładał w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej.

W kwietniu 1944 skierowany do służby w Armii Polskiej w ZSRR, został starszym wykładowcą wyszkolenia saperskiego w Wyższej Szkole Piechoty w Riazaniu. Od września 1944 pułkownik saperów, od września 1945 szef wydziału wyszkolenia bojowego w Wojskowo-Inżynieryjnym Departamencie MON. Od marca 1946 zastępca szefa Departamentu Inżynieryjnego i Saperów MON. Od 27 grudnia 1949 szef IV Oddziału Sztabu Generalnego WP. Od 1 lutego 1951 komendant fakultetu wojsk inżynieryjno-saperskich w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie.

31 maja 1954 mianowany generałem majorem przez Prezydium Rady Ministrów ZSRR. Jesienią 1955 zakończył służbę w WP i wrócił do ZSRR.

Życie prywatne

Był żonaty z Florentyną Dylewską (ur. 1904). Syn Edward (ur. 1926) był po wojnie oficerem Armii Radzieckiej służącym w ludowym Wojsku Polskim. Jako podpułkownik służył w Wojskach Inżynieryjnych. Był m.in. dowódcą 1 Batalionu Saperów w 1 Dywizji Piechoty i wykładowcą w Katedrze Taktyki Wojsk Inżynieryjnych Akademii Sztabu Generalnego WP.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie, 1946 i 1954)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1954)
• Order Czerwonej Gwiazdy (1945)
• Order Czerwonego Sztandaru
• Medal „Za zasługi bojowe” (1944)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 331–333.