Przejdź do zawartości

Wasilij Panfiłow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasilij Panfiłow
Василий Иванович Панфилов
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

1906
Argamakowo

Data i miejsce śmierci

1971
Moskwa

Formacja

NKWD

Odznaczenia
Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order „Znak Honoru”

Wasilij Iwanowicz Panfiłow (ros. Василий Иванович Панфилов, ur. 1906 we wsi Argamakowo w guberni riazańskiej, zm. 1971 w Moskwie) – funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, pułkownik bezpieczeństwa państwowego, szef Obwodowego Zarządu NKWD/NKGB w Archangielsku (1939–1941).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1928 w WKP(b), w latach 1931–1937 studiował w Leningradzkim Instytucie Przemysłowym im. Kalinina, 1937–1938 był redaktorem gazety „Krasnaja Wagranka”, inżynierem i zastępcą kierownika warsztatu w Fabryce Kirowskiej w Leningradzie. Od marca do grudnia 1938 kursant Centralnej Szkoły NKWD ZSRR, później pełnomocnik operacyjny Wydziału II Głównego Zarządu Ekonomicznego NKWD ZSRR, następnie szef Oddziału III Wydziału I Głównego Zarządu Ekonomicznego NKWD ZSRR, 31 maja 1939 mianowany kapitanem bezpieczeństwa państwowego. Od 31 maja 1939 do 26 lutego 1941 szef Zarządu NKWD obwodu archangielskiego, a od 26 lutego do 31 lipca 1941 szef Zarządu NKGB w tym obwodzie. Od września 1941 do kwietnia 1943 szef Wydziału ds. operacyjno-czekistowskich obsługi przedsiębiorstw obronnych Głównego Zarządu Ekonomicznego NKWD, od 11 lutego 1943 podpułkownik, od czerwca 1943 do maja 1947 zastępca szefa Zarządu NKGB/MGB obwodu tulskiego, 22 lutego 1944 mianowany pułkownikiem bezpieczeństwa państwowego, od kwietnia 1947 do lutego 1951 pełnomocnik Rady Ministrów ZSRR na obiekcie (Chemiczno-Maszynowy Instytut Naukowo-Badawczy) I Głównego Zarządu przy Radzie Ministrów ZSRR, od 21 lutego 1951 do czerwca 1953 szef Wydziału Ochrony, Ustroju i Tajności III Głównego Zarządu przy Radzie Ministrów ZSRR, później szef Wydziału Ministerstwa Budowy Maszyn Średnich ZSRR. Odznaczony trzema Orderami Czerwonego Sztandaru Pracy (m.in. 3 maja 1940), Orderem „Znak Honoru” (26 kwietnia 1940) i 5 medalami.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]