Wiatrołuża (rzeka)
Wiatrołuża widziana z mostu na trasie żółtego szlaku turystycznego w Wigierskim Parku Narodowym. | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Lokalizacja | |
Rzeka | |
Długość | 10[1] km |
Źródło | |
Miejsce | Kaletnik |
Współrzędne | |
Ujście | |
Miejsce | |
Współrzędne | |
Położenie na mapie Polski |
Wiatrołuża – rzeka w Polsce, na Pojezierzu Suwalskim.
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Rzeka wypływa z torfowisk na północny wschód od miejscowości Kaletnik. Jest to niewielka rzeka nizinna o długości około 10 km, z czego 8 km jej biegu przypada na obszar Wigierskiego Parku Narodowego[1], gdzie płynie doliną o szerokości od kilkudziesięciu do 200 m, wcinając się w teren na głębokość około 30 m.
Wiatrołuża stanowi drugi pod względem wielkości odpływu ciek Wigierskiego Parku Narodowego. Drenuje obszar około 176,5 km². Kilkoma odcinkami źródliskowymi zbiera wody z licznych obniżeń wysoczyzny morenowej strefy wododziałowej Szelmentki i Czarnej Hańczy. Cieki te zbiegają się w okolicy Kaletnika, zyskując alternatywną nazwę Kaletnik). Na południe od jeziora Pierty wody płyną poprzez stożek sandrowy. Na wysokości Nowej Wsi wpływa prawy dopływ – Maniówka i odtąd zaczyna się teren parku narodowego. Rzeka płynie odtąd podmokłą doliną, przepływa przez jeziora Królówek, następnie przez jezioro Omułówek i uchodzi do Zatoki Północnej plosa północnego jeziora Wigry (Zadworza)[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Kanał Kamionka (dopływ)
- Rzeki Polski
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jeziora i rzeki Wigierskiego Parku Narodowego - Wiatrołuża. [dostęp 2011-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 maja 2009)].
- ↑ Elżbieta Bajkiewicz-Grabowska , Charakterystyka hydrografioczna Wigierskiego Parku Narodowego, [w:] Bogusław Zdanowski, Maciej Kamiński, Andrzej Martyniak, Funkcjonowanie i ochrona ekosystemów wodnych na obszarach chronionych, Olsztyn: Wydawnictwo Instytutu Rybactwa Śródlądowego, 1999, s. 102, ISBN 83-87506-71-0, OCLC 749898376 [dostęp 2022-12-18] .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Borejszo, M. Kamiński, L. Krzysztofiak, Z. Szkiruć – Wigierski Park Narodowy, Przewodnik Kieszonkowy, Warszawa 2003.