Przejdź do zawartości

Wikiprojekt:Skoki narciarskie/Dopracowywanie artykułów/Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1984

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
 Główna strona: Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1984.
Skoki narciarskie
na XIV Zimowych Igrzyskach Olimpijskich
Miejsce
rozgrywania igrzysk		 Sarajewo
Miejsce
rozgrywania zawodów 		Sarajewo
Dni rozgrywania konkursów 12.-18.02.1984
Liczba reprezentacji 17[1]
Liczba zawodników 65[1]
Konkurencje • skoki indywidualne
na skoczni K-90
• skoki indywidualne
na skoczni K-112
Mistrzowie olimpijscy Jens Weißflog,
Finlandia Matti Nykänen

Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1984 – zawody olimpijskie w skokach narciarskich przeprowadzone pomiędzy 12 a 18 lutego 1984 roku w ramach igrzysk w Sarajewie, zaliczane do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 1983/1984.

Podczas igrzysk rozegrane zostały dwie konkurencje w skokach narciarskich – 12 lutego były to zawody na obiekcie normalnym (K-90), a 18 lutego – na obiekcie dużym (K-112). W obu konkurencjach najlepsi okazali się Jens Weißflog i Matti Nykänen. Każdy z nich zdobył po jednym złotym i jednym srebrnym medalu. Weißflog został mistrzem olimpijskim na skoczni normalnej, a Nykänen na skoczni dużej. Brązowymi medalistami zostali natomiast: Jari Puikkonen na obiekcie K-90 oraz Pavel Ploc na skoczni K-112.

Łącznie w zawodach wystartowało 65 skoczków narciarskich z siedemnastu narodowych reprezentacji. Najmłodszym zawodnikiem, który wziął udział w konkursach olimpijskich w skokach narciarskich, był Martin Švagerko (16 lat i 134 dni), natomiast najstarszym – Walerij Sawin (32 lata i 237 dni).

Po raz czternasty skoczkowie narciarscy rywalizowali o medale igrzysk olimpijskich. Po raz pierwszy konkursy olimpijskie były traktowane niezależnie od mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, tzn. odstąpiono od reguły podwójnego mistrzostwa, według której każdy mistrz olimpijski stawał się automatycznie mistrzem świata.

W związku z niewłączeniem do kalendarza igrzysk w Sarajewie konkursu drużynowego w skokach narciarskich, po zakończeniu zmagań olimpijskich przeprowadzono nieoficjalne drużynowe mistrzostwa świata w Engelbergu, w których zwyciężyła reprezentacja Finlandii.

Przed igrzyskami[edytuj | edytuj kod]

Organizacja[edytuj | edytuj kod]

Masyw górski Igman wraz ze skoczniami olimpijskimi.

Przed zimowymi igrzyskami olimpijskimi jednym z głównych zadań organizatorów było odpowiednie skonstruowanie i przygotowanie obiektów sportowych. Głównym celem dotyczącym zawodów w skokach narciarskich była budowa dwóch skoczni narciarskich – jednej normalnej i jednej dużej oraz odpowiedniej liczby wyciągów narciarskich[2]. W 1980 roku powstał projekt skoczni narciarskich, które ostatecznie postanowiono zbudować w masywie górskim Igman w miejscowości Malo Polje. Prace przy budowie rozpoczęto 1 czerwca 1981, zakończono – 1 grudnia 1982, a obiekty oddano do użytku w 1983 roku[3]. Koszty budowy skoczni oraz innych wykonanych prac związanych ze skokami narciarskimi wyniosły blisko 337 milionów dinarów jugosłowiańskich[4].

Przed igrzyskami rozbudowano także Skenderiję, centrum kulturalno-sportowe w Sarajewie, w którym oficjalnie ogłaszano zwycięzców zawodów olimpijskich i w którym odbywała się dekoracja medalistów[5].

Na podstawie ilości sprzedanych biletów stwierdzono, że konkurs skoków na dużej skoczni był drugą pod względem popularności konkurencją olimpijską w 1984 roku. Biletów wstępu na ten konkurs sprzedano łącznie 90 000, w porównaniu do 100 000 sprzedanych na mecze hokeja na lodzie. Liczba biletów na zawody w skokach na obiekcie normalnym wyniosła natomiast 45 000. Ponadto, zgodnie z wymogami Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, sztab organizacyjny miał obowiązek zapewnić określoną liczbę wolnych miejsc dla przedstawicieli MKOl i dla mediów[6].

W nocy z 8 na 9 lutego 1984 w Sarajewie i okolicznych miejscowościach, na których przeprowadzane były konkursy olimpijskie w różnych dyscyplinach, nastąpiło załamanie pogody. W efekcie przez noc przybyło 40 centymetrów świeżego śniegu, co zmusiło organizatorów do ponownego przygotowania obiektów tak, aby spełniały wszystkie wymogi niezbędne do przeprowadzenia zawodów. Mimo początkowych problemów, dzięki wytrwałości i wysiłkom pracowników udało się jednak uniknąć zmian w harmonogramie konkursów olimpijskich w skokach narciarskich[7].

Rezygnacja z "podwójnego mistrzostwa"[edytuj | edytuj kod]

Skoki narciarskie po raz pierwszy pojawiły się w kalendarzu zimowych igrzysk olimpijskich w 1924 roku. W latach 1924-1980 roku każdy medalista olimpijski w skokach narciarskich stawał się automatycznie medalistą mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym. Pomiędzy 8 a 15 maja 1983 roku w Sydney zorganizowany został kongres Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, na którym ustalono, że począwszy od konkursu olimpijskiego w Sarajewie przestanie obowiązywać ta zasada, zwana podwójnym mistrzostwem, a obie imprezy będą traktowane od siebie niezależnie. Wynikało to z decyzji, że konkursy o mistrzostwo świata postanowiono rozgrywać w latach nieparzystych, a zawody o mistrzostwo olimpijskie, tak jak dotychczas – w latach parzystych[8].

Niewłączenie konkursu drużynowego do kalendarza igrzysk[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też: Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1984.

Przed igrzyskami w Sarajewie zgłoszona została propozycja, aby do kalendarza olimpijskiego włączyć konkurs drużynowy w skokach narciarskich. Propozycja ta nie została jednak przyjęta i w kalendarzu pozostały dwa indywidualne konkursy skoków. W związku z tym, rozegrane zostały nieoficjalne mistrzostwa świata w Engelbergu, w skład których wchodziły wyłącznie zawody drużynowe w skokach narciarskich[a][9]. Konkurs odbył się 26 lutego 1984, czyli po zakończeniu igrzysk olimpijskich. Najlepszą drużyną okazała się reprezentacja Finlandii, która wystartowała w składzie: Markku Pusenius, Pentti Kokkonen, Jari Puikkonen i Matti Nykänen. Drugie miejsce zajęli skoczkowie reprezentujący Niemiecką Republikę Demokratyczną, a trzecie - skaczący w barwach Czechosłowacji[10].

Tło zawodów[edytuj | edytuj kod]

Jens Weißflog, lider klasyfikacji Pucharu Świata przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 1984.

Podczas poprzednich igrzysk, tj. Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1980 w Lake Placid, rozegrano dwa konkursy skoków narciarskich. Na skoczni normalnej mistrzem olimpijskim został Anton Innauer, który wyprzedził zajmujących ex aequo drugą pozycję – Manfreda Deckerta i Hirokazu Yagi[11]. W zawodach na skoczni dużej złoty medal wywalczył Jouko Törmänen, srebrny – Hubert Neuper, a brązowy – Jari Puikkonen[12].

Konkursy olimpijskie w 1984 roku zaliczane były do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 1983/1984. Przed igrzyskami przeprowadzonych zostało trzynaście konkursów tej rangi. Najwięcej zwycięstw miał na koncie Jens Weißflog, który wygrywał pięciokrotnie i był jedynym zawodnikiem, który zwyciężył więcej niż raz. Ponadto, po jednej wygranej w zawodach PŚ w sezonie osiągnęli: Horst Bulau, Vegard Opaas, Primož Ulaga, Jeff Hastings, Klaus Ostwald, Jiří Parma, Masahiro Akimoto oraz Manfred Steiner[13].

Na przełomie 1983 i 1984 roku, w ramach Pucharu Świata odbył się 32. Turniej Czterech Skoczni, w którym zwyciężył Jens Weißflog, na drugim miejscu sklasyfikowany został Klaus Ostwald, a na trzecim – Matti Nykänen[14].

Klasyfikacja Pucharu Świata przed igrzyskami[edytuj | edytuj kod]

W klasyfikacji Pucharu Świata przed rozpoczęciem Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1984 prowadził reprezentant NRD – Jens Weißflog, który o 33 punkty wyprzedzał Matti Nykänena oraz o 38 punktów – Horsta Bulau i Klausa Ostwalda. Poniżej znajduje się pełna klasyfikacja Pucharu Świata 1983/1984 po przeprowadzeniu trzynastu konkursów indywidualnych[15].

Obiekty[edytuj | edytuj kod]

Konkursy olimpijskie w 1984 roku rozgrywane były na dwóch obiektach – normalnym (K-90) i dużym (K-112). Obie skocznie, zbudowane specjalnie na igrzyska olimpijskie, zlokalizowane są w Kompleksie Skoczni Olimpijskich w masywie górskim Igman.

Nazwa skoczni Miasto Początek bezpiecznej
strefy lądowania
(Punkt P) 		Punkt konstrukcyjny
(Punkt K) 		Wartość progowa
(Punkt TP) 		Nota za
każdy metr
[b]
Igman[16] Sarajewo 70 m K-90 90 m
1,6 pkt[17]
Igman[18] 90 m K-112 112 m
1,4 pkt[19]

Jury[edytuj | edytuj kod]

Dyrektorem konkursów w skokach narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1984 był Janez Gorišek, a funkcję delegata technicznego sprawował Torbjørn Yggeseth. W skład jury weszli także przedstawiciele sędziów i trenerów. W konkursie na skoczni K-90 reprezentantem sędziów był Sylwester Pancherz, a przedstawicielami trenerów – Danilo Pudgar i Hannu Lepistö, a w zawodach na skoczni K-112 w skład jury weszli: Hans Ostler jako sędzia oraz H. Dieter Grellmann i Danilo Pudgar jako trenerzy[20].

Ponadto, skoki w obu konkursach oceniało pięciu sędziów, którzy przyznawali zawodnikom noty punktowe za styl. Składy sędziowskie, wraz z miejscami zajmowanymi na wieży, przedstawia poniższa tabela[20].

Sędzia Kraj Stanowisko na
wieży sędziowskiej
konk. ind. K-90 		Stanowisko na
wieży sędziowskiej
konk. ind. K-112
Vidar Fahlen  Szwecja – B
Jože Javornik  Jugosławia B C
Odd Jørgensen  Norwegia E –
Akio Kasaya  Japonia D E
Hans Ostel  RFN C D
Sylwester Pancherz  Polska A A

Przebieg zawodów[edytuj | edytuj kod]

Konkurs na skoczni normalnej[edytuj | edytuj kod]

Jens Weißflog, mistrz olimpijski ze skoczni normalnej i wicemistrz ze skoczni dużej.

Pierwszy z konkursów skoków w ramach igrzysk w Sarajewie przeprowadzono 12 lutego na skoczni normalnej. Do konkursu zgłosiło się 58 zawodników. Pierwszym skoczkiem, który osiągnął 85 metrów, był reprezentant Norwegii, Steinar Bråten. Metr dalej lądował inny norweski zawodnik – Vegard Opaas, jednak uzyskał niższe noty za styl niż Bråten i plasował się za nim. Obu Norwegów wyprzedził natomiast skaczący z 23. numerem startowym reprezentant Stanów Zjednoczonych, Dennis McGrane, który wylądował na 86 metrze. Taki sam rezultat osiągnął Rolf Åge Berg, jednak za sprawą not sędziowskich wyższych o półtora punktu od Amerykanina objął prowadzenie. Z numerem 45. wystąpił włoski skoczek, Lido Tomasi, który uzyskał najlepszy rezultat do tego momentu konkursu, skacząc 87 metrów, ale otrzymał niższe noty i plasował się za Bergiem, McGrane i Bråtenem. Pięćdziesiątym w kolejności zawodnikiem był ówczesny lider klasyfikacji Pucharu Świata, Jens Weißflog. Reprezentant Niemieckiej Republiki Demokratycznej osiągnął 90 metrów, co stało się nowym rekordem olimpijskim i dzięki czemu objął prowadzenie z przewagą 6,4 punktu nad drugim Bergiem. Wcześniejszy wynik Tomasiego – 87 metrów osiągnął także startujący jako jeden z kolejnych zawodników – Piotr Fijas i po swoim skoku zajmował trzecie miejsce. Taką samą odległość uzyskał także startujący w barwach RFN – Andreas Bauer i dzięki wyższym notom sędziowskim wyprzedził Fijasa. Bezspośrednio po Bauerze wystąpił przedostatni zawodnik serii – Matti Nykänen, który poprawił o metr rekord Weißfloga i wyprzedził go o 3,6 punktu. Pierwszą serię zakończył skoczek radziecki, Giennadij Prokopienko, który nie odegrał większej roli w konkursie. Po pierwszej serii skoków prowadził zatem Nykänen przed Weißflogiem i Bauerem[21][17].

Matti Nykänen, mistrz olimpijski ze skoczni dużej i wicemistrz ze skoczni normalnej.

W serii finałowej najdłuższy skok oddał Jari Puikkonen, który o pół metra poprawił rekord olimpijski Nykänena, skacząc 91,5 metra. Ponadto Puikkonen został najwyżej oceniony przez sędziów, otrzymując za styl łącznie 55 punktów. Ten rezultat pozwolił Finowi na awans w klasyfikacji konkursu z 21. na trzecią pozycję. Drugi pod względem odległości wynik serii finałowej osiągnął Stefan Stannarius, który lądował dwa metry bliżej od Puikkonena. Pozwoliło mu to awansować z piętnastej na czwartą lokatę. Trzecią odległość osiągnął Jiří Parma, skacząc 88,5 metra, a czwartą – Piotr Fijas, który uzyskał rezultat o pół metra gorszy. Ponadto czterech zawodników skoczyło 87 metrów. Byli to: Jens Weißflog, Andreas Felder, Vegard Opaas i Mike Holland. Ten ostatni swojej próby jednak nie ustał i spadł w klasyfikacji. Uzyskane przez Weißfloga 87 metrów pozwoliło mu nie tylko wyprzedzić Puikkonena, ale także pokonać prowadzącego po pierwszej serii Matti Nykänena. Zawodnik ten skoczył bowiem 84 metry, co było czternastym wynikiem serii finałowej. Przewaga po pierwszej serii pozwoliła mu jednak na pokonanie Puikkonena. Zatem mistrzem olimpijskim został Jens Weißflog, wicemistrzem – Matti Nykänen, a brązowym medalistą – Jari Puikkonen[22][17]. Przegrana Nykänena z Weißflogiem określona została mianem jego porażki, bo to Fin był uważany za faworyta do zwycięstwa. Po konkursie zawodnik tłumaczył gorszy występ zatruciem pokarmowym[23].

Konkurs na skoczni dużej[edytuj | edytuj kod]

Sześć dni po zawodach na skoczni normalnej przeprowadzono konkurs na skoczni dużej. Jako pierwszy wystąpił Tomaž Dolar, który uzyskał 101,5 metra. Reprezentant Jugosławii plasował się na pierwszym miejscu do skoku piątego zawodnika, Matthiasa Buse na 102 metry. Cztery metry dalej lądował kolejny ze skoczków, Armin Kogler i wyprzedził Niemca. Tę samą odległość uzyskał następny w kolejności Ladislav Dluhoš, jednak otrzymał niższe noty za styl niż Austriak i zajmował drugie miejsce. Ci dwaj zawodnicy pozostawali na pierwszych dwóch miejscach przez 35 kolejnych skoków. W międzyczasie odległości istotne z punktu widzenia rywalizacji osiągnęli: 17. zawodnik konkursu – Satoru Matsuhashi (103,5 m), 32. w kolejności – Jari Puikkonen (103,5 m), 35. zawodnik – Vasja Bajc (103,5 m) oraz startujący z 41. numerem – Jeff Hastings (102,5 m). Bezpośrednio po Hastingsie zaprezentował się reprezentant RFN, Andreas Bauer, który skoczył o metr krócej niż prowadzący Kogler i drugi Dluhoš. Ze względu na niższe noty sędziowskie od Koglera, nie pozwoliło mu to na objęcie prowadzenia, ale wystarczyło na zajęcie drugiego miejsca. Z 45. numerem startowym wystąpił Piotr Fijas, który uzyskał 103 metry i plasował się pod koniec pierwszej dziesiątki. Krótko później pół metra dalej lądował Pavel Ploc, co pozwoliło czechosłowackiemu zawodnikowi na zajęcie siódmego miejsca po jego skoku. Z pięćdziesiątym numerem startowym wystąpił mistrz olimpijski ze skoczni normalnej – Jens Weißflog, który skoczył najdalej do tego momentu konkursu, osiągając 107 metrów. Jednocześnie Niemiec otrzymał najwyższe noty za styl i dzięki temu objął prowadzenie o 2,9 punktu nad Koglerem. Jako przedostatni wystąpił wicemistrz ze skoczni normalnej – Matti Nykänen, który nie tylko pokonał wszystkich dotychczasowych zawodników, ale także poprawił rekord skoczni w Sarajewie, uzyskując 116 metrów[24]. Ponadto fiński zawodnik otrzymał o pół punktu wyższą sumę not za styl i objął prowadzenie. Serię zakończył reprezentant Włoch – Lido Tomasi, który skoczył 100,5 metra i nie zagroził czołówce. Po pierwszej serii prowadził zatem Matti Nykänen, który o 13,1 punktu wyprzedzał drugiego Jensa Weißfloga oraz o 16 punktów – trzeciego Armina Koglera[25][19].

W serii finałowej pierwszym zawodnikiem, który skoczył ponad 100 metrów, był Gérard Colin, który po pierwszej serii plasował się na 40. miejscu. Dzięki uzyskanej odległości awansował o osiem pozycji. Taką samą odległość jak Francuz uzyskał także Kanadyjczyk Ron Richards, dzięki czemu awansował z 34. na 25. miejsce. Największy awans w serii finałowej zaliczył Vladimír Podzimek, który po pierwszej rundzie był 24., ale uzyskane przez niego 108 metrów w serii finałowej sprawiło, że ostatecznie uplasował się na ósmym miejscu. O dziewięć pozycji poprawił się natomiast 22. zawodnik pierwszej serii – Primož Ulaga, który w finale skoczył 103 metry. Dwunasty zawodnik po pierwszej serii, Jeff Hastings osiągnął 107 metrów, co określono mianem dużej niespodzianki. Wynik Amerykanina dawał mu szansę na zdobycie medalu olimpijskiego, jednak odpowiedź dziewiątego po pierwszej serii – Pavla Ploca, który skoczył 109 metrów, praktycznie pozbawiła Hastingsa szans na medal. Ostatecznie Amerykanin uplasował się na czwartej pozycji, co jednak było największym osiągnięciem amerykańskich zawodników w skokach narciarskich na zimowych igrzyskach olimpijskich od 1924 roku, kiedy to brązowy medal zdobył Anders Haugen[26]. Spośród kolejnych zawodników, którzy startowali bezpośrednio po Plocu, czterech skoczków przekroczyło 100 metrów. Jako pierwszy dokonał tego Jari Puikkonen skokiem na 102 metry, a następnie Andreas Bauer, który uzyskał 100,5 metra. Rezultaty te pozwoliły Finowi i Niemcowi na utrzymanie pozycji w pierwszej dziesiątce konkursu, ale nie były wystarczające do objęcia prowadzenia. Zawiedli Satoru Matsuhashi, Vasja Bajc, Ladislav Dluhoš i Armin Kogler, którzy po pierwszej serii zajmowali miejsca w czołowej dziesiątce, ale swoich pozycji nie utrzymali po krótkich skokach w serii finałowej. Po skoku Koglera, Pavel Ploc miał już zapewnione miejsce na podium, ponieważ do końca zostało już tylko dwóch zawodników. Wicelider po pierwszej serii – Jens Weißflog uzyskał 107,5 metra, co było wynikiem gorszym o półtora metra od Ploca, ale Niemiec otrzymał noty sędziowskie wyższe łącznie o cztery punkty, dzięki czemu został nowym liderem konkursu. Prowadzenia z pierwszej serii nie oddał Matti Nykänen, który w drugim skoku ponownie był najlepszy. Fin osiągnął 111 metrów i jednocześnie uzyskał wysokie noty sędziowskie, dzięki czemu wywalczył złoty medal olimpijski z dużą przewagą nad drugim Weißflogiem[27][19].

Uzyskana przez Nykänena przewaga nad Weißflogiem wyniosła 17,5 punktu, co jest rekordową różnicą punktową pomiędzy mistrzem i wicemistrzem olimpijskim w historii skoków narciarskich na zimowych igrzyskach olimpijskich[28].

Najwyżej sklasyfikowanym zawodnikiem norweskim był Ole Christian Eidhammer, który zajął osiemnaste miejsce. Był to najgorszy ze wszystkich dotychczasowych występów skoczków z tego kraju w historii igrzysk olimpijskich. Występ Norwegów w tej konkurencji określony został narodową katastrofą[26].

Medaliści[edytuj | edytuj kod]

Konkurs indywidualny na skoczni K-90 (12.02.1984)[edytuj | edytuj kod]

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl[17]
A • B • C • D • E 		Nota łączna Strata
Jens Weißflog 90,0 m
110,5 pkt 		87,0 m
104,7 pkt 		16,5 • 17,0 • 17,0 • 16,5 • 17,0
16,5 • 16,5 • 16,5 • 16,5 • 16,5 		215,2 pkt –
Finlandia Matti Nykänen 91,0 m
114,1 pkt 		84,0 m
99,9 pkt 		17,0 • 16,0 • 17,5 • 17,0 • 16,0
17,5 • 16,0 • 17,0 • 16,0 • 16,5 		214,0 pkt 1,2 pkt
Finlandia Jari Puikkonen 81,5 m
95,4 pkt 		91,5 m
117,4 pkt 		17,0 • 16,0 • 16,5 • 16,0 • 16,5
18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,5 		212,8 pkt 2,4 pkt

Konkurs indywidualny na skoczni K-112 (18.02.1984)[edytuj | edytuj kod]

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl[19]
A • B • C • D • E 		Nota łączna Strata
Finlandia Matti Nykänen 116,0 m
119,1 pkt 		111,0 m
112,1 pkt 		17,5 • 18,0 • 18,5 • 18,0 • 17,5
17,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 17,0 		231,2 pkt –
Jens Weißflog 107,0 m
106,0 pkt 		107,5 m
107,7 pkt 		17,5 • 17,5 • 18,0 • 19,0 • 17,5
18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,0 • 17,5 		213,7 pkt 17,5 pkt
Czechosłowacja Pavel Ploc 103,5 m
97,1 pkt 		109,0 m
105,8 pkt 		17,0 • 16,0 • 16,0 • 16,5 • 16,5
17,0 • 17,5 • 16,0 • 16,5 • 16,5 		202,9 pkt 28,3 pkt

Klasyfikacja medalowa[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja medalowa
Lp. Państwo
złoto
srebro
brąz
razem
1.  Finlandia 1 1 1 3
2.  NRD 1 1 – 2
3.  Czechosłowacja – – 1 1

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Konkurs indywidualny na skoczni K-90 (12.02.1984)[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Skoczek Kraj Seria 1 Seria 2 Wynik punktowy[17]
Skok Nota Skok Nota
1. Jens Weißflog  NRD 90,0 110,5 87,0 104,7 215,2
2. Matti Nykänen  Finlandia 91,0 114,1 84,0 99,9 214,0
3. Jari Puikkonen  Finlandia 81,5 95,4 91,5 117,4 212,8
4. Stefan Stannarius  NRD 84,0 99,4 89,5 111,7 211,1
5. Rolf Åge Berg  Norwegia 86,0 104,1 86,5 104,4 208,5
6. Andreas Felder  Austria 84,0 99,9 87,0 105,7 205,6
7. Piotr Fijas  Polska 87,0 103,2 88,0 101,3 204,5
8. Vegard Opaas  Norwegia 86,0 101,1 87,0 102,7 203,8
9. Jeff Hastings  Stany Zjednoczone 84,0 99,4 86,0 104,1 203,5
10. Jiří Parma  Czechosłowacja 81,0 92,6 88,5 110,1 202,7
11. Andreas Bauer  RFN 87,0 104,7 83,0 97,3 202,0
12. Pentti Kokkonen  Finlandia 84,0 101,4 84,0 99,9 201,3
13. Klaus Ostwald  NRD 84,5 100,7 84,0 100,4 201,1
14. Pavel Ploc  Czechosłowacja 86,0 101,1 84,0 97,4 198,5
15. Gérard Colin  Francja 84,5 98,7 83,0 93,8 192,5
16. Massimo Rigoni  Włochy 78,0 87,3 85,0 103,0 190,3
17. Vasja Bajc Jugosławia 83,0 94,8 82,0 95,2 190,0
18. Steinar Bråten  Norwegia 85,0 102,0 79,0 87,9 189,9
19. Władimir Brejczew  Bułgaria 80,5 89,3 86,0 100,1 189,4
20. Markku Pusenius  Finlandia 79,5 89,2 85,0 99,0 188,2
21. Lido Tomasi  Włochy 87,0 101,7 78,0 86,3 188,0
22. Georg Waldvogel  RFN 83,0 101,0 80,0 86,8 187,8
22. Masaru Nagaoka  Japonia 85,0 96,8 78,0 91,0 187,8
24. Hans Wallner  Austria 83,0 97,8 79,0 88,4 186,7
25. Steve Collins  Kanada 80,0 92,0 80,5 92,8 184,8
26. Giennadij Prokopienko  ZSRR 79,0 88,4 82,0 95,7 184,1
27. Miran Tepeš Jugosławia 81,0 92,6 80,0 90,5 183,1
28. Landis Arnold  Stany Zjednoczone 81,0 92,6 79,0 89,4 182,0
29. Ron Richards  Kanada 78,5 85,6 83,0 95,3 180,9
30. Janusz Malik  Polska 78,0 85,8 82,5 95,0 180,8
31. Walerij Sawin  ZSRR 76,0 81,6 84,0 97,9 179,5
32. Hansjörg Sumi  Szwajcaria 80,0 89,5 80,0 89,0 178,5
33. Dennis McGrane  Stany Zjednoczone 86,0 102,6 73,0 75,8 178,4
34. Satoru Matsuhashi  Japonia 72,0 75,2 85,0 102,0 177,2
35. Holger Freitag  NRD 78,0 87,8 77,0 85,7 173,5
36. Ernst Vettori  Austria 84,5 97,2 72,5 76,0 173,2
37. Walentin Bożkow  Bułgaria 79,5 89,7 76,0 81,1 170,8
38. Horst Bulau  Kanada 76,0 82,6 78,0 86,8 169,4
39. Vladimír Podzimek  Czechosłowacja 79,0 88,9 75,0 79,0 167,4
40. Bojan Globočnik Jugosławia 80,0 91,5 73,0 74,8 166,3
41. Mike Holland  Stany Zjednoczone 81,0 90,6 87,0
[c] 		73,7 164,3
42. Martin Švagerko  Czechosłowacja 77,0 84,2 75,0 77,5 161,7
43. Sandro Sambugaro  Włochy 72,5 75,5 78,5 86,1 161,6
44. Peter Rohwein  RFN 83,0 94,3 69,0 66,9 161,2
45. Hiroo Shima  Japonia 74,0 78,4 76,0 82,6 161,0
46. Per Bergerud  Norwegia 75,0 74,5 78,5 85,6 160,1
47. Thomas Klauser  NRD 77,0 83,2 73,5 76,1 159,3
48. Christian Hauswirth  Szwajcaria 73,5 76,6 76,0 82,6 159,2
49. Angel Stojanow  Bułgaria 72,5 74,0 77,0 83,2 157,2
50. Jurij Gołowczikow  ZSRR 66,0 57,6 84,0 96,9 154,5
51. David Brown  Kanada 71,0 70,6 77,0 83,2 153,8
52. Armin Kogler  Austria 72,0 74,7 74,0 78,4 153,1
53. Fabrice Piazzini  Szwajcaria 75,0 76,5 73,5 76,1 152,6
54. José Rivera  Hiszpania 72,5 71,5 70,0 70,0 141,5
55. Hirokazu Yagi  Japonia 75,0 81,5 62,0 51,7 133,2
56. Bernat Sola  Hiszpania 71,0 72,1 65,5 60,8 132,9
57. Primož Ulaga Jugosławia 59,5 36,2 82,5 95,5 130,9
58. Ángel Janiquet  Hiszpania 64,5 58,2 67,5 63,5 121,7

Konkurs indywidualny na skoczni K-112 (18.02.1984)[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Skoczek Kraj Seria 1 Seria 2 Wynik punktowy[19]
Skok Nota Skok Nota
1. Matti Nykänen  Finlandia 116,0 119,1 111,0 112,1 231,2
2. Jens Weißflog  NRD 107,0 106,0 107,5 107,7 213,7
3. Pavel Ploc  Czechosłowacja 103,5 97,1 109,0 105,8 202,9
4. Jeff Hastings  Stany Zjednoczone 102,5 95,7 107,0 105,5 201,2
5. Jari Puikkonen  Finlandia 103,5 100,1 102,0 96,5 196,6
6. Armin Kogler  Austria 106,0 103,1 99,5 92,5 195,6
7. Andreas Bauer  RFN 105,0 102,2 100,5 92,4 194,6
8. Vladimír Podzimek  Czechosłowacja 98,5 88,6 108,0 105,9 194,5
9. Stefan Stannarius  NRD 101,0 95,6 99,5 93,0 188,6
10. Horst Bulau  Kanada 101,0 94,6 100,0 93,7 188,3
11. Tomaž Dolar Jugosławia 101,5 93,8 100,5 91,9 185,7
12. Ladislav Dluhoš  Czechosłowacja 106,0 101,1 95,5 84,4 185,5
13. Primož Ulaga Jugosławia 99,0 89,3 103,0 95,9 185,2
14. Pentti Kokkonen  Finlandia 98,5 90,1 99,0 92,3 182,4
15. Vasja Bajc Jugosławia 103,5 99,6 94,0 81,8 181,4
16. Markku Pusenius  Finlandia 100,5 93,4 97,0 87,5 180,9
17. Piotr Fijas  Polska 103,0 96,9 95,0 83,7 180,6
18. Ole Christian Eidhammer  Norwegia 100,5 93,4 97,0 86,5 179,9
19. Hirokazu Yagi  Japonia 96,5 86,8 99,5 93,0 179,8
20. Satoru Matsuhashi  Japonia 103,5 98,6 92,0 79,0 177,6
21. Matthias Buse  NRD 102,0 97,0 93,0 79,9 176,9
22. Hansjörg Sumi  Szwajcaria 99,0 88,3 98,5 88,1 176,4
23. Jiří Parma  Czechosłowacja 94,0 81,8 100,0 92,2 174,0
24. Hans Wallner  Austria 94,0 80,3 100,0 93,2 173,5
25. Ron Richards  Kanada 94,0 79,3 101,0 93,6 172,9
26. Klaus Ostwald  NRD 98,5 89,6 95,0 82,2 171,8
27. Vegard Opaas  Norwegia 100,0 98,2 95,5 72,9 171,1
28. Andreas Felder  Austria 94,0 80,8 99,5 89,5 170,3
29. Reed Zuehlke  Stany Zjednoczone 96,0 85,6 95,5 82,9 168,5
30. Giennadij Prokopienko  ZSRR 93,5 79,1 97,0 88,0 167,1
31. Ole Gunnar Fidjestøl  Norwegia 95,0 82,2 94,0 81,8 164,0
32. Gérard Colin  Francja 90,0 71,2 101,0 92,6 163,8
33. Lido Tomasi  Włochy 100,5 91,9 88,0 69,4 161,3
34. Massimo Rigoni  Włochy 92,0 78,5 94,0 80,8 159,3
35. Peter Rohwein  RFN 92,5 77,7 95,0 80,7 158,4
36. Steve Collins  Kanada 99,0 89,8 86,0 66,6 156,4
37. Mike Holland  Stany Zjednoczone 90,0 71,2 96,0 83,6 154,8
38. Georg Waldvogel  RFN 95,0 82,7 89,0 71,8 154,5
39. Jurij Gołowczikow  ZSRR 86,0 65,6 98,0 86,4 152,0
40. Fabrice Piazzini  Szwajcaria 91,5 74,8 92,5 76,7 151,5
41. Manfred Steiner  Austria 96,0 85,6 84,0 63,8 149,4
42. Władimir Brejczew  Bułgaria 85,0 64,2 92,0 75,5 139,7
43. Masaru Nagaoka  Japonia 92,0 75,5 84,0 63,3 138,8
44. Sandro Sambugaro  Włochy 88,0 68,9 88,0 69,4 138,3
45. Miran Tepeš Jugosławia 77,0 47,0 95,0 83,7 130,7
46. Janusz Malik  Polska 85,0 65,2 84,0 62,3 127,5
47. David Brown  Kanada 81,0 57,1 84,5 64,5 121,6
48. José Rivera  Hiszpania 84,0 63,3 76,0 50,6 113,9
49. Angel Stojanow  Bułgaria 82,0 59,0 77,0 49,5 108,5
50. Bernat Sola  Hiszpania 74,0 47,3 77,0 52,0 99,3
51. Hiroo Shima  Japonia 78,0 44,4 77,0 51,5 95,9
52. Rolf Åge Berg  Norwegia 74,0
[c] 		12,8 90,0 74,7 87,5
53. Dennis McGrane  Stany Zjednoczone 71,0
[c] 		7,1 89,0 72,8 79,9

Składy reprezentacji[edytuj | edytuj kod]

Poniżej znajduje się zestawienie wszystkich skoczków narciarskich, którzy wystartowali w konkursach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1984 w Sarajewie. W statystykach zawodnicy uporządkowani zostali według państw, w barwach których startowali. Dodatkowo, dla zawodników, którzy wystartowali w konkursach poprzednich igrzysk, podano miejsca, które w nich uzyskali.

Zawodnik Data urodzenia Miejsce na ZIO 1980 Miejsca na ZIO 1984 Źródło
normalna duża normalna duża
Austria (5)
Austria Felder, AndreasAndreas Felder 6 marca 1962 nie startował 6. 28. [29]
Austria Kogler, ArminArmin Kogler 4 września 1959 12. 5. 52. 6. [30]
Austria Steiner, ManfredManfred Steiner 27 listopada 1962 nie startował – 41. [31]
Austria Vettori, ErnstErnst Vettori 25 czerwca 1964 nie startował 36. – [32]
Austria Wallner, HansHans Wallner 29 maja 1953 nie startował 24. 24. [33]
Bułgaria (3)
Bułgaria Bożkow, WalentinWalentin Bożkow 2 maja 1958 nie startował 37. – [34]
Bułgaria Brejczew, WładimirWładimir Brejczew 16 grudnia 1958 nie startował 19. 42. [35]
Bułgaria Stojanow, AngelAngel Stojanow 23 czerwca 1958 nie startował 49. 49. [36]
Czechosłowacja (5)
Czechosłowacja Dluhoš, LadislavLadislav Dluhoš 6 października 1965 nie startował – 12. [37]
Czechosłowacja Parma, JiříJiří Parma 9 stycznia 1963 nie startował 10. 23. [38]
Czechosłowacja Ploc, PavelPavel Ploc 15 czerwca 1964 nie startował 14. 3. [39]
Czechosłowacja Podzimek, VladimírVladimír Podzimek 12 maja 1965 nie startował 39. 8. [40]
Czechosłowacja Švagerko, MartinMartin Švagerko 2 października 1967 nie startował 42. – [41]
Finlandia (4)
Finlandia Kokkonen, PenttiPentti Kokkonen 15 grudnia 1955 5. 12. 12. 14. [42]
Finlandia Nykänen, MattiMatti Nykänen 17 lipca 1963 nie startował 2. 1. [43]
Finlandia Puikkonen, JariJari Puikkonen 25 czerwca 1959 16. 3. 3. 5. [44]
Finlandia Pusenius, MarkkuMarkku Pusenius 29 maja 1964 nie startował 20. 16. [45]
Francja (1)
Francja Colin, GérardGérard Colin 3 marca 1958 35. 42. 15. 32. [46]
Hiszpania (3)
Hiszpania Janiquet, ÁngelÁngel Janiquet 25 października 1962 nie startował 58. – [47]
Hiszpania Rivera, JoséJosé Rivera 29 grudnia 1962 nie startował 54. 48. [48]
Hiszpania Sola, BernatBernat Sola 5 września 1965 nie startował 56. 50. [49]
Japonia (4)
Japonia Matsuhashi, SatoruSatoru Matsuhashi 6 grudnia 1961 nie startował 34. 20. [50]
Japonia Nagaoka, MasaruMasaru Nagaoka 6 sierpnia 1962 nie startował 22. 43. [51]
Japonia Shima, HirooHiroo Shima 10 maja 1963 nie startował 45. 51. [52]
Japonia Yagi, HirokazuHirokazu Yagi 26 grudnia 1959 2. 19. 55. 19. [53]
Jugosławia (5)
Bajc, VasjaVasja Bajc 19 stycznia 1962 nie startował 17. 15. [54]
Dolar, TomažTomaž Dolar 27 października 1966 nie startował – 11. [55]
Globočnik, BojanBojan Globočnik 26 lutego 1962 nie startował 40. – [56]
Tepeš, MiranMiran Tepeš 25 kwietnia 1961 44. 40. 27. 45. [57]
Ulaga, PrimožPrimož Ulaga 20 lipca 1962 nie startował 57. 13. [58]
Kanada (4)
Kanada Brown, DavidDavid Brown 16 września 1965 nie startował 51. 47. [59]
Kanada Bulau, HorstHorst Bulau 14 sierpnia 1962 41. 29. 38. 10. [60]
Kanada Collins, SteveSteve Collins 13 marca 1964 28. 9. 25. 36. [61]
Kanada Richards, RonRon Richards 5 czerwca 1963 nie startował 29. 25. [62]
Niemiecka Republika Demokratyczna (5)
Buse, MatthiasMatthias Buse 3 marca 1959 nie startował 21. – [63]
Freitag, HolgerHolger Freitag 8 października 1963 nie startował 35. – [64]
Ostwald, KlausKlaus Ostwald 26 sierpnia 1958 – 15. 13. 26. [65]
Stannarius, StefanStefan Stannarius 20 października 1961 nie startował 4. 9. [66]
Weißflog, JensJens Weißflog 21 lipca 1964 nie startował 1. 2. [67]
Norwegia (6)
Norwegia Berg, Rolf ÅgeRolf Åge Berg 14 kwietnia 1957 nie startował 5. 52. [68]
Norwegia Bergerud, PerPer Bergerud 28 czerwca 1956 18. 16. 46. – [69]
Norwegia Bråten, SteinarSteinar Bråten 17 września 1962 nie startował 18. – [70]
Norwegia Eidhammer, Ole ChristianOle Christian Eidhammer 15 kwietnia 1965 nie startował – 18. [71]
Norwegia Fidjestøl, Ole GunnarOle Gunnar Fidjestøl 21 marca 1960 nie startował – 31. [72]
Norwegia Opaas, VegardVegard Opaas 11 stycznia 1962 nie startował 8. 27. [73]
Polska (2)
Polska Fijas, PiotrPiotr Fijas 27 czerwca 1958 47. 14. 7. 17. [74]
Polska Malik, JanuszJanusz Malik 30 września 1964 nie startował 30. 46. [75]
Republika Federalna Niemiec (4)
Bauer, AndreasAndreas Bauer 21 stycznia 1964 nie startował 11. 7. [76]
Klauser, ThomasThomas Klauser 9 czerwca 1964 nie startował 47. – [77]
Rohwein, PeterPeter Rohwein 26 czerwca 1962 nie startował 44. 35. [78]
Waldvogel, GeorgGeorg Waldvogel 7 lipca 1961 nie startował 22. 38. [79]
Stany Zjednoczone (5)
Stany Zjednoczone Arnold, LandisLandis Arnold 6 sierpnia 1960 nie startował 28. – [80]
Stany Zjednoczone Hastings, JeffJeff Hastings 25 czerwca 1959 nie startował 9. 4. [81]
Stany Zjednoczone Holland, MikeMike Holland 9 grudnia 1961 nie startował 41. 37. [82]
Stany Zjednoczone McGrane, DennisDennis McGrane 7 lipca 1962 nie startował 33. 53. [83]
Stany Zjednoczone Zuehlke, ReedReed Zuehlke 26 października 1960 – 45. – 29. [84]
Szwajcaria (3)
Szwajcaria Hauswirth, ChristianChristian Hauswirth 23 grudnia 1965 nie startował 48. – [85]
Szwajcaria Piazzini, FabriceFabrice Piazzini 9 listopada 1965 nie startował 53. 40. [86]
Szwajcaria Sumi, HansjörgHansjörg Sumi 19 stycznia 1959 9. 7. 32. 22. [87]
Włochy (3)
Włochy Rigoni, MassimoMassimo Rigoni 24 listopada 1961 nie startował 16. 34. [88]
Włochy Sambugaro, SandroSandro Sambugaro 6 lipca 1965 nie startował 43. 44. [89]
Włochy Tomasi, LidoLido Tomasi 17 listopada 1955 38. 46. 21. 33. [90]
Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (3)
Gołowczikow, JurijJurij Gołowczikow 10 lipca 1963 nie startował 50. 39. [91]
Prokopienko, GiennadijGiennadij Prokopienko 18 stycznia 1964 nie startował 26. 30. [92]
Sawin, WalerijWalerij Sawin 16 września 1965 nie startował 31. – [93]

Upadki[edytuj | edytuj kod]

W drugiej serii konkursu na skoczni K-90 skoku nie ustał Mike Holland, który upadł po uzyskaniu 87 metrów[82]. W pierwszej serii zawodów na skoczni dużej odnotowano dwa upadki zawodników. Byli to: Dennis McGrane po skoku na 71 metrów oraz Rolf Åge Berg, który uzyskał 74 metry[83][68].

Klasyfikacja Pucharu Świata po igrzyskach[edytuj | edytuj kod]

W Pucharze Świata po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1984 nie nastąpiła żadna znacząca zmiana wśród czołowych zawodników. Prowadzenie w PŚ utrzymał Jens Weißflog, na drugim miejscu pozostał Matti Nykänen, a na trzecim - Horst Bulau. Na czwarte miejsce spadł Klaus Ostwald, który wcześniej plasował się na trzecim miejscu ex aequo z Bulau. Poniżej znajduje się klasyfikacja Pucharu Świata 1983/1984 po rozegraniu konkursów w Sarajewie[94].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Przeprowadzono także konkurs drużynowy o mistrzostwo świata w kombinacji norweskiej w Rovaniemi, gdyż konkurs ten również nie został włączony do kalendarza igrzysk.
  2. ↑ W kolumnie podana została wartość punktowa, którą uzyskiwał zawodnik za każdy osiągnięty metr.
  3. ↑ a b c Skok zakończony upadkiem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2011-11-27]. (ang.).
  2. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 107. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  3. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 108. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  4. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 185. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  5. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 122. [dostęp 2012-02-13]. (ang.).
  6. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 181-182. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  7. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 16-17. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  8. ↑ FIS-Ski - FIS History. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  9. ↑ U.S.A. Ski Jumpers at the World Championships. skijumpeast.com. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  10. ↑ World Ski Statistics / Statistique mondiale de ski / Welt-Skistatistik. fis-ski.com. s. 33. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  11. ↑ Skoki narciarskie - Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1980: 17.02.1980 - Lake Placid (USA) K-86. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-12]. (pol.).
  12. ↑ Skoki narciarskie - Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1980: 23.02.1980 - Lake Placid (USA) K-114. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-12]. (pol.).
  13. ↑ Skoki narciarskie - Puchar Świata 1983/1984. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-12]. (pol.).
  14. ↑ Skoki narciarskie - Turniej Czterech Skoczni 1983/1984. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-12]. (pol.).
  15. ↑ Skoki narciarskie - Puchar Świata 1983/1984: Klasyfikacja po konkursie: 22.01.1984, Sapporo K-110. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-13]. (pol.).
  16. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 46. [dostęp 2012-02-13]. (ang.).
  17. ↑ a b c d e 14th Winter Olympic Games in Sarajevo, Ski Jumping / 70 meter Hill, Sarajevo (JUG), Malo Polje, K-Point : 90.0 m, February 12th 1984. skijump-db.net [web.archive.org], 8 maja 2003. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  18. ↑ Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 49. [dostęp 2012-02-13]. (ang.).
  19. ↑ a b c d e 14th Winter Olympic Games in Sarajevo, Ski Jumping / 90 meter Hill, Sarajevo (JUG), Malo Polje, K-Point : 112.0 m, February 18th 1984. skijump-db.net [web.archive.org], 8 maja 2003. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  20. ↑ a b Sarajevo'84: Final report published by the Organising Committee of the XlVth Winter Olympic Games 1984 at Sarajevo. la84foundation.org. s. 42-48. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  21. ↑ Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-13]. (ang.).
  22. ↑ Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-13]. (ang.).
  23. ↑ Skoki Narciarskie - Matti Nykänen (Finlandia). skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-13]. (pol.).
  24. ↑ Malo Polje, Sarajevo. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-02-14]. (pol.).
  25. ↑ Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-14]. (ang.).
  26. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-14]. (ang.).
  27. ↑ Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-14]. (ang.).
  28. ↑ Wojciech Szatkowski: Skoki Narciarskie: Skoki Narciarskie na Olimpiadzie. skijumping.pl, 30 kwietnia 2003. s. 2. [dostęp 2012-02-14]. (pol.).
  29. ↑ Andreas Felder Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  30. ↑ Armin Kogler Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  31. ↑ Manfred Steiner Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  32. ↑ Ernst Vettori Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  33. ↑ Hans Wallner Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  34. ↑ Valentin Bozhkov Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  35. ↑ Vladimir Breychev Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  36. ↑ Angel Stoyanov Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  37. ↑ Ladislav Dluhoš Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  38. ↑ Jiří Parma Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  39. ↑ Pavel Ploc Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  40. ↑ Vladimír Podzimek Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  41. ↑ Martin Švagerko Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  42. ↑ Pentti Kokkonen Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  43. ↑ Matti Nykänen Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  44. ↑ Jari Puikkonen Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  45. ↑ Markku Pusenius Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  46. ↑ Gérard Colin Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  47. ↑ Ángel Janiquet Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  48. ↑ José Rivera Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  49. ↑ Bernat Sola Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  50. ↑ Satoru Matsuhashi Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  51. ↑ Masaru Nagaoka Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  52. ↑ Hiroo Shima Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  53. ↑ Hirokazu Yagi Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  54. ↑ Vasja Bajc Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  55. ↑ Tomaž Dolar Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  56. ↑ Bojan Globočnik Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  57. ↑ Miran Tepeš Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  58. ↑ Primož Ulaga Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  59. ↑ David Brown Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  60. ↑ Horst Bulau Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  61. ↑ Steve Collins Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  62. ↑ Ron Richards Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  63. ↑ Matthias Buse Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  64. ↑ Holger Freitag Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  65. ↑ Klaus Ostwald Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  66. ↑ Stefan Stannarius Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  67. ↑ Jens Weißflog Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  68. ↑ a b Rolf Åge Berg Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  69. ↑ Per Bergerud Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  70. ↑ Steinar Bråten Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  71. ↑ Ole Christian Eidhammer Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  72. ↑ Ole Gunnar Fidjestøl Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  73. ↑ Vegard Opaas Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  74. ↑ Piotr Fijas Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  75. ↑ Janusz Malik Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  76. ↑ Andi Bauer Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  77. ↑ Thomas Klauser Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  78. ↑ Peter Rohwein Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  79. ↑ Georg Waldvogel Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  80. ↑ Landis Arnold Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  81. ↑ Jeff Hastings Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  82. ↑ a b Mike Holland Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  83. ↑ a b Dennis McGrane Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  84. ↑ Reed Zuehlke Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  85. ↑ Christian Hauswirth Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  86. ↑ Fabrice Piazzini Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  87. ↑ Hansjörg Sumi Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  88. ↑ Massimo Rigoni Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  89. ↑ Sandro Sambugaro Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  90. ↑ Lido Tomasi Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  91. ↑ Yury Golovchikov Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  92. ↑ Gennady Prokopenko Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  93. ↑ Valery Savin Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2012-02-11]. (ang.).
  94. ↑ Skoki narciarskie - Puchar Świata 1983/1984: Klasyfikacja po konkursie: 18.02.1984, Sarajevo K-112. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2012-02-13]. (pol.).

Źródła[edytuj | edytuj kod]

Dyscypliny na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Sarajewo 1984

Flaga olimpijska

Skoki narciarskie na zimowych igrzyskach olimpijskich

Skoki narciarskie

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikiprojekt:Skoki_narciarskie/Dopracowywanie_artykułów/Skoki_narciarskie_na_Zimowych_Igrzyskach_Olimpijskich_1984&oldid=74043733”