Przejdź do zawartości

Wybory uzupełniające w Norwich North w 2009 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wybory uzupełniające do Izby Gmin w okręgu Norwich North odbyły się 23 lipca 2009 roku. Były to pierwsze wybory do Izby Gmin po wybuchu skandalu dotyczącego nieuzasadnionych wydatków posłów. Skandal, który wstrząsnął brytyjską sceną polityczną w 2009 roku, spowodował kryzys wiarygodności trzech głównych partii: laburzystów, konserwatystów i liberalnych demokratów. Wybory uzupełniające w Norwich North traktowano jako próbę sił przed kolejnymi ogólnokrajowymi wyborami do Izby Gmin, które miały się odbyć w ciągu niespełna roku.

Frekwencja wyborcza wyniosła 45,9% (w porównaniu z 61,1% w wyborach w 2005 roku). Wybory wygrała kandydatka konserwatystów Chloe Smith. (W wyborach w 2010 udało jej się utrzymać mandat).

Były to piąte wybory uzupełniające do Izby Gmin od czasu objęcia stanowiska premiera przez Gordona Browna i piąte przegrane przez laburzystów[1].

Geneza wyborów[edytuj | edytuj kod]

Powodem rozpisania wyborów uzupełniających była rezygnacja z mandatu urzędującego posła Iana Gibsona. Gibson ogłosił swoją decyzję 5 czerwca 2009, po tym, jak komisja dyscyplinarna Partii Pracy postanowiła, że nie będzie mógł ubiegać się o reelekcję jako kandydat laburzystów[2]. Powodem zakazu było sprzedanie przez Gibsona mieszkania własnej córce poniżej ceny rynkowej[2].

Gibson cieszył się powszechnie opinią dobrego posła[3]. „The Guardian” uznał go za „jednego z najświetniejszych posłów do Izby Gmin”[4]. Według „Timesa” rzeczywistym powodem ukarania Gibsona była jego opozycyjna postawa wobec Gordona Browna. Gibson był kojarzony z lewym skrzydłem Partii Pracy[3]. Wbrew rządowi głosował m.in. przeciwko wojnie w Iraku, projektom wprowadzenia dowodów osobistych oraz ustawom antyterrorystycznym[4][5].

Znaczna część mieszkańców okręgu, który reprezentował, uważała, że został potraktowany niesprawiedliwie. Zdaniem wielu komentatorów mógłby bez problemu odzyskać mandat, gdyby ubiegał się o reelekcję jako kandydat niezależny. Jednak Gibson postanowił nie kandydować, popierając oficjalnego kandydata laburzystów[6].

Kandydaci i kampania wyborcza[edytuj | edytuj kod]

Zarejestrowano 12 kandydatów[7]. Głównymi kandydatami byli:

Pozostali kandydaci to: Peter Baggs (niezależny), Thomas Burridge (Partia Libertariańska), Anne Fryatt (NOTA[8]), Bill Holden (niezależny), Alan Hope (Official Monster Raving Loony Party), Craig Murray (Put an Honest Man into Parliament), Glenn Tingle (UKIP) oraz Robert West (BNP).

Chloe Smith i Chris Ostrowski byli wyznaczonymi przez swoje partie kandydatami spoza okręgu. April Pond to lokalna właścicielka małej firmy. Rupert Read to wykładowca filozofii na University of East Anglia i radny miasta Norwich. Craig Murray, rektor University of Dundee i były ambasador brytyjski w Uzbekistanie, usunięty w październiku 2004 z powodu krytyki naruszeń praw człowieka przez rząd uzbecki, prowadził kampanię skoncentrowaną na walce z korupcją.

Komentatorzy podkreślali, że w kampanii wyborczej ważną rolę odgrywa „czynnik Iana Gibsona” – przywiązanie mieszkańców okręgu do swojego posła i rozczarowanie sposobem, w jaki został potraktowany przez Partię Pracy. W ramach kampanii konserwatystów Lider Opozycji David Cameron odwiedził Norwich pięciokrotnie. Kandydat laburzystów był nieobecny w ostatnich dniach kampanii, ponieważ został hospitalizowany z powodu świńskiej grypy. Read, Ostrowski, Tingle i Smith podpisali zobowiązanie do prowadzenia „czystej kampanii”, Pond odmówiła podpisania zobowiązania, twierdząc, że jej partia zawsze prowadzi czystą kampanię[9].

Sondaż[edytuj | edytuj kod]

Norwich North był uważany za jeden z najpewniejszych okręgów Partii Pracy we wschodniej Anglii[10]. Jednak pierwszy sondaż z końca czerwca największe szanse na mandat dawał konserwatystom (w nawiasie zmiana w stosunku do wyniku wyborów w 2005 roku w punktach procentowych)[11]:

Był to jedyny sondaż przeprowadzony przed wyborami. Wybory uznano za jeden z niezwykle rzadkich przypadków, gdy realną szansę na mandat mają cztery partie[3].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Wybory przyniosły zwycięstwo konserwatystom. Ich kandydatka zdobyła 7 348 głosów więcej niż następny w kolejności kandydat laburzystów. Zaskoczeniem był dobry wynik UKIP, która wyprzedziła Zielonych i zajęła czwarte miejsce. UKIP i Zieloni to jedyne partie, które zdobyły w wyborach uzupełniających większą bezwzględną liczbę głosów niż w poprzednich wyborach do Izby Gmin w tym okręgu. Frekwencję wyborczą oceniono jako „bardzo niską”[9].

Wybory uzupełniające w Norwich North w 2009 roku[9][12]
Partia Kandydat Liczba głosów % +/− %
Partia Konserwatywna Chloe Smith 13 591 39,54 +6,29
Partia Pracy Chris Ostrowski 6 243 18,16 –26,70
Liberalni Demokraci April Pond 4 803 13,97 –2,22
UKIP Glenn Tingle 4 068 11,83 +9,45
Zieloni Rupert Read 3 350 9,74 +7,08
Put an Honest Man into Parliament Craig Murray 953 2,77 –
BNP Robert West 941 2,74 –
kandydat niezależny Bill Holden 166 0,48 –0,17
Official Monster Raving Loony Party Alan Hope 144 0,42 –
NOTA Anne Fryatt 59 0,17 –
Partia Libertariańska Thomas Burridge 36 0,10 –
kandydat niezależny Peter Baggs 23 0,07 –
Razem (frekwencja: 45,9%) 34 377

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Deborah Summers: Norwich North defeat is fifth byelection blow to Brown. The Guardian, 24 lipca 2009. [dostęp 2009-07-24]. (ang.).
  2. ↑ a b MP quitting to force by-election. BBC, 5 czerwca 2009. [dostęp 2009-07-21]. (ang.).
  3. ↑ a b c Rod Liddle: Feel that – it’s voter rumble building up in Norwich. The Times, 19 lipca 2009. [dostęp 2009-07-21]. (ang.).
  4. ↑ a b artykuł redakcyjny: In praise of ... Ian Gibson. The Guardian, 9 lipca 2009. [dostęp 2009-07-21]. (ang.).
  5. ↑ Cath Elliott: Defending my MP. The Guardian, 7 czerwca 2009. [dostęp 2009-07-23]. (ang.).
  6. ↑ Patrick Barkham: Norwich ponders a Green future as byelection looms. The Guardian, 15 lipca 2009. [dostęp 2009-07-21]. (ang.).
  7. ↑ Statement of Persons Nominated and Notice of Poll. Broadland District Council, 8 lipca 2009. [dostęp 2009-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-18)]. (ang.).
  8. ↑ Dosł. none of the above, czyli „żaden z powyższych”.
  9. ↑ a b c Andrew Sparrow: Norwich North byelection results – live. Guardian.co.uk, 24 lipca 2009. [dostęp 2009-07-24]. (ang.).
  10. ↑ Andrew Sinclair: Parties gear up for by-election. BBC, 5 lipca 2009. [dostęp 2009-07-21]. (ang.).
  11. ↑ Anthony Wells: First Norwich North Poll. UK Polling Report, 26 czerwca 2009. [dostęp 2009-07-21]. (ang.).
  12. ↑ Norwich North. The Guardian. [dostęp 2009-07-25]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wybory_uzupełniające_w_Norwich_North_w_2009_roku&oldid=73464958”