Przejdź do zawartości

Załuże (sielsowiet Krzywoszyn)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Załuże
Залужжа
Залужье
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

lachowicki

Sielsowiet

Krzywoszyn

Populacja
• liczba ludności


86
(2009)

Kod pocztowy

225387

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Załuże”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Załuże”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Załuże”
Ziemia52°48′44″N 26°02′45″E/52,812222 26,045833

Załuże (biał. Залужжа, Załużża; ros. Залужье, Załużje) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie lachowickim, w sielsowiecie Krzywoszyn.

Warunki naturalne[edytuj | edytuj kod]

Załuże leży na skraju dużego kompleksu leśnego, nad rzeką Szczarą. W pobliżu położony jest Rezerwat przyrody Puszcza Święcicka.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W Rzeczypospolitej Obojga Narodów leżało w województwie nowogródzkim, w powiecie nowogródzkim. W 1589 zostało nadane jezuitom nieświeskim przez Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła Sierotkę. Po kasacie zakonu, w 1775 dobra te przypadły Potockim[1]. Odpadło od Polski w wyniku II rozbioru.

W XIX i w początkach XX w. położone było w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie nowogródzkim, w gminie Krzywoszyn. Znajdowała się tu wówczas przystań na Szczarze oraz kaplica katolicka, w 1895 już nieistniejąca[1].

W dwudziestoleciu międzywojennym leżało w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie baranowickim[a], w gminie Krzywoszyn[2]. W 1921 miejscowość liczyła 351 mieszkańców, zamieszkałych w 64 budynkach, wyłącznie Polaków. 342 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 9 rzymskokatolickiego[2].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Załuże (11), pow. nowogródzki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 360.
  2. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Województwo Nowogródzkie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]