Zasłonak oliwkowoochrowy
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
zasłonak oliwkowoochrowy |
Nazwa systematyczna | |
Cortinarius subtortus (Pers.) Fr. Epicr. syst. mycol. (Upsaliae)': 306 (1838) [1836-1838] | |
Zasięg | |
Zasięg występowania w Europie |
Zasłonak oliwkowoochrowy (Cortinarius subtortus (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cortinarius, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Agaricus subtortus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Elias Fries w 1838 r., przenosząc go do rodzaju Cortinarius[1].
- Agaricus subtortus Pers. 1801
- Cortinarius opimatus Britzelm. 1899
- Cortinarius subtortus var. opimatus (Britzelm.) Moënne-Locc. & Reumaux 1990
- Cortinarius subtortus (Pers.) Fr. 1838 var. subtortus
- Myxacium subtortum (Pers.) P. Kumm. 1871
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 1999 r., Andrzej Nespiak w 1975 r. opisał ten gatunek pod nazwą zasłonak przekręcony[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2,5–6 cm, za młodu półkulisty, potem łukowaty, w końcu płaski, a nawet płytkowklęsły. W stanie suchym gładki, matowy lub jedwabiście błyszczący, w stanie wilgotnym kleisty. Powierzchnia o barwie od oliwkowoochrowej do oliwkowobrązowej. Brzeg silnie podwinięty i u młodych owocników połączony z trzonem białą zasnówką[4].
Szerokie i do trzonu szeroko przyrośnięte, brzuchate, początkowo jasnooliwkowoszare, potem czerwonobrązowe. U młodych owocników ostrza białawe i równe[4].
Wysokość 4–9 cm, grubość 1–1,5 cm, walcowaty z maczugowatą podstawą, kruchy, początkowo pełny, potem pusty. Powierzchnia u młodych owocników biaława, pokryta kremowymi pozostałościami osłony, u starszych oliwkowoszara, żółtawa lub jasnoochrowa[4].
Kremowy do jasnoochrowego, w smaku nieco gorzki[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki: owalne, słabo lub umiarkowanie pokryte ostrymi brodawkowami, 6,5–7,5 × 5–5,7 μm. W hymenium liczne wrzecionowate cystydy. Wysyp zarodników rdzawobrązowy[5].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane są jego stanowiska tylko w Europie i Kanadzie[6]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 2 stanowiska (w Beskidzie Żywieckim i Tatrach)[3].
Rośnie na kwaśnych i wilgotnych glebach, między mchami, głównie w górskich w lasach iglastych[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2018-01-22] .
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2018-01-19] .
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1 .
- ↑ a b c d e f Pavol Škubla , Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1 .
- ↑ Champignions du Qébec. ''Cortinarius subtortus'' / Cortinaire tordu [online] [dostęp 2018-01-22] .
- ↑ Mapa występowania Cortinarius subtortus na świecie [online] [dostęp 2018-01-19] .