Zasada solidarności
Zasada solidarności – w bioetyce zasada dotycząca dawstwa komórek, tkanek lub narządów w celach transplantacji.
Zgodnie z nią w sytuacjach braku istotnego zagrożenia dla udzielającego pomocy do udzielenia takowej pomocy zobowiązuje poczucie solidarności międzyludzkiej. Tadeusz Brzeziński widzi jej umocowanie w karcie watykańskiej autorstwa Jana Pawła II. Mówi ona o „ofiarowaniu części siebie, swojej krwi i swojego ciała, by inni mogli dalej żyć”. Zauważa tutaj nie problemy, a wyzwania, które określa jako „nowe i wspaniałe”. Dostrzega też, że wraz z nauką, z rozwojem medycyny pojawiają się nowe sposoby okazywania miłości bliźniego[1].
Oczywiście aprobata dla dawstwa wymaga spełnienia pewnych warunków. Wyklucza się dawstwo gonad, działania stanowiące istotne zagrożenie dla dawcy, nakładane są też pewne wymogi dotyczące świadomej zgody udzielanej przez dawcę[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Tadeusz Brzeziński: Etyka lekarska. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2012, s. 189-190. ISBN 978-83-200-4558-1.