Łódzkie Towarzystwo Cyklistów
| Data założenia |
lipiec 1886 |
|---|---|
| Data rozwiązania |
5 grudnia 1918 |
| Państwo | |
| Adres |
dawny adres: |
| Prezes |
|
Łódzkie Towarzystwo Cyklistów (niem. Lodzer Cyklisten Verein) – najstarszy klub kolarski w Łodzi, powstały w lipcu 1886 r.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Łódzkie Towarzystwo Cyklistów powołali w lipcu 1886 r. m.in. Robert Resiger, Karol Bernhardt Steinert i Ryszard Steinert – łódzcy fabrykanci. W listopadzie 1886 r. uchwała ustanawiająca ŁTC została zalegalizowana przez gubernatora piotrkowskiego. Do ŁTC dołączali przede wszystkim młodzi ludzie pochodzący z zamożnych rodzin – głównie fabrykanckich rodów z Łodzi, Pabianic i Zgierza. Dostęp do klubu dla biedniejszych warstw społeczeństwa był utrudniony ze względu na konieczność opłacania miesięcznych składek, wynoszących 5 rubli oraz posiadania własnego roweru, którego koszt oscylował wokół 120 rubli. Klub skupiał niemal wyłącznie członków pochodzenia niemieckiego, w tym osoby m.in. następujące: Juliusz Teodor Heinzel, Adolf John, Bruno Biedermann, Robert Junior Biedermann, Alfred Biedermann, Emil Geyer, Ryszard Geyer oraz Leopold Kindermann. W 1893 r. wśród członków ŁTC można było wyróżnić tylko jednego fabrykanta pochodzenia żydowskiego – Władysława Barucha, a także kilku Polaków. ŁTC próbowało podkreślać i utrzymywać swój elitarny charakter, w związku z czym regularnie organizowało wspólne, uroczyste śniadania, wieczory taneczne organizowane zazwyczaj w Grand Hotelu, obchody Bożego Narodzenia[1]. Cykliści pochodzenia polskiego w związku z brakiem możliwości dostania się do elitarnego, niemieckiego ŁTC zrzeszyli się w polskim Warszawskim Towarzystwie Cyklistów (powstałym w 1886 r.), zawiązując 19 lutego 1889 r. Konsulat Łódzki Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów[2]. ŁTC w 1886 r. rozpoczęło organizowanie pierwszych zawodów kolarskich na trasie Łódź - Ruda Pabianicka[1]. Około 1908 r. powstała I łódzka sekcja tenisowa w ramach klubu, tenisiści rozgrywali swoje mecze w Parku Helenów[3]. We wrześniu 1909 r. sekcja zorganizowała pierwszy turniej o mistrzostwo Łodzi, wygrany przez Karola Steinerta, a także przez Elzę Gehlig. W kolejnych latach sekcja ta rozgrywała turnieje wewnętrzne oraz spotkania zewnętrzne, m.in. z tenisistami Warszawskiego Koła Sportowego. W 1913 r. sekcja tenisowa ŁTC w wyniku zezwolenia władz przekształciło się w Łódzki Klub Lawntenisowy 1913[3] Działalność ŁTC przerwała I wojna światowa. Wznowiono ją 5 grudnia 1918 r. poprzez zjednoczenie ŁTC z powstałym w 1897 r. SS „Union”, formalnie fuzję zespołów zatwierdzono 12 grudnia 1918 r.[2]
Pozostała działalność[edytuj | edytuj kod]
ŁTC na swoje potrzeby wydzierżawiło teren i urządziło tor do ćwiczeń obok kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego przy ul. Przejazd 5, natomiast wewnątrz toru wybudowano kort tenisowy, na którym organizowano zawody[1]. Ponadto zawodnicy klubu ćwiczenia gimnastyczne w sali gimnastycznej Müllera przy ulicy Widzewskiej[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Łódzka burżuazja kochała automobile, rowery, konie, sztukę oraz sport [online], plus.dzienniklodzki.pl, 5 stycznia 2019 [dostęp 2021-07-25] (pol.).
- ↑ a b Wojtek Pożarlik, Gdziekolwiek jesteś - pamiętaj skąd pochodzisz [online], lozkol.pl [dostęp 2021-07-25] (pol.).
- ↑ a b T. Wolanowski, B. Skotnicki, Tenis w Łodzi, Biuletyn PZT, nr 5-6, 1971, s. 28-35.
- ↑ Andrzej Bogusz, Dawna Łódź sportowa 1824-1945, wyd. 1, Łódź: Muzeum Historii Miasta Łodzi, 2007, ISBN 978-83-87434-91-5, OCLC 239281837 [dostęp 2021-07-25].