Adam Nowosilski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Nowosilski
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Pełne imię i nazwisko

Adam Rafał Nowosilski

Data i miejsce urodzenia

24 października 1859
Kaśkiewicze

Data śmierci

1942

Przebieg służby
Lata służby

1887–1921

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Bydgoszcz
PKU 2 pp Leg.
PKU 4 pp Leg.

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Adam Rafał Nowosilski (ur. 24 października 1859 w majątku Kaśkiewicze, zm. 1942) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Adam Rafał Nowosilski urodził się 24 października 1859 roku w majątku Kaśkiewicze, w powiecie oszmiańskim, w rodzinie Franciszka, szlachcica, i Wincentyny[1]. W latach 1871-1877 był uczniem 1 Petersburgskiego Gimnazjum Wojskowego (ros. 1-я Санкт-Петербургская военная гимназия), które 22 lipca 1882 roku zostało przemianowane na 1 Korpus Kadetów. 1 września 1877 roku rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego, jako słuchacz 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej (ros. 2-е военное Константиновское училище). Dwa lata później ukończył szkołę jako prymus, awansował na podporucznika ze starszeństwem z 8 sierpnia 1879 roku i otrzymał przydział do Wołyńskiego Pułku Gwardii w Warszawie (ros. лейб-гвардии Волынский полк). W ewidencji armii rosyjskiej figurował jako Adam-Rafael Francewicz Nowosilski (Адам-Рафаэль Францевич Новосильский). W 1883 roku, będąc w kasynie oficerskim, w czasie rozmowy przyznał rację studentom polskim, a nie kuratorowi Warszawskiego Okręgu Szkolnego Aleksandrowi Apuchtinowi, twórcy zrusyfikowanego systemu szkolnictwa w Królestwie Polskim. Takie postępowanie zostało uznane za nielicujące ze stanowiskiem oficera Gwardii i zaważyło na przeniesieniu do 115 Wiaziemskiego Pułku Piechoty w Rydze[2]. W międzyczasie awansował na chorążego gwardii (ros. Прапорщик гвардии) ze starszeństwem z 16 września 1880 roku i porucznika (ros. Поручик) ze starszeństwem z 29 lipca 1883 roku. Ponad szesnaście lat dowodził kompanią, a przez kolejnych sześć lat batalionem. Na sztabskapitana (ros. Штабс-Капитан) awansował ze starszeństwem z 15 maja 1887 roku, kapitana (ros. Капитан) ze starszeństwem z 15 marca 1894 roku i podpułkownika (ros. Подполковник) ze starszeństwem z 26 lutego 1905 roku. 1 stycznia 1909 roku pełnił służbę w 177 Izborskim Pułku Piechoty (ros. 177-й пехотный Изборский полк), który wchodził w skład I Brygady 45 Dywizji Piechoty i stacjonował w Rydze[3]. Na pułkownika (Полковник) awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1910 roku. W 1914 roku pełnił służbę w 161 Aleksandropolskim Pułku Piechoty (ros. 161-й пехотный Александропольский полк), który wchodził w skład I Brygady 41 Dywizji Piechoty i stacjonował w Kazaniu. W tym samym roku, w czasie mobilizacji, objął dowództwo 94 Zapasowego Pułku Piechoty (ros. 94-й пехотный запасный полк) w Kazaniu (Kazański Okręg Wojskowy). 24 czerwca 1915 roku został pomocnikiem dyżurnego generała sztabu 10 Armii.

23 stycznia 1919 roku został przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie[4]. 20 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, z zaliczeniem do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, aż do demobilizacji[5]. 14 stycznia 1920 roku otrzymał przeniesienie służbowe z byłej rezerwy oficerskiej do Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz na stanowisko komendanta[6]. Od 30 kwietnia 1919 roku czasowo pełnił obowiązki komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 2 Pułku Piechoty Legionów w Piotrkowie[4].

6 lipca 1920 roku został komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień 4 Pułku Piechoty Legionów w Kielcach[7][8][9]. 14 października 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[10]. 18 lutego 1921 roku obowiązki komendanta PKU 4 pp Leg. przekazał pułkownikowi Karolowi Blok[11]. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty, z prawem noszenia munduru[12].

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała brygady[13]. Na emeryturze mieszkał w Kielcach, a następnie w Warszawie[14][15][16][17]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A10-4-8/9)[18].

Generał Nowosilski był żonaty z Marią Wiktorią Jankowską, z którą miał dwoje dzieci: Jadwigę (ur. 1900) i Leona Mikołaja Korwin-Nowosilskiego (1898-1967), podpułkownika dyplomowanego artylerii[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 232.
  2. ↑ Mariusz Kulik, Polacy w jednostkach Rosyjskiej Gwardii w Warszawie na przełomie XIX i XX wieku, „Niepodległość i Pamięć” Czasopismo humanistyczne nr 1-4 (37-40), Muzeum Niepodległości w Warszawie, Warszawa 2012, ISSN 1427-1443, s. 44-45.
  3. ↑ Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г., Sankt Petersburg 1909, s. 364.
  4. ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 233.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 59 z 29 maja 1919 roku, poz. 1873.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 31 stycznia 1920 roku, s. 35.
  7. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 59 z 6 lipca 1920 roku, pkt 363.
  8. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 233, autor podał, że pułkownik Nowosilski funkcję komendanta PKU 4 pp Leg. sprawował od 11 czerwca do 12 września 1920 roku przy czym tę drugą datę opatrzył znakiem zapytania.
  9. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 52, wg autora komendantem PKU 4 pp Leg. w okresie od sierpnia 1920 roku do 18 lutego 1921 roku był pułkownik Adam Nowosielski.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 40 z 20 października 1920 roku, poz. 960.
  11. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 20 z 18 lutego 1921 roku, pkt 4.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 818.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 739.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1577.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 882.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
  18. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  19. ↑ a b c d e Likhotvorik 2017 ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Nowosilski&oldid=72785758”