Adam Radomyski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Radomyski
Ilustracja
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

16 marca 1893
Smoleńsk, gubernia smoleńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Zapas Młodych Koni

Stanowiska

zarządca

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
obrona Lwowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Za sluzbe graniczna
Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Radomyski (ur. 4 marca?/16 marca 1893 w Smoleńsku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Floriana i Róży z Krzyczkowskich. Należał do korporacji akademickiej „Jagiellonia” w Wiedniu[1]. Był żołnierzem kawalerii armii carskiej,

Podczas I wojny światowej służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Brał udział w powstaniu wielkopolskim na przełomie 1918/1919. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął w 1919 po odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 7 pułku Ułanów Lubelskich. 6 września 1919 roku został przeniesiony do szwadronu przybocznego Naczelnika Państwa na stanowisko dowódcy plutonu i zastępcy dowódcy szwadronu. 12 lutego 1921 roku zastąpił rotmistrza Edwarda Dunin-Markiewicza na stanowisku dowódcy szwadronu przybocznego Naczelnika Państwa. Od 1922 był dowódcą szwadronu przybocznego. Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924. 6 maja 1926 roku został mianowany adiutantem generalnym Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego[2]. 19 lipca 1926 roku, po przewrocie majowym i objęciu urzędu Prezydenta RP przez Ignacego Mościckiego, został przeniesiony do 15 pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy szwadronu. W lutym 1927 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza, a w kwietniu następnego roku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3][4]. 6 marca 1928 roku został przeniesiony służbowo do Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu, w charakterze słuchacza trzy i półmiesięcznego kursu oficerów sztabowych kawalerii[5]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko Inspektora Północnej Grupy Szwadronów KOP w Wilnie[6]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów kawalerii. 11 kwietnia 1933 roku został przeniesiony z KOP na stanowisko rejonowego inspektora koni w Gródku Jagiellońskim[7]. 26 stycznia 1934 roku został przeniesiony do Zapasu Młodych Koni w Jarosławiu na stanowisko zarządcy[8]. W marcu 1939 na stanowisku zarządcy Zapasu Młodych Koni w Górze Kalwarii[9].

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą 31 batalionu sformowanego z rozbitków w składzie Grupy „Żółkiew” płk. dypl. Stefana Iwanowskiego, uczestnicząc w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę Grupa „Żółkiew” została rozbita. 18/19 września wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[10]. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i potajemnie pogrzebany w Piatichatkach w zbiorowej mogile. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Adam Radomyski był żonaty z Wandą Marią Gużewską (1893–1985), siostrą Zygmunta, majora artylerii[11].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Adama Radomyskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ K! Jagiellonia. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 2015-01-14].
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 6 maja 1926 roku, s. 136.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 4 lutego 1927 roku, s. 35.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 174.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 171.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 407.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 96.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 10.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127, 862.
  10. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 339. ISBN 83-7001-294-9.
  11. ↑ Wanda Maria Anders. MyHeritage (USA) Inc.. [dostęp 2020-09-24]..
  12. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  13. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ Adam Radomyski. muzeumkatynskie.pl. [dostęp 2015-01-14].
  15. ↑ Juliusz S. Tym. Nadania odznaki pamiątkowej 15. pułku ułanów Poznańskich w latach 1923–1939. „MARS”, s. 95, Nr 19 z 2005. 
  16. ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Radomyski&oldid=69349319”