Adela Walosz
Adela Walosz (ur. ok. 1846[1]) – Rosjanka, opiekunka zesłanych powstańców styczniowych w Rosji.
Pochodziła ze zrusyfikowanej szwajcarskiej rodziny osiadłej w Moskwie[2]. Córka emerytowanego rosyjskiego generała. Po ukończeniu pensji w Petersburgu wróciła do Moskwy, gdzie pierwszy raz spotkała Polaków zesłanych za udział w powstaniu styczniowym. Widząc ciężkie warunki życia zesłańców oczekujących na dalszą drogę na Sybir postanowiła organizować pomoc materialną i duchowe wsparcie. Objeżdżała Moskwę, aby zbierać pieniądze, żywność i bieliznę dla polskich więźniów[2][3]. Sympatyzowała z polskimi ideami narodowymi[2]. Została aresztowana przez władze carskie za próbę organizacji pomocy polskim wygnańcom we Włodzimierzu. Osadzono ją w Dziewiczym Monasterze w Moskwie[1][2].
Fragment z pamiętników Władysława Zapałowskiego[3] opisujący Adelę Walosz:
... Z tej zawziętej nieprzyjaciółki – co na myśl sama o Polakach dreszcz febreczny nią wstrząsał – stała się najlepszą przyjaciółką, orędowniczką… Ile zawdzięczają nasi bracia tej zacnej dziewczynie, ilu ona nakarmiła, ilu odziała, a ilu słów pociechy i współczucia
rozrzucała wśród tej gromady, tak potrzebującej współczucia i serca…
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Michał Janik, Dzieje Polaków na Syberji, Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1928, s. 387.
- ↑ a b c d Maria Bruchnalska, Ciche bohaterki: udział kobiet w powstaniu styczniowym, t. 1, Miejsce Piastowe: Wydaw. Tow. św. Michała Archanioła, 1933, s. 195–196, 338.
- ↑ a b Władysław Zapałowski, Pamiętniki z roku 1863-1870, Kazimierz Bartoszewicz, t. 2, Wilno: Stowarzyszenie Nauczycielstwa Polskiego, 1821, s. 76–78.