Administracyjny tok instancji
Administracyjny tok instancji – kontrola decyzji administracyjnej w postępowaniu administracyjnym poprzez przejście kompetencji do załatwienia konkretnej indywidualnej sprawy administracyjnej z jednej instancji do drugiej. Przejście takie następuje z inicjatywy strony postępowania, która wyrazi niezadowolenie[1] z decyzji organu pierwszej instancji. Decyzja administracyjna organu drugiej instancji jest ostateczna[2][3], czyli nie przysługuje od niej kolejne odwołanie w procedurze administracyjnej, co oznacza, że nie podlega ona dalszej kontroli w administracyjnym toku instancji. Dopuszczalne jest jednak złożenie przez stronę postępowania na taką decyzję skargi do sądu administracyjnego pod zarzutem niezgodności z prawem. Decyzje prawomocne, czyli takie, co do których nie służy prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego, również nie podlegają kontroli w administracyjnym toku instancji.
W Polsce dwuinstancyjność administracyjna jest zagwarantowana prawnie w Konstytucji RP w art. 78[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Art. 128 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 r. poz. 735 ze zm.; dalej KPA): Odwołanie nie wymaga szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy, jeżeli z odwołania wynika, że strona nie jest zadowolona z wydanej decyzji. Przepisy szczególne mogą ustalać inne wymogi co do treści odwołania.
- ↑ Art. 127 § 1 KPA: Od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji.
- ↑ Art. 16 § 1 i 2 KPA: Decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych. Decyzje mogą być zaskarżane do sądu administracyjnego z powodu ich niezgodności z prawem, na zasadach i w trybie określonych w odrębnych ustawach.
- ↑ Art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz. U. z 1997 r. Nr 78 poz. 483 ze zm.): Każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eugeniusz Bojanowski, Krzysztof Żukowski: Leksykon prawa administracyjnego. Warszawa: Wydawnictwo C. H. Beck, 2009, s. 12. ISBN 978-83-255-0838-8.