Aeromarine 40
 Aeromarine 40F w locie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Aeromarine & Motor Company |
| Typ |
samolot szkolny |
| Konstrukcja |
dwupłatowa łódź latająca o konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1919 |
| Wycofanie ze służby |
192? |
| Liczba egz. |
50 (USN) |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Curtiss OXX-6 |
| Moc |
100 KM (74 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
14,8 m |
| Długość |
8,8 m |
| Wysokość |
3,50 m |
| Masa | |
| Własna |
935 kg |
| Startowa |
1176 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
114 km/h |
| Pułap |
1066 m |
| Zasięg |
402 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| United States Navy, United States Coast Guard, użytkownicy cywilni | |
Aeromarine 40 – amerykańska łódź latająca zaprojektowana i zbudowana w Aeromarine Plane and Motor Company w 1918. W wersji 40F była używana przez United States Navy (USN) jako samolot szkolny do połowy lat 20.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Aeromarine 40, podobnie jak wcześniejszy Aeromarine 39, został zaprojektowany na zamówienie United States Navy (USN) na dwumiejscową łódź latająca[1][2][3][4]. Maszyna była zbliżona do wcześniejszego samolotu Curtiss MF, który miała zastąpić[1][2][4].
Pierwsze zamówienie USN opiewało na 200 samolotów w wersji 40F, ale po zakończeniu wojny zostało ono zredukowane do 50 maszyn (numery seryjne USN A5040/89)[1][3].
Pierwsza cywilna wersja samolotu, prawdopodobnie została oblatana w 1918 i była napędzana 150-konnym silnikiem Aeromarine U-8[5], ale pierwsze samoloty w wojskowej wersji 40F, zostały dostarczone USN dopiero w 1919[1].
Niektóre z dostarczonych samolotów były podobno wyposażone w 150-konne silniki Wright-Hispano, możliwe także ze silniki zmieniono już w trakcie ich służby[5], co poprawiało ich osiągi i ładowność[6]. Wiele źródeł wspomina o przebudowaniu niektórych samolotów na Model 41, bez wyszczególniania na czym miała polegać zmiany, które pociągnęły za sobą zmianę nazwy samolotu[4][7][8]. Według ówczesnych zwyczajów United States Army Air Service będące już w służbie samoloty otrzymywały nowe oznaczenie, jeżeli w następnej wersji były napędzane innymi silnikami niż w poprzedniej. Prawdopodobnie wersja 41 tego samolotu była napędzana silnikami Wright-Hispano, zamiast oryginalnych Curtiss OXX-6[9].
W grudniu 1922 jeden z Aeromarine 40 (numer seryjny A-5066, być może przebudowany na model 41) został przydzielony na okręt hydrograficzny USS „Hannibal” (AG-1) operujący w kubańskich wodach[4]. 25 maja 1923 samolot został poważnie uszkodzony, przebywając na wodzie uderzył w jakąś podwodną przeszkodę lub jego kadłub został rozbity falą i samolot został wycofany z użytku[4]. W raporcie powypadkowym zasugerowano, że ten typ samolotu jest zbyt delikatny do zadań pełnomorskich i nie powinien być więcej używanych do pełnomorskich zadań hydrograficznych[4].
Samoloty zostały wycofane ze służby USN w połowie lat 20[5][10].
Dwa samoloty tego typu zostały odkupione od USN przez United States Coast Guard[11]. Samoloty stacjonowały w bazie lotniczej USCG w Morehead City aż do jej zamknięcia[11]. Po jej zamknięciu samoloty zostały umyślnie zniszczone[11].
Oprócz wojskowej wersji 40F powstało także kilka wersji cywilnych – 40 i 40B napędzane 140-konnym silnikiem Hispano-Suiza, 40C z silnikiem Aeromarine 150KM, 40L z 130 KM Aeromarine L, 40T z silnikiem Curtiss OXX-6 100 KM oraz 40U z 100-konnym silnikiem Aeromarine U-6[12]. Samoloty w wersji cywilnej kosztowały około dziewięciu tysięcy dolarów[13].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Samolot miał konstrukcję całkowicie konwencjonalną, był to drewniany dwupłat, kryty płótnem z silnikiem pchającym[1][2]. Skrzydła samolotu były nierównej długości – z górnym skrzydłem mającym większą rozpiętość[2]. W porównaniu z Curtissem MF, samolot miał inny kształt kadłuba o przekroju zbliżonym do V, z bardziej zaokrąglonym dziobem oraz mniej wydatnymi sponsonami[1][2]. Duży statecznik pionowy przymocowany był do tylnej części kadłuba, stateczniki poziome były umieszczone w górnej części statecznika pionowego tak, aby były jak najbardziej oddalone od rozpryskanej kadłubem wody[2]. Silnik, w wojskowe wersji Curtiss OXX-6 100 KM, w konfiguracji pchającej, umieszczony był za kabiną załogi, na rozpórkach pomiędzy skrzydłami[2][3]. W przedniej części kadłuba mieściła się kabina załogi dla instruktora i ucznia z siedzeniami umieszczonymi obok siebie[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f E. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 179.
- ↑ a b c d e f g h E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 7.
- ↑ a b c d G. Swanborough Swanborough: United States Navy Aircraft. s. 465.
- ↑ a b c E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 9.
- ↑ E. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 179-80.
- ↑ R. Carlise: Powder and Propellants. s. 79.
- ↑ R. Carlisle: The Sound of Freedom. s. 39.
- ↑ Breguet's Aircraft ID Challenge #692. theaerodrome.com. [dostęp 2015-02-10]. (ang.).
- ↑ E. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 180.
- ↑ a b c Aeromarine 40. uscg.mil. [dostęp 2015-02-10]. (ang.).
- ↑ E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 9-10.
- ↑ E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 10.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Wyd. 2. London: Putnam Aeronautical Books, 1976. ISBN 0-87021-792-5. OCLC 755993823. (ang.).
- E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919-1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509.
- E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft, An Illustrated History. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0-7864-3974-4.
- Rodney Carlise: Powder and Propellants: Energetic Materials at Indian Head, Maryland, 1890-2001. University of North Texas Press, 2002. ISBN 978-1-57441-149-2.
- Rodney Carlisle, James Rife: The Sound of Freedom: Naval Weapons Technology at Dahlgren, Virginia 1918-2006. Defense Dept., Navy, Naval Surface Warfare Center, Dahlgren Division, 2006. ISBN 0-16-077712-7.