Albert Brachet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Portret fotograficzny Alberta Bracheta

Albert Brachet (ur. 1 stycznia 1869 w Liège[1], zm. 27 grudnia 1930 w Brukseli[1]) – belgijski biolog pochodzenia francuskiego[1], profesor Université Libre de Bruxelles. [2]

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył medycynę na Uniwersytecie w Liège[3]. Był uczniem Edwarda van Benedena, w którego laboratorium pracował w latach 1887-1888[4][5][6]. Później pracował jako asystent w pracowni prof. Augusta Swaena[4]; tam zajmował się naukowo anatomią ptaków[2]. Doktorat uzyskał w Liège w 1894[4][5]. Dokształcał się we Fryburgu i Edynburgu[4], między innymi w dziedzinie techniki prowadzenia sekcji i embriologii kręgowców[2]. W 1895 przebywał we Wrocławiu, gdzie pobierał nauki w dziedzinie embriologii od G. Borna[3]. W tym samym roku powrócił do Liège i tam znalazł zatrudnienie na swojej uczelni[4]. Wspólnie ze Swaenem oraz indywidualnie publikował prace z zakresu rozwoju układu naczyniowego ryb i płazów, procesu gastrulacji, stadiów różnicowania organów w rozwoju zarodków[2].

W 1904 został zatrudniony na Université Libre de Bruxelles[5]. Został tam wybrany szefem nowo powstałego laboratorium embriologii i anatomii[5][3]. Jednocześnie został kierownikiem Raoul Warocqué Anatomisch Instituut[7]. Wybuch I wojny światowej zastał go w pracowni we francuskim Roscoff[2]. Jako że wyższe szkoły w Belgii zawiesiły działalność z powodu wojny, Brachet przeniósł się do Paryża, gdzie pracował jako profesor anatomii i embriologii[8]. Jego paryskie wykłady z tego okresu zebrano i wydano drukiem jako L’OEuf et les Facteurs de l’Ontogenese[9]. W 1917 był tymczasowym szefem katedry anatomii Uniwersytetu w Genewie[2]. W 1918 został członkiem korespondentem Institut de France[10]. W 1918 powrócił do Belgii[8]. W latach 1923-1926 był rektorem Université Libre[11]. Za sprawą pozyskanego przez niego wsparcia finansowego od Fundacji Rockefellera, w okresie jego rektoratu znacznie rozbudowano infrastrukturę naukową uczelni[2]. Pod koniec życia odbył podróż naukową do Stanów Zjednoczonych i Ameryki Południowej[2]. Był ojcem biochemika-embriologa Jeana Bracheta[12].

Osiągnięcia naukowe[edytuj | edytuj kod]

W początkach XX wieku zajmował się badaniem właściwości szarego półksiężyca i roli plemników płazów w formowaniu się jaja[3]. Fizycznie uszkadzając poszczególne fragmentu szarego półksiężyca, zdołał zlokalizować rejon odpowiedzialny za dokonywanie się spontanicznego podziału komórkowego[13]. W 1902 opublikował monografię nt. ontogenezy płazów ogoniastych i bezogonowych[5]. Zajmował się badaniem blastomerów płazów[2]. Znacznie przyczynił się do rozwoju wiedzy nt. organizera Spermanna-Mangolda[14]. Był pionierem w dziedzinie eksperymentalnej embriologii ssaków[15] i uznaje się go za założyciela brukselskiej szkoły embriologii[6]. W 1912 przeprowadził eksperyment, w którym zdołał utrzymać blastocystę królika przy życiu poza organizmem matki przez 48 godzin[6]. W 1921 opublikował Traite d'Embryologie des Vertebres, pracę uznawaną za jego najważniejsze dzieło w dziedzinie embriologii opisowej[8]. Brachet był redaktorem wydanych pośmiertnie drukiem pism Eduarda van Benedena[9]. Sprawował przez 20 lat funkcję redaktora pisma naukowego "Archives de Biologie"[16]. Był członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Umiejętności[2].

W 1919 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Paryskiego[8][10]. Ponadto doktoraty honorowe przyznały mu uniwersytety w Strasbourgu, Genewie i Lyonie[10]. Dla uczczenia pamięci Bracheta belgijska Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts ustanowiła nagrodę jego imienia, przyznawaną za osiągnięcia w dziedzinie embriologii[10].

Jednym z jego uczniów był Albert Dalcq[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]