Aleksander Alfonce

Aleksander Alfonce
Aleksander Jan d’Alphonce de Saint Omer
	generał major
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1779 ; Pontoise
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1857 ; Mistrzewice
	Przebieg służby
Lata służby	1794–1797, 1799–1833
Siły zbrojne	Królestwo Francji; Wielka Armia (1805–1807); Armia Księstwa Warszawskiego (1807–1813); Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego (1815–1831); Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	Korpus Inżynierów, Legie Północne, Sztab Główny Wojsk Księstwa Warszawskiego, Biuro Topograficzne, Korpus Topografów
Główne wojny i bitwy	Wojna I koalicji; Wojna II koalicji; Bitwa pod Hohenlinden; IV koalicja antyfrancuska Oblężenie Gdańska (1807); Wojna polsko-austriacka Bitwa pod Raszynem (1809); Inwazja na Rosję (1812) Bitwa pod Smoleńskiem (1812); Bitwa nad Berezyną (1812); Kampania Saska; Bitwa pod Lipskiem;
Późniejsza praca	architekt
	Odznaczenia

Aleksander Alfonce (de Saint Omer h. Sentomerski) (ur. 28 grudnia 1779 w Pontoise, zm. 27 kwietnia 1857 w Mistrzewicach) – oficer pochodzenia francuskiego wojsk Księstwa Warszawskiego, pułkownik Królestwa Polskiego, generał-major armii imperium Rosyjskiego, architekt.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Pontoise 28 grudnia 1779 jako syn Antoniego i jego żony Reginy Lalier. W 1794 zgłosił się na ochotnika do wojska i został przydzielony do 14 psk, w bitwie pod Moguncją w 1795 został ranny. Po zwolnieniu ponownie wstąpił w 1799, walczył w bitwach II koalicji: pod Stocken, Birbach i Hohenlinden. W 1802 służył w Korpusie Inżynierów i w 1806 dostał przydział do Legii Północnej. Brał udział w oblężeniu Gdańska a następnie w Sztabie Głównym Księstwa Warszawskiego i był adiutant Wodza Naczelnego ks. J. Poniatowskiego.

W wojnie z Austrią brał udział w bitwie pod Raszynem i Zamościem. W tym samym roku został kierownikiem Biura Topograficznego. Był autorem map m.in. Wołynia, Prus południowych, Galicji i Księstwa Warszawskiego.

Uczestnik kampanii 1812, walczył pod Smoleńskiem, Wiaźmą i nad Berezyną i w kampanii saskiej walczył w bitwie narodów pod Lipskiem i Hanau. Otrzymał w 1830 Znak Honorowy za dwadzieścia lat nienagannej służby, odznaczony był w 1808 Złotym Krzyżem Virtuti Militari, orderem Obojga Sycylii w 1813 i Legią Honorową w 1814.

Nie brał udziału w powstaniu listopadowym. Przebywał w Warszawie i pracował nad mapą Królestwa. W 1832 wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego do Korpusu Topografów. W następnym roku otrzymał dymisję w stopniu generała-majora.

W uznaniu zasług otrzymał tytuł szlachecki i herb Sentomerski. Obok służby wojskowej zajmował się architekturą. Był autorem projektu parku w Radziejowicach, ogrodu wokół warszawskiego Belwederu, Świątyni Milczenia w Słubicach oraz przebudowy pałacu w Objezierzu.

Był trzykrotnie żonaty:

w 1790 z Katheriną Dider z którą miał syna Edwarda,
ok 1808 z Urszulą Prusimską h. Nałęcz z którą miał ośmiu synów – Aleksander (1810), Tadeusz (1812), Józef (1817), Felicjan (1818), Jan (1820), Teodor (1822), Antoni (1823) i Felix (1827),
w 1856 z Adelą Rusiecką

Zmarł 27 kwietnia 1857 w Mistrzewicach.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Sentomerski Aleksander [online], Zapomniani, 28 października 2019 [dostęp 2021-03-31] (pol.).
Marcin Ochman: POLSKI KORPUS INŻYNIERÓW WOJSKOWYCH W LATACH 1807-1831. prof. dr hab. Jarosław Czubaty (opiekun rozprawy doktorskiej). Warszawa: Uniwersytet Warszawski - Wydz. historyczny, 2017, s. 439-440. [dostęp 2021-03-31]. (pol.).