Aleksander Benedykt Batowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Benedykt Batowski
Ilustracja
Herb hrabiowski Batowski
Data urodzenia

18 maja 1760

Data śmierci

29 grudnia 1841

Aleksander Benedykt Batowski herbu własnego (ur. 18 maja 1760, zm. 29 grudnia 1841)[1] – hrabia w Królestwie Kongresowym w 1820 roku[2], wielki łowczy dworu królewskiego Mikołaja I Romanowa w 1830 roku, dyplomata, stolnik wielki Księstwa Warszawskiego, kawaler maltański[3] (w zakonie od 1789 roku)[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Antoniego Batowskiego (ur. 1720), wojskiego pilźnieńskiego, i Franciszki Paszkowskiej herbu Zadora (ur. 1720).

W młodości wyjechał do Paryża i służył w wojsku francuskim uzyskując stopień rotmistrza. Po powrocie do kraju w 1788, został w 1790 roku posłem koronnym województwa inflanckiego na Sejm Czteroletni[4]. 2 maja 1791 roku podpisał asekurację, w której zobowiązał się do popierania projektu Ustawy Rządowej[5]. Członek Towarzystwa Przyjaciół Konstytucji 3 maja. Był szambelanem ostatniego króla Polski, Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1791 udał się do Berlina jako pierwszy sekretarz polskiego przedstawicielstwa w Prusach. W 1792 wysłano go jako komisarza królewskiego do Mitawy, stolicy księstwa Kurlandii. Podczas Insurekcji kościuszkowskiej pełnił rolę pośrednika między Kościuszką a Francją. Reprezentował Księstwo Warszawskie w Madrycie. Oddał liczne przysługi Karolowi Talleyrand, ministrowi spraw zagranicznych Francji, w okresie Księstwa Warszawskiego, m.in. pośredniczył w przekazaniu mu łapówki w wysokości 4 milionów florenów od polskiej Komisji Rządzącej za uzyskanie jak najbardziej korzystnych dla odnawianego państwa polskiego warunków tylżyckiego traktatu pokojowego między Francją a Rosją w lipcu 1807. Talleyrand, nie wypełniwszy zadania, łapówkę zwrócił.

W 1810 był posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym księcia Fryderyka Augusta[1] w Hiszpanii[6]. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[7].

W 1812 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[8]. Urzędnik[9] francuskiego orderu Legii Honorowej[10].

Ożenił się z dziedziczką flamandzką de Wackiers i osiadł w swoim francuskim zamku Carlepont. Biologiczny ojciec Doroty, księżniczki kurlandzkiej, która, dzięki jego staraniom, została wydana za Edmunda de Talleyrand-Périgord, bratanka Karola Talleyrand.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Jerzy Baranowski, Marcin Libicki, Andrzej Rottermund, Maria Starnawska, Zakon Maltański w Polsce, Warszawa 2000, s. 191.
  2. ↑ Kuryer Litewski, nr 130, 29 października 1820 roku, [b.n.s.]
  3. ↑ Ciąg dalszy Kalendarzyka narodowego i obcego na rok ... 1792, czyli II część, z konstytycyami od roku 1788 dnia 6 października do roku 1791 dnia 23 grudnia przez daty oznaczonemi, s. 428.
  4. ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792...., Warszawa 1791, s. 333.
  5. ↑ Bronisław Dembiński, W przededniu 3-maja 1791 roku, w: Tygodnik Ilustrowany, nr 1 13 stycznia 1906 roku, s. 10.
  6. ↑ Adam Boniecki: Herbarz polski. Tom 1. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1901, s. 88.
  7. ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 1, s. 4.
  8. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński: Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 217.
  9. ↑ Tak w polszczyźnie XIX wieku nazywano klasę oficerską (fr. Officier dosłownie urzędnik) tego orderu.
  10. ↑ Obraz polityczny i statystyczny Królestwa Polskiego iaki był w roku 1830 przed dniem 29 listopada, Warszawa 1830, s. 5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Benedykt_Batowski&oldid=71766431”