Aleksander Brzostowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Brzostowski
Herb
Strzemię
Rodzina

Brzostowscy

Data urodzenia

po 1743

Data i miejsce śmierci

1820
Châlons-sur-Marne

Ojciec

Adam Brzostowski

Matka

Genowefa ks. Ogińska h. Oginiec

Żona

Anna Maria Wodzińska h. Jastrzebiec

Dzieci

Aleksandra, Michał

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Aleksander Brzostowski herbu Strzemię (ur. po 1743, zm. w 1820 w Châlons-sur-Marne) – polski szlachcic, hrabia pruski, starosta wołkowyski, starosta sokołowski, poseł na sejmy, w tym Sejm Czteroletni, ostatni kasztelan mazowiecki, kawaler Orderu Orła Białego i Orderu Świętego Stanisława.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym synem Adama i Genowefy ks. Ogińskiej h. Oginiec. Jego braćmi byli: Jan, Emanuel, Michał i Ksawery Franciszek (także został hrabią w 1798, dziadek Heleny Załuskiej[1]).

Ojciec darował mu lenne dobra Mołodków w powiecie krzemienieckim. Po matce otrzymał Białozórkę. W 1790 odziedziczył po ojcu Czarnożyły, gdzie się przeniósł.

Posłował na sejm walny w 1776 z powiatu wołkowyskiego. W latach 1779–1782 był starostą wołkowyskim, później został starostą sokołowskim. W 1790 został posłem z ziemi wieluńskiej na drugą kadencję Sejmu Czteroletniego. 2 maja 1791 podpisał asekurację, w której zobowiązał się do popierania projektu Ustawy Rządowej[2]. 20 kwietnia 1791 kasztelanię mazowiecką[3]. 29 maja 1791 został przyjęty do Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej

Był kawalerem Orderu Świętego Stanisława (1782) i Orderu Orła Białego (15 czerwca 1791). W 1798 otrzymał pruski tytuł hrabiowski[1]. Wyjechał do Francji, gdzie zmarł.

Ożenił się z Anną Marią Wodzińską h. Jastrzębiec, z którą miał dwoje dzieci: Aleksandrę (żona Michała Świeykowskiego) i Michała (1782-1852, oficer).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Herbarz polski (2) 1900 ↓, s. 193.
  2. Bronisław Dembiński, W przededniu 3-maja 1791, w: Tygodnik Ilustrowany, nr 1 13 stycznia 1906, s. 11.
  3. Złota Księga szlachty polskiej r. XVI, Poznań 1894, s. 221.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]