Przejdź do zawartości

Aleksander Pietraszkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Pietraszkiewicz
Александр Федорович Петрашкевич
major major
Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1918
Ostroszapki

Przebieg służby
Lata służby

1938–?

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

WUBP w Lublinie, WUBP w Bydgoszczy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
wojna zimowafront wschodni

Odznaczenia
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Odznaka Grunwaldzka

Aleksander Pietraszkiewicz, ros. Александр Федорович Петрашкевич (ur. 18 lipca 1918 w Ostroszapkach w powiecie Tołoczyn, zm. ?) – Białorusin, oficer Armii Czerwonej i aparatu bezpieczeństwa PRL.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Skończył dwie klasy szkoły średniej. Od 1938 służył w Armii Czerwonej, w 1939 ukończył szkołę oficerską.

Od grudnia 1939 brał udział w wojnie sowiecko-fińskiej jako dowódca plutonu w rejonie uchtińskim; 12 marca 1940 został ranny w głowę, do maja 1941 przebywał w szpitalu. Następnie do czerwca 1941 był dowódcą plutonu samochodowego, do lutego 1942 dowódcą Eskadronu Specjalnego Oddziału Sztabu Armii i do września 1942 dowódcą kompanii zwiadu dywizji piechoty.

Od września 1942 do stycznia 1943 ponownie ukończył kurs w szkole oficerskiej Frontu Zachodniego.

Do kwietnia 1944 pełnił służbę w oddziale rozpoznawczym dywizji, a od kwietnia do lipca 1944 był szefem zwiadu dywizji. Od lipca do września 1944 był na stanowisku dowódcy pułku piechoty. Pod Rżewem został ranny w pierś.

1 września 1944 skierowany do Wojska Polskiego, początkowo jako zastępca szefa Wydziału I Zwiadu Sztabu Głównego WP, a od 22 października 1944 jako zastępca szefa zwiadu I Brygady Zaporowej. Od 18 lutego 1945 dowódca grupy manewrowej w tej brygadzie, w kwietniu 1945 na leczeniu w Szpitalu Garnizonowym Wojska Polskiego Nr 2 w Lublinie (w Suwałkach został ranny w nogi).

Po leczeniu został przeniesiony do WUBP w Lublinie, do listopada 1945 na stanowisko zastępcy szefa Wydziału I do Walki z Bandytyzmem i do 1 kwietnia 1946 szefa tego Wydziału. Od kwietnia 1946 do lipca 1947 na identycznym stanowisku w WUBP w Bydgoszczy[1].

W 1947 zwolniony ze służby, powrócił do ZSRR.

Członek WKP(b) i PPR.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Lubelszczyźnie (lipiec 1944 - czerwiec 1945), Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2004.
  • Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza, t. I, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]