Aleksandr Markin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Markin
Pełne imię i nazwisko

Aleksandr Andriejewicz Markin

Data i miejsce urodzenia

10 października 1949
Magnitogorsk

Data i miejsce śmierci

2 września 1996
Petersburg

Wzrost

191 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1967 Mietałłurg Magnitogorsk ? (?)
1968–1970 SKA Chabarowsk 82 (14)
1971–1974 Zwiezda Perm 107 (71)
1975–1977 Zenit Leningrad 68 (26)
1977–1979 SKA Rostów nad Donem 51 (19)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Aleksandr Andriejewicz Markin, ros. Александр Андреевич Маркин (ur. 10 października 1949 w Magnitogorsku, Rosyjska FSRR, zm. 2 września 1996 w Petersburgu, Rosja) – rosyjski piłkarz, grający na pozycji napastnika.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

W 1967 rozpoczął karierę piłkarską w miejscowym klubie Mietałłurg Magnitogorsk. W latach 1968–1969 podczas służby w armii występował w wojskowym klubie SKA Chabarowsk. Następne 4 sezony bronił barw Zwiezdy Perm, a w 1974 zdobył tytuł króla strzelców Pierwszej Ligi ZSRR. Po tym jak na czele klubu Zenit Leningrad stał były trener Zwiezdy Nikołaj Samarin przeszedł do leningradzkiego klubu. W jesiennych mistrzostwach 1976 roku, strzelając 13 goli w 15 meczach, po raz pierwszy w historii Zenitu zdobył tytuł króla strzelców mistrzostw, również stał się jedynym graczem w historii klubu który strzelił 4 gole w jednym meczu. Po zakończeniu sezonu Markina sklasyfikowano na 4. miejsce w kategorii "Najlepszy Piłkarz Roku" po Astapowskim, Kipiani i Błochinu, został wpisany pod numerem 2 na liście 33 najlepszych graczy sezonu. Jednakże, pomimo tych osiągnięć, nie był zaproszony do reprezentacji ZSRR. Ten fakt oraz późniejsze problemy mieszkaniowe i rodzinne doprowadziły do tego, że piłkarz stał naruszać dyscyplinę i stracił miejsce w podstawowym składzie, a jesienią 1977 roku został wyrzucony z zespołu. W kolejnych dwóch sezonach grał w SKA Rostów nad Donem, po czym w 1979 zakończył karierę piłkarską[1].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej powrócił do Leningradu, gdzie zakończył Instytut Handlu Radzieckiego. Pracował jako dyrektor w wagonie restauracyjnym. 2 września 1996 zginął w pożarze swojego mieszkania, będąc zbyt pijanym, by się z niego wydostać[2].

Sukcesy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]