Alexandre-François Debain
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
budowniczy instrumentów |
| Odznaczenia | |
| |
Alexandre-François Debain (ur. 6 lipca 1809 w Paryżu[1], zm. 3 grudnia 1877 tamże[2][3][4]) – francuski budowniczy instrumentów muzycznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Początkowo kształcił się na stolarza[5], w wieku 16 lat rozpoczął natomiast praktykę w zakładach produkujących fortepiany[4][5]. Terminował w firmach Merciera, Papego i Érarda[4]. W 1834 roku założył własny zakład produkujący instrumenty[2][3][4][5]. Eksperymentował z konstrukcją fisharmonii, w 1840 roku opatentowując jej ostateczną, używaną do dziś formę[2][3][4][5]. Budował także inne mechaniczne instrumenty muzyczne, w tym prototyp pianoli zwany antifonel (1846), połączenie fortepianu i fisharmonii zwane claviharmonium (1846) i odmianę fisharmonii zwaną harmonicorde (1851)[2][3][4][5]. Jego instrumenty prezentowane były na wystawach światowych w Londynie (1851, 1862), Paryżu (1855) i Nowym Jorku (1853), zdobywając liczne medale[2].
Kawaler Legii Honorowej (1860)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dictionnaire de biographie contemporaine, française et étrangère. Paris: Librairie Léon Vanier, 1880, s. 353.
- ↑ a b c d e Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 364. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 820. ISBN 0-02-865527-3.
- ↑ a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 202. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b c d e The Organ. An Encyclopedia. edited by Douglas E. Bush and Richard Kassel. New York: Routledge, 2006, s. 140. ISBN 978-0-415-94174-7.