Alfred Sofka

Alfred Sofka
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1921 ; Czechowice-Dziedzice
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1945 ; Podgaje
	Przebieg służby
Lata służby	1943–1945
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	3 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Alfred Sofka (ur. 1 lutego 1921 w Czechowicach-Dziedzicach, zm. 1 lutego 1945 pod Podgajami) – oficer, uczestnik II wojny światowej w szeregach ludowego Wojska Polskiego, kawaler orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn kolejarza Józefa Sofki. Edukację przerwał mu wybuch wojny, gdy był uczniem technicznej szkoły zawodowej. Zawierucha wojenna sprawiła, że z matką Anastazją i bratem Emilem trafił na terytorium Związku Radzieckiego. Wszyscy troje zostali zesłani na Syberię, do Jakucji, gdzie na swoje utrzymanie pracowali jako robotnicy leśni. Matka nie wytrzymała nieludzkich warunków życia, zmarła na Syberii. W maju 1943 roku jako ochotnik wstąpił w szeregi armii polskiej tworzonej w ZSRR. Wcielony został do 3 Pułku Piechoty 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, wchodzącej w skład 1 Armii Wojska Polskiego. Razem z nim w szeregi ludowego Wojska Polskiego wstąpił jego brat Emil^[1].

Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Riazaniu i uzyskania stopnia chorążego, powierzono mu dowództwo plutonu. W raz z 3 pp (w którym jako podporucznik dowodził kompanią) przeszedł szlak bojowy przez ziemie polskie zakończony pod Podgajami. Brał udział w uchwyceniu przyczółków na Wiśle oraz w walkach o wyzwolenie Warszawy spod okupacji niemieckiej. Uczestniczył też w uroczystej defiladzie zorganizowanej 20 stycznia 1945 roku w Warszawie. Poległ 1 lutego 1945 roku w walce z armią niemiecką w rejonie miejscowości Podgaje, a 32 żołnierzy z jednostki w której służył dostało się do niewoli. Jeńcy 2 lutego 1945 roku po torturach zostali zamordowali przez Niemców z Waffen-SS^[2].