Przejdź do zawartości

Amalín (kolonia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Amalín
Амалин
Państwo

 ZSRR

Republika związkowa

USRR

Obwód

żytomierski

Populacja 
• liczba ludności


150 (1924)

Data zniszczenia

do 1 października 1941

Powód zniszczenia

nieznany

Obecnie

nie istnieje

Położenie na mapie Związku Radzieckiego
Mapa konturowa Związku Radzieckiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Amalín”
50°30′44″N 27°59′46″E/50,512251 27,996089

Amalin (Amalia, ukr. Амалин, Амалина, Амалія, ros. Амалин, Амалина, Амалия) – nieistniejąca niemiecka kolonia w rejonie czerwonoarmijskim obwodu żytomierskiego. Podlegała pod Radę wiejską z centrum we wsi Rudokopy(inne języki).

Byłe luterańskie osiedle, położone na południowy wschód od Nowogróda Wołyńskiego. Parafia luterańska – Hejmtal[1].

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec XIX wieku liczba mieszkańców wynosiła 134 osoby, domów 21[2], w 1906 r. – 95 osób, domów 19[3], w 1910 r. – 98 osób[1], w 1923 r. – 107 osób, liczba podwórek – 25[4], w 1924 r. – 150 mieszkańców (z przewagą ludności narodowości niemieckiej), domów 27[5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec XIX w. była to kolonia w powiecie nowogradwołyńskim, gmina Kurne(inne języki), położona w odległości 11 wiorst od wsi Kurne. Miała dom modlitwy ewangelistów[2].

W 1906 r. wchodziła w skład wołosci kurneńskiej w powiecie nowogradwołyńskim guberni wołyńskiej. Odległość do centrum powiatu miasta Nowogród Wołyński wynosiła 29 wiorst, do administracji wołosnej we wsi Kurne – 11 wiorst. Urząd pocztowy – stacja Rudnia[3].

W 1923 r. została podporządkowana do nowo utworzonej Rady wiejskiej we wsi Ułaszaniwka, która 7 marca 1923 r. została włączona do nowo utworzonego rejonu pułyńskiego w okręgu żytomierskim(inne języki) (później wołyński)[6]. Znajdowała się w odległości 25 wiorst od centrum rejonu miasteczka Puliny i 2 wiorsty od siedziby Rady wiejskiej we wsi Ułaszaniwka[4]. 27 października 1926 roku, zgodnie z zarządzeniem Wołyńskiego KWO «W sprawie utworzenia nowych narodowych rad osadniczych i wiejskich, rozszerzenia sieci ukraińskich rad wiejskich i zmiany nazw istniejących rad wiejskich na narodowe», kolonia została włączona w skład nowo utworzonej niemieckiej narodowej Rady wiejskiej we wsi Rudokopy rejonu pulińskiego okręgu wołyńskiego. 20 czerwca 1930 r., zgodnie z uchwałą OUCKW(inne języki) «W sprawie utworzenia rejonów narodowych sokołowskiego i pulińskiego (niemieckiego)», kolonia w ramach rady wiejskiej została włączona w skład niemieckiego rejonu narodowego sokołowskiego(inne języki). 15 września 1930 r. rejon sokołowski został zlikwidowany, radę wiejską rudokopowską, z kol. Amalin w składzie, przekazano do rejonu nowogradzkiego Ukraińskiej SRR. Po likwidacji rejonu nowogradzkiego, 1 czerwca 1935 r. Rada wsi Rudokopy została włączona do strefy podmiejskiej Rady miejskiej Nowograda Wołyńskiego obwodu kijowskiego, 17 października 1935 r. – do zreformowanego rejonu czerwonoarmijskiego obwodu kijowskiego.

Na dzień 1 października 1941 r. nie zarejestrowana na liście osiedli[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Амалия // Немцы России. Населенные пункты и места поселения. Энциклопедический словарь. Wolgadeutsche. Moskwa: «ЭРН», 2006. s. 31. [dostęp 2024-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-23)]. (ros.).
  2. a b Amalin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 23.
  3. a b Списокъ населенныхъ местъ Волынской губерніи. Instytut Historii Ukrainy, Narodowa Akademia Nauk Ukrainy. Żytomierz: Волынская губернская типографія. 1906 s. 133. [dostęp 2024-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-14)]. (ros.).
  4. a b Материалы по административно-территориальному делению Волынской губернии 1923 года. Żytomierz: Издание Волынского Губернского Отдела Управления, 1923, s. 144. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  5. Національні меншості на Україні (реєстр селищ). Charków: 1925, s. 11. [dostęp 2024-03-23]. (ukr.).
  6. a b Кондратюк Р., Самолюк Д., Табачник Б.: Адміністративно-територіальний устрій Житомирщини 1795-2006 роки. Довідник: офіційне видання. Instytut Historii Ukrainy, Narodowa Akademia Nauk Ukrainy. Żytomierz: «Волинь», 2007 s. 175, 190, 531, 532. [dostęp 2024-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-08)]. (ukr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]