Andrea Santacroce
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 listopada 1655 |
| Data i miejsce śmierci |
10 maja 1712 |
| Biskup Viterbo | |
| Okres sprawowania |
1701–1712 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
16 kwietnia 1690 |
| Kreacja kardynalska |
14 listopada 1699 |
| Kościół tytularny |
S. Maria del Popolo |
| Data konsekracji |
16 kwietnia 1690 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Andrea Santacroce (ur. 22 listopada 1655 w Rzymie, zm. 10 maja 1712 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 22 listopada 1655 roku w Rzymie, jako syn Scipione Santacroce i Ottavii Corsini[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure[1]. Następnie został klerykiem i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a w latach 1682–1686 pełnił funkcję gubernatora Tivoli[1]. 12 grudnia 1689 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym Seleucii i asystentem Tronu Papieskiego, otrzymując dyspensę z powodu nieosiągnięcia kanonicznego wieku 30 lat[1]. 27 lutego 1690 został nuncjuszem apostolskim w Polsce, a 16 kwietnia przyjął sakrę[2]. W lutym 1696 papież mianował go reprezentantem Stolicy Apostolskiej przy cesarzu, a trzy miesiące później zrezygnował z nuncjatury w Polsce[2]. 14 listopada 1699 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Maria del Popolo[2]. Na początku 1700 roku zrezygnował z funkcji dyplomatycznych, a rok później został biskupem Viterbo[2]. W latach 1707–1708 pełnił funkcję kamerlinga Kolegium Kardynalskiego[1]. Zmarł 10 maja 1712 roku w Rzymie[1].