Antigone (1916)
 Jednostka bliźniacza „Antigone” – japoński № 14 (II) w 1920 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1912 |
| Wodowanie |
październik 1916 |
Zamówiony dla  Wasilikon Naftikon
| |
| Nazwa |
„PS” |
 Marine nationale
| |
| Nazwa |
„Antigone” |
| Wejście do służby |
styczeń 1917 |
| Wycofanie ze służby |
sierpień 1935 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
56,2 m |
| Szerokość |
5,2 m |
| Zanurzenie |
3 m |
| Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2200 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 900 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 2600 Mm przy 11 w. |
| Uzbrojenie | |
| 6 torped; 1 działo kal. 47 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 × 450 mm |
| Załoga |
31 |
Antigone (SD3) – francuski okręt podwodny z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego, druga jednostka typu Armide. Pierwotnie została zamówiona w 1912 roku przez Grecką Marynarkę Wojenną, jednak została podczas budowy zarekwirowana przez rząd Francji. Okręt został zwodowany w październiku 1916 roku w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône, a do służby w Marine nationale wszedł w styczniu 1917 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w sierpniu 1935 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt zamówiony został w roku 1912 przez Grecką Marynarkę Wojenną[1]. Jednostkę zaprojektował inż. Maxime Laubeuf[2][3]. Okręt, który otrzymał tymczasową nazwę „PS”, został 3 czerwca 1915 roku zarekwirowany przez rząd francuski[2][4][a].
„Antigone” zbudowana została w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône[2][5][b]. Stępkę okrętu położono w 1912 roku[4][6], został zwodowany w październiku 1916 roku[2][6], a do służby w Marine nationale przyjęto go w styczniu 1917 roku[4][6]. Nazwa nawiązywała do mitologicznej postaci – Antygony[7]. Jednostka otrzymała numer burtowy SD3[2].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Antigone” była średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[2][4]. Długość całkowita wynosiła 56,2 metra, szerokość 5,2 metra i zanurzenie 3 metry[2][8]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 457 ton, a w zanurzeniu 670 ton[2][8]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 2200 koni mechanicznych (KM)[2][8]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Schneider o łącznej mocy 900 KM[2][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 17,5 węzła na powierzchni i 11 węzłów w zanurzeniu[2][3]. Zasięg wynosił 2600 Mm przy prędkości 11 węzłów (lub 900 Mm przy 13 węzłach) w położeniu nawodnym oraz 160 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[2][8].
Okręt wyposażony był w cztery wyrzutnie torped kalibru 450 mm: dwie dziobowe i dwie rufowe, z łącznym zapasem 6 torped[4][3]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 47 mm L/50 M1902[2][4][c].
Załoga okrętu składała się z 31 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Antigone” w 1917 roku stacjonowała w Bizercie, skąd odbywała patrole w towarzystwie statków-pułapek[6]. W 1918 roku okręt włączono w skład 3. Flotylli Okrętów Podwodnych z bazą w Mudros[6]. Jednostkę skreślono z listy floty w sierpniu 1935 roku[2][6][d].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według P.E. Fontenoya jednostka została zarekwirowana 30 maja 1917 roku[3].
- ↑ Według P.E. Fontenoya okręt zbudowano w stoczni Forges et Chantiers de la Gironde w Bordeaux[3].
- ↑ Według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata okręt był uzbrojony w działo kal. 37 mm[9].
- ↑ Według P.E. Fontenoya okręt wycofano ze służby 31 sierpnia 1927 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 212.
- ↑ a b c d e f g Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 86.
- ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 198.
- ↑ a b c d e f g Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 162.
- ↑ a b c d Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 160.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 537.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: ARMIDE submarines (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
- Ivan Gogin: X submarines. Navypedia. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).